(πνίγομαι όμορφα ντυμένος)

...η ζωή μας κυλάει σε ρυθμούς που δεν ρυθμίζονται από εμάς, προχωράει σε ρεύμα που δεν ονειρευόμασταν, ατενίζει ορίζοντες που εκτείνονται μακριά από τις επιθυμίες μας, ανεβαίνει σε σύννεφα και κατρακυλάει ανάλογα με τους γονείς, τους εργοδότες, τους πολιτικούς, τους πρωταθλητές, τα παιδιά κι άλλους δυνάστες. Δεν είναι αυτό που πρέπει! Πεθαίνουμε με την ενηλικίωση!

Μάθαμε να ακούμε λίγα, να διαβάζουμε τίτλους, να παίζουμε για τη νίκη, να βάζουμε σημαιάκια σε χάρτες όταν πάμε διακοπές...

Δεν ξέρουμε να ακούμε μουσική έτσι ώστε να ξεχωρίζουμε τους ήχους και τις φωνές, αδυνατούμε να διαβάσουμε δυσνόητα κείμενα και ποίηση αλλοτινή, αθλήματα για εμάς δεν υπάρχουν εάν δεν διεκδικούμε πρόκριση και τίτλους, στις ξένες χώρες δεν πάμε σε μουσεία, δεν περπατάμε στα σοκάκια εκτός των τουριστικών οδηγών.

...κι έτσι τελειώνουν όλα προτού αρχίσουν, με την ενηλικίωση. Γιατί μέχρι τότε μας μάθανε να μην ψάχνουμε, να κάνουμε το σταυρό μας χωρίς καμία σύνδεση με το Θείο πνεύμα, να υπακούμε τις ορέξεις των κερδοφόρων δασκάλων, των βιοποριστών γονέων, των όμορφα ντυμένων αφεντικών, των συζύγων που αγωνίζονται για κοινωνική καταξίωση, των απογόνων που θα συνεχίσουν τον αέναο κι αστήρικτο αγώνα. Κι όλα για το χρήμα! αυτό και μόνο αυτό... Γιατί έτσι αγοράζεις τα καλύτερα πλαστικά παιχνίδια, αυτά που τα κατάλοιπά τους θα αποτελέσουν τα αρχαιολογικά ευρήματα μελλοντικών δεκαετιών. Ρούχα που ικανοποιούν τις ίδιες ανάγκες με πολλαπλάσιο κόστος. Αυτοκίνητα για να περάσεις πολύ χρόνο μέσα τους, αντί να το κάνεις με τους συνανθρώπους σου. Ερωτευμένα ζευγάρια που δεν βρίσκουν χρόνο για έρωτα. Εργασία που αποσκοπεί... δεν ξέρω!

...η ζωή μας κυλάει σε αλλόκοτους ρυθμούς που ρυθμίζονται από εμάς, τελικά! Υπεύθυνοι όχι μόνο για τη δική μας πορεία, αλλά και για τους επόμενους. Γιατί όταν πνίγομαι όμορφα ντυμένος κανείς δεν πρέπει να σηκώσει το κεφάλι του από τα σκατά...