27 Φεβ 2022
20 Φεβ 2022
Μπάμπης (χωρίς δάκρυα)
and the hours that ran wild...
Δεν θυμάμαι την αρχή. Το μόνο που θυμάμαι αντί αρχής είναι να βρίσκομαι σ' ένα διαμέρισμα μάλλον ψηλά, κοντά στη Μελενίκου, με πλήθος δίσκων στο πάτωμα και κάποιους Γδούπους φωτοτυπημένους να έρχονται αργότερα σπίτι μου. Από 'κει πρέπει μεταξύ άλλων να χτύπησα και PJ και ίσως Thrown Ups!. Θυμάμαι τις μικρές ετικέτες με τους στρόγγυλους αριθμούς πάνω στα κομμένα πλαστικά που προστάτευαν τα εξώφυλλα. Κι εκείνο το περιοδικό που ήταν έγχρωμο, είχε τόσο πολύ κείμενο και μια φορά κι ένα δισκάκι από κάτι παιδιά απ' την Πάτρα! Κατέβαινα στη Θεσσαλονίκη κι έμενα λίγο παραπάνω στις 40 Εκκλησιές στην αδερφή μου. Εκεί έφερα με χαρά και το δίσκο Ήταν Είναι Και Θα Είναι. Μια χαρά περνούσα! Τις κασέτες που προηγήθηκαν δεν τις πρόλαβα και δεν τις ζήτησα και ποτέ. Δεν μιλούσαμε για τα παλιά... Μετά ήταν το άλλο στον κάθετο δρόμο στην Εγνατία, μπροστά από μία εκκλησία όπου τα πρώτα πρωινά κάθε μήνα ξόδευα τα χαρτζιλίκι μου μεταξύ Siamese Dream και Downward Spiral. Για μένα ήταν σχεδόν ίδιο με τον Πετρίδη που άκουγα μικρότερος. Η διαφορά ήταν ότι αυτός ήταν εκεί μπροστά μου. Δεν ήθελα και πολλά να μου λέει. Με νευριάζει να μου λένε. Έτσι κι αλλιώς όλα καταλήγανε στο Ocean Rain κι εγώ τους Echo δεν τους συμπαθούσα αλλά δεν το παραδεχόμουν! Άρχιζα να ενηλικιώνομαι και το μαγαζί συνέχιζε να κατρακυλά προς το κέντρο κι έτσι βρέθηκε σε μια μεγάλη κάθετο της Ναυαρίνου. Από εκεί άκουσα πολύ post rock και γέμισα με 'κείνα τα cd με τα αυτοκόλλητα πάνω. Τα περισσότερα χαλάσανε μέσα στο player του Micra μου αλλά έτσι κι αλλιώς μετά με έπιασε κάτι και το αντικατέστησα με ένα μοναδικό Mini Disc αυτοκινήτου! Ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου όταν έδωσα τ' αμάξι για λαμαρίνες και δεν κράτησα το MD! Το ίδιο διάστημα πούλησα και τους metal δίσκους μου καθώς και 2 ΜΚΙΙ, ντράπηκα και δεν του τα πήγα, έτσι τα σκότωσα στον ίδιο δρόμο αλλά λίγο πιο πριν σ' ένα δισκάδικο που δεν κράτησε και πολύ στην πόλη. Φυσικά ήταν και η εταιρεία που εκτός από Γκούλαγκ είχε Ziggy Was και ένα μεγάλο σοκ από το 7" και από το live support σε Λευκή Συμφωνία και Τρύπες στο Ιβανώφειο. Κι εκείνο το διπλό βινύλιο των Mob, αχ κι εκείνο το διπλό CD των Mecano (εύχομαι ολόκαρδα στο καθίκι που το υπεξαίρεσε τότε - μόνιμη στύση με βάση τον τίτλο), αλλά και οι Αστροναύτες και το κόλλημα μ' αυτά τα σκυλάκια τέλος