δεν σε καταλαβαίνω, αυτό είναι τρελό, δεν συμπεριφέρεσαι λογικά, δεν το έχουν άλλοι, τι κάνεις τώρα; δεν σε πιστεύω, δεν θέλω να είμαι δίπλα σου, ντρέπομαι για σένα, δεν το περίμενα από σένα αυτό... φταις, φεύγω - φύγε, φταίω
.jpg)
Υπάρχει η όρεξη τόσο από μερικούς να αναλύουν τα πάντα, όσο κι από τους υπόλοιπους να κρίνουν τις αναλύσεις και τους άλλους πάντες. Η ανυπαρξία των ανθρώπων στο κομμάτι της σκέψης και τους συλλογισμού είναι τόσο μεγάλη που μερικοί αντί για να ψάχνουν στοιχεία για να πορευθούν το υπόλοιπο της ζωής τους σε μία φούσκα εσωτερικής ευτυχίας, κοιτάνε τον ουρανό για γραμμές ψεκασμών ή αεροπλάνων που πέφτουν. Δεν υπάρχουν απαντήσεις ούτε στο Walden, γιατί να υπάρχουν στο Lost; 8 Μαρτίου 2014, δέκα χρόνια μετά.
Στην αρχή, (09/2004 - 05/2005, 25 επεισόδια) υπάρχει η ένταση της γέννησης. 48 παράλληλες γεννήσεις και μερικοί θάνατοι, έτσι ξεκινάει πάντα. Από το μεγάλο μπαμ μερικοί βρίσκουν δύναμη και οι περισσότεροι είναι πρόθυμοι να κάνουν για αρχηγό ή τον γιατρό ή τον μάγκα. Η νοστιμιά όμως του πλήθους είναι στα μυστικά του. Οι περισσότεροι κουβαλάνε τραύματα, έτσι ονομάζονται τα στιγμιότυπα της ζωής τους που δεν την περάσανε μέσα σε μια γυάλα. Προσπαθούν απεγνωσμένα να φτιάξουν τις κεραίες για να επικοινωνήσουν με τον κόσμο, σ' έναν κόσμο που όσο περπατούσαν ανάμεσά του δεν κατάφερναν καμιά ουσιαστική επικοινωνία. Τα μυστικά είναι τόσο μεγάλα όσο και οι φόβοι τους. Όμως τα μυστικά σκοτώνουν τους ίδιους, ενώ οι φόβοι με τη μορφή πολικών αρκούδων σε ένα τροπικό μέρος είναι το ίδιο επικίνδυνα για όλο το πλήθος. Κι εδώ τα φώτα πέφτουν πάνω στους καλούς κι όμορφους, οι υπόλοιποι θα χρησιμεύσουν για επέκταση της διάρκειας, για κουβάλημα, για σκότωμα, για να ανέβει ο αριθμός των συμμετεχόντων και των δαπανών. Πάντως για τα αέρινα και γήινα γεγονότα, το αεροπλάνο δεν έπεσε απλά και μόνο γιατί ο μοναδικός κάτοικος της κρύπτης επαναστάτησε και δεν πληκτρολόγησε σωστά τα νούμερα, το αεροπλάνο είχε ήδη αλλάξει κατεύθυνση δυο ώρες πριν κοπεί στα δύο σαν καρβέλι πολυκαιρισμένο. Μοίρα; Δημιουργικό σενάριο; Μαγνητικά πεδία; Αέρινο μαύρο; Ένα μήνυμα στα γαλλικά είναι πάντα πιο ενδιαφέρον από το ίδιο μήνυμα στα αγγλικά, το θέμα είναι γιατί η κυρία το έστειλε στη μητρική της γλώσσα ενώ ο μισός