(Ω Καιροί που στρεβλώσατε το ουράνιο τόξο, 

κι απ' το ραμφί του σπουργιτιού αποσπάσατε το ψίχουλο, 

και δεν αφήσατε μήτε μια τόση δα φωνούλα καθαρού νερού 
να συλλαβίσει στη χλόη την αγάπη μου 

Εγώ, που αδάκρυτος υπόμεινα την ορφάνια της λάμψης, ω Καιροί, δε συγχωρώ.)

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ από το ποίημα : Ο ΑΛΛΟΣ ΝΩΕ

όλα στραβά

αυτά που ήξερες κι αυτά που θα μάθεις

γύρνα το βιβλίο σου, κοίτα το αλλιώς

φώναξε ότι είναι σωστό το στραβό σου...

είσαι εσύ κι είναι όλοι αυτοί

ασημοσχήματα

χρώμηχοι...

δρομόζωο

αλήθεια

Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις.

Φυσούσα δυνατά μέχρι να διώξω 

τα σύννεφα, γεννούσαν τη βροχή. 

Φυσούσα να φανεί το ουράνιο τόξο 

το γκρίζο να απαλύνει… το τραχύ.

Μα κάποτε μού τέλειωσε ο αέρας 

τα σύννεφα παρέμειναν εκεί· 

σχημάτιζαν αυτό το ουράνιο τέρας 

στον εφιάλτη μου που κατοικεί…

κι ενώ πνιγόμουν απ’ την ασφυξία 

τον εφιάλτη ονόμασα ουρανό

τού ’δωσα την υπέρτατη αξία…

ζώντας και με καινούρια δεδομένα 

κατέβηκα ησύχως το βουνό… 

είχαν νικήσει πια τα τετριμμένα!

(Kώσταs Σφενδουράκηs, "Nίκη των τετριμμένων")

μια νυχταχτίδα

ψηλά / θολά

η απρόσμενη παρέα 

η φυγή...