send me to sleep...

gy!be & ph

tate

uk

Jandek_35Y

The Nihilist Spasm Band _ 45Y

Τὸ σκάκι

Ἔλα νὰ παίξουμε...

Θὰ σοῦ χαρίσω τὴ βασίλισσά μουἮταν γιὰ μένα μιὰ φορὰ ἡ ἀγαπημένη
Τώρα δὲν ἔχω πιὰ ἀγαπημένη
Θὰ σοῦ χαρίσω τοὺς πύργους μου
Τώρα πιὰ δὲν πυροβολῶ τοὺς φίλους μου
Ἔχουν πεθάνει ἀπὸ καιρὸ
πρὶν ἀπὸ μένα
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Ὁ βασιλιὰς αὐτὸς δὲν ἤτανε ποτὲ δικός μου
Κι ὕστερα τόσους στρατιῶτες τί τοὺς θέλω!
Τραβᾶνε μπρὸς σκυφτοὶ δίχως κἂν ὄνειρα
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Ὅλα, ὅλα, καὶ τ᾿ ἄλογά μου θὰ στὰ δώσω
Μονάχα ἐτοῦτο τὸν τρελό μου θὰ κρατήσω
ποὺ ξέρει μόνο σ᾿ ἕνα χρῶμα νὰ πηγαίνει
δρασκελώντας τὴν μίαν ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη
γελώντας μπρὸς στὶς τόσες πανοπλίες σου
μπαίνοντας μέσα στὶς γραμμές σου ξαφνικὰ
ἀναστατώνοντας τὶς στέρεες παρατάξεις
Ἔλα νὰ παίξουμε...
Κι αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος ἡ παρτίδα...Μανόλης Ἀναγνωστάκης - Τὸ σκάκι

Τ.Λ.

Και συχνά σχεδίαζα ταξίδια στο άγνωστο ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα. 
Και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους. 
Αμάρτησα – ονειρεύτηκα πολύ και έτσι ξέχασα να ζήσω. 
Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ’ αυτές 
που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω. 

Ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περιμένει σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία. 
Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το ’χα μάθει από παιδί ξαναγυρίζω στον αληθινό κόσμο 
– αλλά εκεί κανείς δε με γνωρίζει – σαν τους θαυματοποιούς που όλη μέρα χάρισαν το όνειρο στα παιδιά 
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους 
πιο φτωχοί και από τους αγγέλους.

melophobia 'The 13th Unfulfilled Hibernation'

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Poem of Lunacy

Dance to the beat of your heart,

Hear the colors of art.

Just don't give in

To the darkness within.

Stare into the moon

And sing a crazy tune

Be heard by the wild

As you laugh like a child

In the sun and snow

Let your energy flow.

It screams through your veins

With comfort and pain.

The silence is deafening now,

With joy you frown.

τ

η στάση Του είναι διαφορετική

δεν είμαι όμως σίγουρος ότι κοιτά

και πως θα συγχωρέσει;

ο σταυρός γέμισε κλαδιά

που ανυπομονούν τον ήλιο

ν' ακουμπήσουν

και να βρίσουν

για την ημέρα τη γιορτινή

στάχτες αγγίζουν τις καμπάνες

αδιάφορα, σχεδόν μελωδικά,

καλούν καθυστερημένα

πεινασμένους

κι εμένα.

άραγε θα γυρίσει πλευρό;

ανήσυχος;

να μου μιλήσει με υποκοριστικό.

Όταν έχει φεγγάρι μεγαλώνουν οι σκιές μες στο σπίτι,

αόρατα χέρια τραβούν τις κουρτίνες,

ένα δάχτυλο αχνό γράφει στη σκόνη του πιάνου

λησμονημένα λόγια – δε θέλω να τ’ ακούσω. Σώπα.

Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι,

Σε αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.

Ένα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο

Με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο,

Κάθεται σ’ένα θέατρο για να δει

Ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο,

Ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο

Τη μουσική των κόσμων.