πλανήτης μιλάει τα αγγλικά τόσο καλά όσο κι αυτή! Το ενδιαφέρον πάντως εδώ ήταν τα παράσιτα. Επίσης οι σπηλιές δεν θα μπορούσαν παρά να ανήκουν σε αρκούδες... βασική γνώση παραμυθιών είναι αυτή. Το επιστέγασμα της πρώτης περιόδου είναι ότι όλοι πρέπει να έχουν ένα στόχο. Δίχως αυτό, ακόμα κι αν είναι ψεύτικος και αφορά φτιαχτά είδωλα χιλιάδων ετών ή αισθήματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν, τα πάντα δυσκολεύουν και οι άνθρωποι γίνονται επικίνδυνοι με τους κοντινούς τους. Τότε είναι που δεν μπορούν να δουν ότι ο Μαύρος Βράχος είναι ένα πλοίο διακοσίων ετών που μπορεί να τα ξεκίνησε όλα. Αφού είναι ξεκάθαρο ότι η σειρά πραγματεύεται το αιώνιο θέμα της μεταφοράς στο χρόνο, γιατί είναι περίεργο που το πειρατικό βρίσκεται τόσο μακριά από τη θάλασσα, άθιχτο και με τους δυναμίτες να σκάνε σαν βαρελότα σε πανηγύρι γαμπριάτικο; Και το άδειο φέρετρο δεν θα μας απασχολήσει; Είναι η ανάσταση νεκρών που συμβαίνει σ' αυτό το νησί ή τα ζόμπι που γίνανε φυτοφάγα όταν μετακόμισαν τα αγριογούρουνα μακριά από τις αγκαλιές των Οβελίξ; Η πρώτη σειρά των επεισοδίων είναι η γέννηση. Τα πλάσματα βγαίνουν με μια έκρηξη αίματος, αερίων και φασαρίας κι αρχίζουν να περπατάνε, μυρίζουν, κάνουν βιαστικές φιλίες και νομίζουν ότι αγαπάνε. Παράλληλα μαθαίνουν να γίνονται βίαια, να μην πιστεύουν σε τίποτα και να υποψιάζονται τους πάντες. Έτσι τα καλά κι ανέμελα χρόνια χάνονται κάτω από το βάρος της προσμονής για κάτι καλύτερα και τόσο πολύ μακριά από το τώρα. Κατόπιν γνώσης, αυτό δεν επιτυγχάνεται ποτέ κι έτσι σπαταλήθηκαν στην αναμονή οι ώρες της εφηβείας, της ανεμελιάς, οι ακίνδυνες στιγμές γεμάτες πάθος για ζωή στο τώρα. 4 8 15 16 23 42
Εδώ (09/2005 - 05/2006, 24 επεισόδια) η σειρά πρέπει να εμφανίσει τον αθάνατο ώστε στην περίπτωση που έχει επιτυχία να ρίξει το ανύπαρκτο τέλος της στον από μηχανής θεό και τι καλύτερο από ένα πρόσωπο των παλαιών γραπτών, τον Ιακώβ που υπονοείται από πιστούς ακόλουθους. Όχι μόνο αυτό αλλά και ένας θεόρατος Νιγηριανός που σκότωνε αδέκαστα από έφηβος αποφασίζει να χτίσει μια εκκλησία και είναι ότι πιο λογικό σε μια κοινότητα αγνοουμένων, κάπου εδώ έπαιξε τόσο η βάφτιση όσο και οι αλλαξοκωλιές. Οι προηγούμενες ζωές των επιβατών της πτήσης 815 αρχίζουν και ράβονται μεταξύ τους, κάποιος εμφανίζεται τυχαία στην τηλεόραση που η κόρη ενός άλλου παρακολουθεί, άλλος πέφτει πάνω στην πόρτα του αυτοκινήτου ενός συνταξιδιώτη του, μια γυναίκα έχει γνωρίσει τον νεκρό πατέρα και μετά τα πίνει με το γιό, ένας ψεύτικος παπάς βρίσκει το νεκρό αδερφό σε μορφή μούμιας και άλλα διάφορα που δίνουν στοιχεία ότι αυτό μπορεί να τραβήξει τηλεοπτικά αιώνια. Παρόλα αυτά, οι επιβάτες του μπροστινού και του πισινού έχουν αδυναμία να τα βρουν και οι αρχηγοί πολλαπλασιάζονται. Τα όπλα είναι η δύναμη, δεν υπάρχουν αρετές. Η μικρό-κοινότητα των χαμένων δείχνει όλη την αρρώστια του παντοτινού σήμερα. Καμία ηρεμία, ακόμα κι όταν βρεθεί η καταπακτή που οδηγεί σε άφθονο φαγητό που έρχεται σαν μάννα εξ ουρανού, δίσκους βινυλίου από άγνωστα συγκροτήματα, ντουζ με εναλλαγή ζεστού και κρύου αλλά και θεραπευτικές ιδιότητες θειαφιού, τεχνητού ηλιακού φωτός και τρεχούμενου νερού - ακόμα και τότε δεν υπάρχει ησυχία, υπάρχει βία, κακία, τεχνητοί θεοί και μια οθόνη να τους απασχολεί κάθε 108 λεπτά. Η μαγεία χάνεται σιγά - σιγά όσο το νησί αποκτά μια προσωπικότητα κάτω από την επήρεια μεγάλων εταιρειών και θρησκευτικών προκαταλήψεων. Παρόλα αυτά σε περιπτώσεις αναπήρων, καρκίνου και υπογονιμότητας προτείνεται μια επίσκεψη. Ο γιατρός και η μπατσίνα κερδίζουν από κοινού τον τίτλο του πιο εμετικού πρωταγωνιστή και εδώ χρειάζεται μια δολοφονία, αλλά κανείς σκηνοθέτης δεν έχει αυτοκτονικές τάσεις, είναι πολλά τα $$$ οπότε να η εξήγηση της αριθμητικής ακολουθίας, τα κέρδη ίσως; Η δεύτερη σειρά επεισοδίων είναι το πέρασμα στη μάθηση και η εργασία για την επιβίωση. Οι άνθρωποι πια κάνουν παρέες με βάση το τι έχουν να κερδίσουν. Αρχίζουν και πεθαίνουν από ατυχήματα αλλά και από δολοφονίες. Όπως συνήθως όλοι σκέφτονται κάτι άλλο και κανένας δεν μπορεί να έχει αγνά συναισθήματα για οποιονδήποτε άλλο. Η καθημερινή φθορά τους έχει κάνει τοτέμ των ίδιων τους των επιθυμιών. Οι ανέμελες στιγμές τελειώσαν. Αυτό που όλοι οι υπόλοιποι θα έβλεπαν ως παράδεισο για αυτούς είναι κόλαση. Εργάζονται, ματώνουν, ελπίζουν για το κάτι άλλο. Παράλληλα ο χρόνος περνάει χωρίς χαρά, χωρίς λαγνεία, χωρίς πόθο, μόνο με φωνές, μαλώματα, σκοτωμούς και μια απατηλή σχεδόν θρησκευτική χαζή ιδέα για το κάτι στην άλλη άκρη του επίπεδου νησιού.
