-ii

το σκοτάδι

(καθάρισε τα γένια του)

πράσινο

(ο λαιμός τεντώθηκε)

το γρασίδι

(σκόνταψε πάνω στο μουδιασμένο σύννεφο)

μπλε
(μπλε)

ο ουρανός

(τα μάτια)

μαύρος

(πέτρινος ταύρος)

τη μέρα

(ασφάλτινη καταιγίδα)

που

(μαζί)

κατάλαβα

(βηματίζουν)

ότι δεν έπρεπε να ξυπνήσω

(τα μάτια κλειστά)

τη νύχτα που ξάπλωσα στο υγρό χώμα

(τα πόδια σταυρωμένα, σφιχτά)

τα χρώματα μπερδεύτηκαν

(τα στόματα έχασκαν, ανέμελα)

κι ανέβηκα ψηλά

(έπεσαν)

να γκρεμιστώ πιο εύκολα

(πλάγιασαν)

πάνω από τα κόκκινα φτερά

(δεν κοιμήθηκαν, δεν ξύπνησαν στο μυαλό)

ενός στοχευμένου καφέ αετού

Αν άγγιζες μονάχα την καρδιά μου,
αν ακουμπούσες το στόμα σου πάνω στην καρδιά μου,
το λεπτοκαμωμένο στόμα σου, τα δόντια σου,
αν ακουμπούσες τη γλώσσα σου σαν ένα βέλος πορφυρό
εκεί που η σκονισμένη καρδιά μου χτυπάει,
αν φύσαγες μες στην καρδιά μου, κοντά στη θάλασσα,
θρηνώντας,
θ' αντιλαλούσε μ' ένα θόρυβο σκοτεινό,
μ' έναν ήχο από τροχούς υπνωμένου τρένου,
ωσάν νερό τρεμουλιαστό, ωσάν φθινόπωρο σε φύλλα...

θα 'ρθει καιρός

Θα 'ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράγματα.

Να το θυμάσαι...
(αλλάζουνε, πια...)

Εσύ είσαι η ελπίδα

άκου...

Οι άνθρωποι - σκέψου! - θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

Να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές

απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι ...

δύσκολοι καιροί.

Και θάρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -

τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω

κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά:

"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ' όλα αυτά...
(αλλάξανε, πια...)
(παρμένα από, Κατερίνα Γώγου)

(Α.Τ.)

"Ανώφελες ασχολίες και άσκοπες συζητήσεις για τα ίδια πάντα θέματα απορροφούν το καλύτερο μέρος του χρόνου σου, τις καλύτερες δυνάμεις σου, και στο τέλος δεν σου μένει παρά μια ζωή με ψαλιδισμένα τα φτερά, φτηνή, ρηχή και άχρηστη, και δεν υπάρχει τρόπος να δραπετεύσεις ούτε να φύγεις μακριά απ' αυτήν όπως όταν βρίσκεσαι κλεισμένος στο φρενοκομείο ή στη φυλακή."

(Α.Τ. 1901)

Ωραίες Μέρες

Aυτές οι ωραίες μέρες με κατέστρεψαν.
Mια τέτοια μέρα παραιτήθηκα
από τη δουλειά μου στο Eυαγές Ίδρυμα.
Mια τέτοια μέρα άρχισα το κάπνισμα.
Mια τέτοια μέρα ερωτεύτηκα.
Mια τέτοια μέρα ξέχασα
να φέρω αλάτι και ψωμί στο σπίτι.
Mια τέτοια μέρα επιδεινώθηκε η κατάστασή μου
κι άρχισα να γράφω στίχους
Aυτές οι ωραίες μέρες με κατέστρεψαν.

Ζούμε δωρεάν τ’ οξυγόνο είναι δωρεάν τα σύννεφα, επίσης

Λόφοι, κοιλάδες δωρεάν βροχή και λάσπη: δωρεάν.

Το αμάξωμα του αυτοκινήτου,

η είσοδος στον κινηματογράφο,

οι βιτρίνες όλα είναι δωρεάν δυστυχώς δεν ισχύει το ίδιο για το ψωμί και το τυρί

Όμως το θαλασσινό νερό είναι δωρεάν η ελευθερία κοστίζει τη ζωή σου,

μα η σκλαβιά είναι δωρεάν ζούμε δωρεάν,

δ ω ρ ε ά ν .