πάντως! Και φτάνουν τα χρόνια του πρώτου ίντερνετ που αγοράζαμε σε χαρτόνι από τα περίπτερα. Το κατάστημα θα κλείσει, δεν έχω ιδέα που βρισκόταν έπειτα κι εκείνες τις κυκλοφορίες σε ασημένια δισκάκια ακόμα δεν τις έχω ακούσει. Ίσως τον είδα σε κάποια live, ίσως και να μην ήταν αυτός. Θα τον θυμάμαι κυρίως για τη διαλεύκανση που σχηματίστηκε στην πλάτη μου ελέω Zounds! Έτσι αρχίσαν και τελειώσαν όλα. Μπορεί και να μην έγιναν ακριβώς έτσι, το πιθανότερο είναι όμως ότι έτσι έγιναν. Ποτέ δεν ήταν μόνος του, υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω του και οι περισσότερες εργασίες ήταν συνεργατικές. Δεν χρειάζεται τίποτα πιο προσωπικό, ούτε καν ονόματα. Θα έφτανε μόνο ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν η αιτία να βρεθώ στο Leicester για τους Deep Freeze Mice. Που έψαχνα Under The Cafe Table κάποια Funny Monsters κι έπειτα άραξα για να Saw A Ranch House Burning Last Night! Εν τέλη ρε συ, αγαπητό μου τεμπελόσκυλο, I live my own life - do what I want - Say what I mean, όμως τίποτα δεν είναι αρκετό... Everybody's looking for a little bit more!
19 Φεβ 2022
Σ.Κ.Α.Ζ.Η.
Ένας ζωντανός δίσκος (για την ενδιάμεση γενιά που δεν αναγνωρίζει τη βινυλιακή υπόσταση της λέξης ''δίσκος''... αδιαφορώ! ας γκουγκλάρει) υπάρχει για διάφορους λόγους: Γιατί δεν θα δω ποτέ αυτόν τον καλλιτέχνη ζωντανά, γιατί αξίζει για να το κρατήσουμε για πάντα στ' αυτιά μας... Γιατί... γιατί... γιατί; Τίποτα άλλο από ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση.
Live albums για μένα είναι (κυρίως) rock συναυλίες καταγεγραμμένες κι όχι πολύ-δουλεμένες, δηλαδή απ' τις δεκαετίες του '70, '80 κι '90 που η κινητικότητα και το κόστος για να βρεθούμε σε μια συναυλία σε κλειστά κλαμπ της συμφοράς ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα! Αφήνω στην άκρη τα bootleg των Led Zeppelin, τα δήθεν bootleg του Bob Dylan, τα καθόλου bootleg με τις αμέτρητες ηχογραφημένες ώρες των Grateful Dead μαζί και τα γνωστά και μη εξαιρετέα των Band, Free, Deep Purple, Cream, Queen, Johnny Cash, Neil Young, Simon & Garfunkel, Pink Floyd, Who, MC5, Ramones, Swans, Iron Maiden, KISS, Motorhead, Slayer κτλ... Για τους ίδιους λόγους στο ράφι μένουν οι Portishead με τους Depeche Mode, οι Sigur Ros και τα Peel Sessions! Τόσο απλά, όταν τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων, με την ελπίδα ότι (κι) αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω.