Πλησιάζει η μέση (10/2006 - 05/2007, 23 επεισόδια) και ήρθε η ώρα για το πρώτο Greatest Hits. Καλύτερα νωρίς για να γίνονται σωστά οι επαναλήψεις και να κρατάμε το κοινό σε εγρήγορση αλλά και χαρούμενο ότι να! αυτό το είχε καταλάβει! τώρα ξανά δες το και δες και λίγο έρωτα μέσα από τα κλουβιά των πιθήκων. Επήλθε η κούραση. Προτιμότερο να χτίσεις μια εκκλησία στην ερημιά παρά μια βάρκα στο νησί. Οι παλαιοί σκοτωμοί γίνονται λευκά προβατάκια και η καθημερινή τσιτάτη επικοινωνία οδηγεί σε αναγκαστική αγάπη. Ξύλο, αίμα, απόγονοι και παλαιοί προφήτες συναγωνίζονται το καλό φαγητό και ένα κοντό φόρεμα. Όλοι ζητάνε υπομονή, όλοι θέλουν φιλίες, όλοι για τον εαυτό τους. Το παρελθόν κάνει πολύ κακό στο παρόν, αναμνήσεις, τύψεις, εξομολογήσεις και όλο επαναφορά στο χθες. Όλοι να παλεύουν να χειριστούν τους άλλους, ένας αχταρμάς απίθανων κι άρρωστων ανθρώπων στο δρόμο της επίτευξης μιας οικογενειακής θαλπωρής. Αυτή τη φορά δεν εξαφανίστηκε ένα φρέσκο πτώμα πατέρα, αλλά ένα καμένο και πολυκαιρισμένο πτώμα αδερφού, έτσι για την αλλαγή. Η γυναίκα που κατέφθασε γεμάτη στυλ να σε ταΐσει μοιάζει τόσο τυχαία με την πρώην σου και ένας χειρούργος είναι πάντα το επίκεντρο του ενδιαφέροντος ανάμεσα σε άλλους πιθήκους. Κάθε πήλινη παναγία κρύβει την ίδια εξάρτηση. Κάθε κλουβί κρύβει λίγη αναμενόμενη βρώμικη αγάπη για το κοινό που περίμενε κοντά πενήντα επεισόδια. Εδώ πια ξεκινάνε και τα ταξίδια στο χρόνο και τις διορθώσεις πιθανών λαθών και θανάτων καθώς και η ξεκάθαρη δήλωση από μερικούς ότι κάποιος άλλος πρέπει να σώσει τον κόσμο. Κάνει και ένα πέρασμα ο Μπακούνιν, που του αρέσει να είναι μόνος και να παίζει με υπολογιστές σκάκι. Με κέρδισε όταν ανέφερε ότι θέλει να ζει σαν φαροφύλακας, στα επόμενα λίγα λεπτά αποδείχτηκε κλασικός Other και τον ξεπέρασα. Λίγο γέλασα με τους θαμμένους ζωντανούς κι επίσης διασκέδασα με την πάλη της μελαχρινής με την ξανθιά στη λάσπη. Μετά ο μοναδικός (γι' αυτό το μικρό μέρος) δικός τους θεός, που μιλάει σε έναν και μόνο άνθρωπο, αρχίζει να στοιχειώνει δυναμικότερα την κατάσταση. Το παν είναι να δείχνουν όλα καλά, υγιή και ότι κυλάνε πιο smoothly πεθαίνεις. Το αναπόφευκτο, μετά από μια μεγάλη μάχη που σέβεται τον εαυτό της, όχι όπως ο ντεμέκ-ροκάς(grunge) ντόκτορ. Η τρίτη σειρά επεισοδίων είναι η οικογένεια. Καλοθρεμμένη, βολεμένη, πιστεύει μόνο σε ότι την βολεύει, ικανή κι έτοιμη να σκοτώσει οτιδήποτε για να διατηρήσει την υποτιθέμενη ευτυχία της μέσα στο φθηνό γυάλινο μπουκάλι. Τα συναισθήματα δεν προέρχονται από το μαγνήτη της καρδιάς, αλλά από τη θέληση για επιβίωση και ανάδειξη. Εδώ οι άνθρωποι αποδεικνύουν ότι προχωράν προς το μέσο της ζωής τους, το μεστό τους σημείο, χωρίς να έχουν κανένα σκοπό παρά την προσωπική τους ευμάρεια. Αν είναι και σε βάρος των άλλων, ακόμα καλύτερα. Η οικογένεια είναι έτοιμη να προδώσει αρκεί να μην χρειαστεί να παραδεχτεί ότι κάνει λάθη. Αν φτάσει στο σημείο να σκοτώσει θα το κάνει μόνο για να αλλάξει τον αρχηγό πίθηκο με άλλο όμοιο. C-Major: A G A C C D D F G G G F A A G F C D C.