Ίλιγγος

Οι δρόμοι είναι ίλιγγος

Πηγάδια

Οι πλατείες γίναν πηγάδια

Πηγάδια

Γκιγιώμ Απολλιναίρ

19-22/3/13

Αἰώρηση

Στὸν οὐρανὸ οἱ δυνατότητες
εἶναι μόνο συναρπαστικές.
Καθὼς κρεμόμουνα στὸν ἀέρα
κρατημένος ἀπὸ ἕνα κάτασπρο σύννεφο
σὲ μυθικὴ ὀθόνη τῆς φαντασίας
παρατηροῦσα τὶς τιμὲς
τῶν στοιχείων τοῦ αἵματός μου
κι ἄκουγα μία ἐκθαμβωτικὴ μουσικὴ πράξη
σχεδὸν ἐξωανθρώπινη
πρὸς τ᾿ ἀριστερὰ στὸ γεωγραφικὸ χάρτη
στὸ σημεῖο ποὺ βρίσκεται τὸ βουνὸ Τρόμος
τυλιγμένο πάντοτε μ᾿ ἀστραπὲς
καὶ ἔκπαγλες καταιγίδες.
Ἐκεῖ ἀνέβηκα μία φορά.
Ἐκεῖ πρωτάκουσα τὸ τραγούδι
ποὺ ἔλεγε ἀνήκουμε στὰ νερά.
Κι ἀπ᾿ τὴν ἄλλη ἔλαμπε ὁ Ἐκκλησιαστής.
Ἀπὸ καιρὸ γνώριζα πὼς τὸ αἷμα
περιέχει ὅλο τὸ μυστήριο
ποὺ δίνεται μὲ σημάδια
στὸν ἀνθρώπινο νοῦ καὶ πλήρη ἀσυνέχεια.
Μήπως ἡ κυκλοφορία; -
διερωτήθηκε ὁ λαμπρὸς Καὶ αἰφνιδίως
ἦρθε στὸ μυαλό μου ὁ Λεονάρντο
ποὺ ἤξερε θεσπέσιες εἰδήσεις ἀπ᾿ τὸ σῶμα.
(Νίκος Καρούζος, Αιώρηση)

Ερημονήσι

Σ' ένα σταθμό δίχως αναχωρήσεις στέκομαι. 

Γεια σου Απρίλη γεια σου Μάρτη

και πικρή Σαρακοστή

Βάζω πλώρη και κατάρτι

και γυρεύω ένα νησί

που δε βρίσκεται στο χάρτη

Το κρατάνε στον αέρα

τέσσερα χρυσά πουλιά

Δε γνωρίζεις εκεί πέρα

ούτε κλέφτη ούτε φονιά

ούτε μάνα και πατέρα

Τα λουλούδια μεγαλώνουν

κάθε νύχτα τρεις οργιές

Τις ακρογιαλιές ισκιώνουν

και τα δέντρα στις πλαγιές

σαν καβούρια σκαρφαλώνουν

Μες στης ερημιάς τ' αγέρι

όλ' αγιάζουνε μεμιάς

Πιάνεις του Θεού το χέρι

και στα κύματα ακουμπάς

σαν αγριοπεριστέρι

Γεια σας έχτρες γεια σας μίση

και γινάτι καθενός

Άμα βρεις το ερημονήσι

όλα τ' άλλα είναι καπνός

Μια φορά να το 'χεις ζήσει.

(Οδυσσέας Ελύτης, "Το ερημονήσι")

‘’Τώρα, οι μέρες μου περνάνε ήρεμα και τη νύχτα κοιμάμαι αμέριμνος και βαθιά’’

Τζακ Λόντον, Ο Φεγγαροπρόσωπος

«…Στα είκοσι χρόνια που έλειπε ο Οδυσσέας, οι Ιθακήσιοι θυμόντουσαν πολλά από αυτόν, αλλά δεν τον νοσταλγούσαν. Ενώ ο Οδυσσέας υπέφερε από νοσταλγία και δεν θυμόταν σχεδόν τίποτα…
…Όσο πιο έντονη είναι η νοσταλγία τόσο πιο πολύ αδειάζει από αναμνήσεις…Γιατί η νοσταλγία δεν εντείνει τη δραστηριότητα της μνήμης, δεν ξυπνά αναμνήσεις, αλλά αρκείται στον εαυτό της, στη δική της συγκίνηση, έτσι όπως είναι εντελώς απορροφημένη από τον δικό της αποκλειστικά πόνο…»

(Μίλαν Κούντερα, "Η Άγνοια")

melophobia : 16.2.2013 (one day series)

melophobia "16.2.2013" cdr

somehow ecstatic records / one day series

listen

download

buy

melophobia : 'rain'

download

πορτοκάλια

Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας! 

Ένα πορτοκαλί μεσοφόρι κρέμεται, ένα ροζ ξεσκονόπανο και βρέχει.

 Ένας γέρος κοιτάζει μες’ απ’ το τζάμι. 

Ένα ξερό δέντρο, ένα φως αναμμένο χρώμα πορτοκαλιού. 

Ένα δέντρο με πορτοκάλια πιο πέρα. 

Και το κορίτσι αναποδογυρισμένο και το φλιτζάνι σπασμένο κι όλοι, 

Θε μου, να κλαίνε να κλαίνε να κλαίνε 

Κι ύστερα χρήματα χρήματα χρήματα πολλά 

Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου! Τι θλιβερός χειμώνας, Θε μου!

Τι θλιβερός χειμώνας

(Mίλτος Σαχτούρης)