Η νέα κυκλοφορία ενός ακόμα δίσκου του Alan Jenkins είναι σαν την επίσκεψη του φίλου από τα παλιά. Όποια κι αν είναι η συγκυρία, καλή στιγμή ή δύσκολη, μεταξύ προγεύματος ή δείπνου, χρειάζεται ελάχιστος χρόνος για να βρεις τη διάθεση να απολαύσεις μερικά λεπτά με τον παλιόφιλο. Ενίοτε ο χρόνος δεν έχει σημασία και τα λεπτά γίνονται μερικοί διπλοί δίσκοι με επιπλέον διάρκεια. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω τα πολλά μουσικά σχήματα που έχει δημιουργήσει τα τελευταία πενήντα χρόνια, είναι η στιγμή να ασχοληθώ μόνο με τους Kettering Vampires και την πιο πρόσφατη ολοκληρωμένη κυκλοφορία τους Painting the Horse's Nose in the Wrong Place.
Η σουρεαλιστική διάθεση που μας συντροφεύει όλα αυτά τα χρόνια είναι ξεκάθαρη από τον τίτλο ακόμα. Είκοσι οκτώ συνθέσεις, κάποιες με στίχους - κάποιες χωρίς, ούτε μία όμως δίχως ταυτότητα, ούτε μία που δεν θα με κάνει να αλλάξω πλευρό ή ανασηκώσω το αριστερό μου βλέφαρο έστω για τρεις φορές. Ο Alan Jenkins είναι ο λόγος για τον οποίο κανένας νέος δεν θέλει πια να πιάσει μια κιθάρα ή τις μπαγκέτες από ένα σετ ντραμς και να αρχίσει να στίβει το μυαλό του για έμπνευση ή άλλα σημεία του σώματός του για ενέργεια. Παρακαλώ αν υπάρχει κάποιο θέμα με την επιλογή του φύλου που χρησιμοποιείται παραπάνω ως παράδειγμα αλλάξτε ποικιλοτρόπως μόνοι σας. Είστε ελεύθεροι να ψηφίζετε, μπορείτε να κάνετε και αλλαγές. Και εξηγούμαι… σε καμία περίπτωση δεν είσαι αναγκασμένος να καταλάβεις τι τραγουδάει ο Alan, τι παίζει ο Alan, τι υπονοεί εκείνη η υποδιαστολή πριν το ρήμα, δεν απαιτεί εξηγήσεις στα εξώφυλλα και στους τίτλους. Ο Allan στοιβάζει τα όνειρά του με λέξεις και ήχους και εσύ είσαι απέναντι, δίπλα, μέσα, με στόχο ζωής να ερμηνεύσεις με βάση τα δικά σου συναισθήματα, τις προσωπικές εμπειρίες και ανάγκες. Αυτή είναι η δυσκολία με τον σημερινό μουσικό που έχει όλα τα εργαλεία, τόσο χειροπιαστά όσο και τεχνητά και είναι κοινωνικά υποχρεωμένος να εξηγήσει τις σκέψεις του (αν έχει) και να τις βάλει σε μία επιτρεπτή και αποδεκτή σειρά (αν μπορεί). Ενώ ο Alan είναι έτοιμος να απαντήσει στους CEO της προσωπικής του δισκογραφικής εταιρείας (Cordelia Records) αρχικά με ενθαρρυντικά σχόλια: Your Works are so Peculiar, στη συνέχεια με τον κρυπικό τρόπο του: I am the Socket, σε περίπτωση πολυεθνικού δακτύλου θα πει: Mit Unserer Liebe, θα κάνει σε κάθε υπόθεση ερωτήσεις του τύπου: Shall We Change Our Insect T-Shirts, θα βοηθήσει στους υπολογισμούς: Calculating the Age of Bread, φυσικά και θα δώσει απλές απαντήσεις: Eight Women Named Aeroplane αλλά και πιο σύνθετες: Alphabetical List of Human Flies, ενώ στο τέλος θα επέλθει η λύτρωση με ξεκάθαρο τρόπο: Featherless Ostriches / Bioengineered Christ Fishes. Αν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία ότι και αυτός ο δίσκος είναι μια απλή αποτύπωση με τον τόσο do-it-yourself τρόπο του, τότε κάτι δεν αντιλαμβάνεστε καλά από όλα αυτά που συνέβησαν από τη μέρα της γέννησης, συμβαίνουν αυτές τις στιγμές και θα συνεχίσουν και μετά την ταφή ή καύση.
Νομίζω ότι καταλαβαίνω τη σύγχυση όταν προκαλείται τριγύρω μου. Πάλεψα με τον εσωτερικό μου εαυτό όταν βγήκε ένας ακόμα άριστος δίσκος (διπλός φυσικά) πριν λίγο καιρό με τον τίτλο Notes on the Life Cycle of the Quantum Mouse από τον Alan. Και τα κατάφερα να μην αποκαλύψω τίποτα τότε σε τρίτους. Αυτή τη φορά, η αλτρουιστική δύναμη της πολιτισμικής μοιρασιάς με ξεπέρασε. Προσπάθησα, αλήθεια το έκανα, κάθε φορά όμως ζωγράφιζα τη μύτη του αλόγου σε λάθος μέρος. Δεν έφταιγα εγώ, τα άστρα ευθυγραμμίστηκαν σ’ αυτή την πρόσφατη επίσκεψη του εγγλέζου απ’ τα παλιά και όλα έγιναν... σχεδόν μπλε.