Αν δεν έχει κάποιος όρεξη να φάει το ίδιο γλυκό για τέσσερις και πέντε και έξι φορές στη σειρά, όσο καλή και αν είναι η συνουσία, εδώ πρέπει να τη διακόψει για να μην υπάρξουν οι γνωστές συνέπειες. Επειδή τότε συνέβη αλλά οι συμπτώσεις μπερδεύονται με το μοίρα και τα χαρτιά και το ποτό... συνεχίστε κάτω από δυνατή λάμπα φθορίου, με τα δόντια σας καθαρά και γυαλισμένα μέσα στο κρυστάλλινο ποτήρι με το MacCutcheon.
...
Εδώ (01/2008 - 05/2008, 14 επεισόδια) βλέπουμε επιτέλους και τα αληθοφανή πλάνα από το βυθό με το αεροπλάνο διαλυμένο και σκόρπιο κάπου στον Ινδικού Ωκεανού. Πάμε πίσω μπρος από τις καθόλου ανέμελες στιγμές μερικών μετά τη σωτηρία στις τελευταίες τους στιγμές στο νησί. Από τα κολλαριστά ρούχα στα δικαστήρια και στα κρεβάτια με τα σατέν σεντόνια, στα βρόμικα κι ιδρωμένα ίδια φανελάκια. Όπως όλοι οι ενήλικες σε αυτή τη σειρά των επεισοδίων οι καινούργιοι φίλοι έχουν πάντα κάποιο σκοπό διαφορετικό και δεν μπορούν να συνυπάρξουν με τα ίδια γνωστά αστεία. Οι παλιοί κάθονται μεταξύ τους, είναι τόσο πιο βολικό να κοιμάσαι με τον ίδιο παλιό και να ερωτοτροπείς με τον ίδιο παλιότερο. Μέσα στη ζώνη της πολυτελής ζωής, τόσο από οικονομικές αποζημιώσεις όσο και από έλλειψη τύψεων πως ότι έγινε έφταιγε κάποιος ή κάτι άλλο, οι μεστής ηλικίας στυλοβάτες της κοινωνίας συνεχίζουν να μαζεύουν τα πάντα, υλικά και άυλα, ενώ αδιαφορούν για οτιδήποτε δεν ανήκει στο μαντρί τους. Έτσι δεκάδες σκοτώνονται χωρίς κανένα λόγο και δάκρυ, όπως καθημερινά στην πραγματική ζωή και τελικά ένα νησί μπορεί να μετακινηθεί. Η παροιμία αλλάζει και αντί να σύρει το καράβι, σέρνει το νησί - τόσο όσο, μέσα από τα παγωμένα έγκατα, μέσα από την ψυχρή καρδιά. Είναι πολλά τα λεφτά κι αν ο τρελός δεν τα θέλει υπάρχουν άλλοι που μπορούν να τα μαζέψουν αρκεί να γυρίσουν πίσω στα μέρη τα γνωστά. Και στην τελική, τι διάολο τζιμάνι ατζέντη είχε αυτός ο ντόκτορ - κλαψιάρης - μύωψ και θα κάνει το 112/121 πια!
Στα υπόλοιπα επεισόδια των δυο σειρών οι ίδιοι μπλέκονται με άλλους, ο χρόνος δεν έχει καμιά σημασία, όπως και οι πράξεις, καμία ουσιαστική υπόθεση ή λύτρωση, λίγο το ένα λίγο το άλλο, ο μύθος τελειώνει και καλύτερα θα ήταν να είχε τελειώσει 35 επεισόδια και 2 χρόνια νωρίτερα.