Για μένα το καλύτερο ζωντανό άλμπουμ του κόσμου είναι εκείνο του 1976 του Peter Frampton (Frampton Comes Alive). Πλάκα κάνω! Φυσικά και το καλύτερο είναι εκείνο το διπλό (τι πρωτότυπο για Live Album!), εκείνο με τον τίτλο Live Evil! Τώρα μένει να διαλέξει κάποιος μεταξύ Black Sabbath ή Miles Davis! Και πάλι κάνω πλάκα!!! Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι εκείνο των Nirvana. Για τον απλούστατο λόγο ότι είχε διαφορετικές εκτελέσεις, διασκευές, συναίσθημα και δεν ήταν ένα κλασικό ακουστικό άλμπουμ παιγμένο με κλασικό rock τρόπο κι ο Kurt την κοπάνησε λίγο μετά. Οπότε αν εσύ είσαι σχεδόν ανήλικος κι ο ήρωας σου τραγουδάει έτσι και μετά αυτοκτονεί τι να φτουρήσουν τα υπόλοιπα ''ζωντανά'' μπροστά σ' αυτό το ''unplugged'' του νεκρού! Ηχογραφημένο (με μια μικρή βοήθεια των Meat Puppets) τον Νοέμβρη, προβάλλεται για πρώτη φορά τον Δεκέμβρη του 1993 και κυκλοφορεί ένα χρόνο μετά, για να τιμήσει τον νεκρό και την χριστουγεννιάτικη αγορά προϊόντων!
Στα πλαίσια του παραλόγου της επιλογής και της πίεσης των δισκογραφικών (κι άλλο - κι άλλο ή αλλιώς we want more, φωνάζουν κι οι εταιριάρχες) ο καλύτερος ζωντανός δίσκος είναι αυτός που ακούσαμε να παίζει ζωντανά κάποιο βράδυ. Θα μπορούσε να 'ναι ένα αστείο των KLF, ή μια πραγματικότητα των Nine Inch Nails, ακόμα και το τίμιο reunion των Stone Roses ή κάτι τυχαίο απ' τα επτάιντσα των Agathocles, όμως το καλύτερο είναι πάντα προσωπικό, όπως το μέτρημα απ’ το μηδέν ως το άπειρο. Στέρεο Νόβα: "Σκάζη" (σκόρπια κομμάτια από ζωντανές ηχογραφήσεις).
9 Φεβ 2022
The Lost Daughter (2021)
Είναι η χειρότερη ταινία όλων των εποχών; Κι αν δεν τις έχω δει όλες; Άρα είναι η χειρότερη ταινία του '21 απ' όσες έχω δει ολόκληρες; Αλλά γιατί πρέπει να δω τις κακές ταινίες ολόκληρες; Γιατί υπάρχει ελπίδα! Εδώ καμία ελπίδα, κανένα σεναριακό ξύπνημα, κανένα μήνυμα, τίποτα... Φταίει ότι διαδραματίζεται στη χώρα του δράματος; Τι φταίει; Ένα τίποτα, χωρίς καμία υπερβολή... Μια πίτσα χωρίς κασέρι, τυρί, αντζούγιες, ελιές, πελτέ Ελληνικής τομάτας και γενικά χωρίς ζυμάρι. Χαμένη ταινία. Μεταφορικά...
7 Φεβ 2022
Persian Lessons (2020)
2 Φεβ 2022
Ghédalia Tazartès - Gospel Et Le Râteau (2022)
Ένα χρόνο πριν αναχώρησε κι αυτός ο Γάλλος νομάς Καλλιτέχνης, όταν μόλις είχε ολοκληρώσει το ηχητικό κι εικαστικό κομμάτι αυτού του δίσκου. Μικρά ανέκδοτα αποσπάσματα από την καριέρα του που δένουν σε δυο πλευρές δίσκου - σουίτες πειραματισμών πάνω στις μορφές που αγάπησε: ηχητικά κολάζ, άβαντ γκαρντ τεχνικές, ελεύθερες φόρμες, κιθάρες, άρρυθμους ρυθμούς, ποίηση και χιούμορ. Κάποιες φορές σε βρίσκουν να κουνάς το πόδι σου κι έτσι αποκαλούνται τραγούδια, κάποιες άλλες φορές τα περιεχόμενα του δίσκου σου θυμίζουν κραυγές πολιτισμού ενός προφήτη - κλόουν που δεν σταμάτησε να χτυπάει για σαράντα χρόνια το κεφάλι του στην πόρτα των κουφών ακροατών. Γειά σου κι εσένα λοιπόν...
1 Φεβ 2022
Black Mirror S2E3 - The Waldo Moment (Feb 25, 2013)