(ΟΡΧΑΝ ΒΕΛΙ ΚΑΝΙΚ)

δεν ξέρω τι έχει αξία
ένα τεράστιο παρελθόν
ένα καλάθι γεμάτο για το μέλλον
ένα πιάτο με χόρτα ξινισμένα
γιατι
πάψαμε να φτιάχνουμε με άχυρα φωτιές
σβήσαμε το φως ενός απίθανου παρόντος
σε ένα τσίρκο
με νούμερα κατεγραμμένα
σαν τις ανταγωνιστικές αισθήσεις
μας
έμαθαν να μην επαναλαμβάνουμε
σαν περάσουμε τη γραμμή
που όλα έπαψαν να γίνονται

-i

πολύβουη ησυχία

βήματα ψηλά

σχεδόν στο δρόμο

ή στο ταβάνι του δωματίου σου

μάτια ακίνητα

σχεδόν ανοιχτά

κουρτίνες κρατάνε το σκοτάδι μέσα

ήχοι εγκλωβίστηκαν σε γυάλινα ποτήρια

μισό-γεμάτα

με το στόμα

που πετάει

σ’ ένα σύντομο νυχτερινό περίπατο

η άμμος ενοχλεί σύννομα τους περιπατητές

τα σύννεφα ν’ ανέβουν

να κρύψουν το φως

στις λάμπες στο δρόμο

ή στο φεγγάρι του δωματίου σου

(at the window)

There was a time when I seemed to understand nothing.

My chains floated on the water.

δεντράνθρωπος

μερικές φορές προσπαθώ να κοιτάξω
μέσα από τα μάτια των απέναντί μου
και με παρατηρώ να τους μισώ
να αδυνατώ και να μεγαλώνω την
απόσταση
από το πριν και το μετά τους
το πριν μου και το παράλληλά (μου)
ένας τοίχος, κρύος,
μακριά
στα πόδια ενός δέντρου
(σκύβει)
σχεδόν με φυλάει
(ένα φιλί)
(ζεστό)
(υγρό)
το χώμα αναδύεται και τρέμει
μερικές φορές
που γονατίζω για να μην είμαι μόνος

(spleen)

Η ανία, καρπός της βαθιάς αδιαφορίας

Παίρνει τις διαστάσεις της αθανασίας.

Ό,τι απομένει δεν είναι πια, ω ζωντανή ύλη!

Παρά γρανίτης κυκλωμένος απ’ τον ακαθόριστο τρόμο,

Ναρκωμένος μες στο βάθος ανταριασμένης Σαχάρας`

Αρχαία Σφίγγα αγνοημένη απ’ τον ανέμελο κόσμο,

Ξεχασμένη πάνω στο χάρτη, που η διάθεση της αγριωπή

Δεν τραγουδάει παρά μόνο στις ακτίνες του ηλίου που γέρνει.

Αλλά αν, χωρίς ν’ αφεθείς στη γοητεία,

Το βλέμμα σου ξέρει να βυθίζεται στα βάραθρα,

Διάβασέ με, για να μάθεις να μ’ αγαπάς`

Ψυχή περίεργη που υποφέρεις

Και πορεύεσαι αναζητώντας τον παράδεισό σου,

Λυπήσου με!… αν όχι, σε καταριέμαι!

(SPLEEN LX - Σαρλ Μπωντλαίρ)

women encircled by flight of bird

"... η εύρεση αντικειμένου καλύπτει απόλυτα
την ίδια λειτουργία με το όνειρο,
με το νόημα ότι αυτή απελευθερώνει το άτομο
τους συναισθηματικούς παραλυτικούς ενδοιασμούς,
το ενισχύει και το κάνει να καταλάβει
ότι το εμπόδιο που μπορούσε να θεωρήσει ανυπέρβλητο
ξεπεράστηκε..."

Δεν δίνω καμιά σημασία στη ζωή.

Δεν καρφώνω την παραμικρή πεταλούδα ζωής στη σημασία.
Δεν σημαίνω για τη ζωή.
Μα τα κλαριά του αλατιού τα λευκά κλαριά
Όλες οι φυσαλίδες από σκιά
Και οι θαλάσσιες ανεμώνες
Κατεβαίνουν και αναπνέουν στο εσωτερικό της σκέψης μου
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω
Βήματα που δεν κάνω που είναι δύο φορές βήματα
Και που τα θυμάται ο άλλος στην ώρα της παλίρροιας
Τα σύρματα είναι στο μέρος του κλουβιού
Και τα πουλιά έρχονται από πολύ ψηλά να κελαϊδήσουν μπροστά σ' αυτά τα σύρματα
Ένας υπόγειος διάδρομος σμίγει όλα τ΄αρώματα

Να κοιμάσαι

με τον ήλιο στο ένα μάτι και με το φεγγάρι στο άλλο
μ' έναν έρωτα στο στόμα κι ένα ωραίο πουλί μέσ' στα μαλλιά
στολισμένη σαν τους κάμπους, σαν τα δάση, σαν τη θάλασσα
στολισμένη και πεντάμορφη σαν το γύρο του κόσμου.

Να φεύγεις και να χάνεσαι
μέσ' απ' τους κλώνους των καπνών και τους καρπούς του ανέμου
πόδια πέτρινα με κάλτσες άμμου
γερά πιασμένη από του ποταμού τους μυώνες

και μιαν έγνοια, τη στερνή, στην καινούργια σου όψη επάνω.

(Paul Eluard / μτφρ Οδυσσέας Ελύτης)

quizás así es la vida...