τελειώνει το είκοσι δύο μαζί με τον σταθμό έντεκα (έντεκα επί δύο = είκοσι δύο), ένα έτος ακόμα γεμάτο... με συνειδητοποίηση που ίσως βοηθιέται κι απ΄ τη σειρά, ότι πρέπει να επιβιώσεις, μαζί σου κρατάς όσα αξίζουν να 'ναι μαζί σου, τα βάρη τ' αφήνεις, τα θυμάσαι, αλλά τ' αφήνεις. για πόσο μπορείς να επιτρέπεις να γεμίζει το μυαλό σου μ' αυτά που δεν αφήνεις να γεμίζει το στομάχι σου; μετά ξες κατεβαίνουν, κι ενοχλούν κι όταν μπαίνουν κι όταν βγαίνουν, για να φύγουν τα σύννεφα πρέπει να φυσήξει, όχι να ξεφυσήξει, αλλά να 'ναι απαιτητό με κάθε τρόπο. τα υλικά υπήρξαν και με φέρανε έτσι καλά, τώρα με βοηθάνε για να συνεχίσω να θυμάμαι ότι είμαι καλά. δεν είναι παιχνίδι επιβίωσης, όλες αυτές οι παραγωγές με τα τέλη του κόσμου σου αφήνουν το συναίσθημα που είχες από μωρό παιδί... έπαιζες μόνος σου σε μια σκηνή, μέσα στο δωμάτιο, ή στη γωνία της εισόδου του οικόπεδου της γιαγιάς στο χωριό, άκουγες μουσική μόνος, τα καλύτερα τα έκανες κρυφά κι όταν περνούσε καλά ο χρόνος με παρέα, δεν κρατούσε. υπάρχει μόνο μια στιγμή που στο σακίδιο της πλάτης σου έχεις τ' αναγκαία κι ένα ακόμα αναγκαίο είναι δίπλα σου κι αποφασίζεις αν θα το αναπνεύσεις και θα συνεχίσεις, από επιλογή όχι από τίποτα άλλο, μέχρι τον άλλο σταθμό που τόσο κακά, σχεδόν χαιρέκακα, ονομάτιζε εκείνος ο τραγουδοποιός, τελευταίο σταθμό, ήρθε η ώρα να μπει τιμή σ' όλους τους τελευταίους σταθμούς των άλλων, οτιδήποτε δεν χρειάζεται έχει μείνει πίσω, η τροφή είναι απλή, η μουσική περισσότερη από ποτέ, σχέδιο και χάρτης πια δεν χρειάζονται. αυτά είναι τα όμορφα, οι πόρτες που ανοίγουν σε κάθε στιγμή, η αιωνιότητα και η ζωή που θες, θέλω, θέλουμε και μόνο, μόνοι, με τσάντα πράγματα που δεν βαραίνουν, πολύ μουσική, όχι πολλοί μουσικοί. δρόμος κι όχι δρόμος. ανατολή
Ε... πως μας κάθισε ρε τότε με το Ντάρκ και στα γερμανικά και βάλαμε και τραγουδάκια με Nena και μ' άλλα... λες να ξανακάνουμε το ίδιο... έτσι μπερδεμένο, να κρατήσουμε και κανά ηθοποιό, να 'χουμε και το κυρίως μουσικό θέμα έτσι σκοτεινό, να βάλουμε διάφορα από τα γνωστά τα πιασάρικα του νέτφλιξ... τι λες; Μόνο μια ένσταση... να βάλουμε και λίγο καλό και γνήσιο ροκ όπως παλιά, γιατί σαν τους Deep Purple και το Child in Time δεν έχει. (Πρώτη μέρα - μεσημέρι 9,1 / βράδυ 8,5 / σαν παλιοί καλοί DP!).
.jpg)
My site is worth $86.
How much is yours worth?
