μπορώ να 'χω
χωρίς να ζω
μου αναλογεί
ένα κομμάτι ψωμί
σε συσκευασία δώρου
μα τα γενέθλια μου πέρασαν
μαζί και τα δικά σου
-πως ξέρουμε τι ήταν πρώτα;-
καμία σημασία
σαν μια βόλτα με το ποδήλατο
σε ίσιους δρόμους
με λιβάδια,
δροσερό αεράκι,
ένα ζευγάρι χέρια
ζευγάρι
μ' ένα ζευγάρι πόδια
αυτά μπορώ να 'χω
και να τα ζω
17 Μαΐ 2019
ανέχεια
παρατηρώ (τυχαία) ανθρώπους να περνάνε τον καιρό τους με έναν ειρηνικό ρυθμό προς τον θάνατό τους, να μαστορεύουν, να μεγαλώνουν τα παιδιά που γεννήσανε, να τρώνε, να πίνουν, να γελάνε δυνατά και να κοιτάνε ότι έγιναν αντιληπτοί
ακούω τις ανοιχτές τηλεοράσεις να συναγωνίζονται τα χαμηλά βλέμματα προς τις οθόνες που χαϊδεύουν τα χέρια, νύχια βαμμένα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου κάτω από μυαλά στο χρώμα των ανθρώπινων απορριμάτων
κάποιοι χορεύουν, άλλοι γιουχαΐζουν κι άλλοι κάθονται ήσυχα στη γωνιά τους αναμένοντας την επόμενη έκπληξη τραβώντας το δάχτυλό τους όλο και πιο κάτω, πιο κάτω
τις μέρες που βρέχει οι πόλεις απλώνουν στην άσφαλτο αυτοκίνητα που δεν σταματάνε σε κόκκινα φανάρια, παιδιά που αναρωτιούνται πότε θα έρθει η στιγμή να οδηγήσουν κι αυτά και να μην σταματάνε σε κόκκινα φανάρια
τα βράδια με πανσέληνο, είναι απλά μερικά ακόμα βράδια με πανσέληνο, κανείς δεν θυμάται τα τραγούδια που του διάλεξαν αν δεν τα άκουσε πολλάκις σε τηλεοπτικές εκπομπές, τα βιβλία αυξάνονται μέσα σε σπίτια γεμάτα από άπλυτα πιάτα και ασιδέρωτα ρούχα, είναι τα σπίτια των προνομιούχων οικογενειαρχών εργαζομένων
δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις λογοπαίγνια, να χαμογελάς, να κλέβεις τον ήλιο από τις καρδιές των ανθρώπων που περπατάνε δίπλα σου, αναρωτιέσαι αν από τη δεύτερη φορά εγκαταλείψουν το τρένο που τους έκανες δώρο μια διαδρομή, από 'δω μέχρι την μικρή σου αυτοκρατορία
και τα ανέχεσαι όλα, τα σιχαίνεσαι όλα, τα χωνεύεις όλα
και σε παρατηρούν να μεγαλώνεις από την εφηβεία σου ακόμα, να πραγματοποιείς το όνειρό σου να πιάσεις μια δουλειά κι όχι να ανέβεις στο ψηλότερο βουνό του κόσμου, να σε αγαπήσει ένας άνθρωπος για πάντα κι όχι να μυρίσεις το πιο βραχύβιο λουλούδι που ανθίζει στα χωράφια έξω από το σπίτι σου
ready for drowning?
ακούω τις ανοιχτές τηλεοράσεις να συναγωνίζονται τα χαμηλά βλέμματα προς τις οθόνες που χαϊδεύουν τα χέρια, νύχια βαμμένα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου κάτω από μυαλά στο χρώμα των ανθρώπινων απορριμάτων
κάποιοι χορεύουν, άλλοι γιουχαΐζουν κι άλλοι κάθονται ήσυχα στη γωνιά τους αναμένοντας την επόμενη έκπληξη τραβώντας το δάχτυλό τους όλο και πιο κάτω, πιο κάτω
τις μέρες που βρέχει οι πόλεις απλώνουν στην άσφαλτο αυτοκίνητα που δεν σταματάνε σε κόκκινα φανάρια, παιδιά που αναρωτιούνται πότε θα έρθει η στιγμή να οδηγήσουν κι αυτά και να μην σταματάνε σε κόκκινα φανάρια
τα βράδια με πανσέληνο, είναι απλά μερικά ακόμα βράδια με πανσέληνο, κανείς δεν θυμάται τα τραγούδια που του διάλεξαν αν δεν τα άκουσε πολλάκις σε τηλεοπτικές εκπομπές, τα βιβλία αυξάνονται μέσα σε σπίτια γεμάτα από άπλυτα πιάτα και ασιδέρωτα ρούχα, είναι τα σπίτια των προνομιούχων οικογενειαρχών εργαζομένων
δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις λογοπαίγνια, να χαμογελάς, να κλέβεις τον ήλιο από τις καρδιές των ανθρώπων που περπατάνε δίπλα σου, αναρωτιέσαι αν από τη δεύτερη φορά εγκαταλείψουν το τρένο που τους έκανες δώρο μια διαδρομή, από 'δω μέχρι την μικρή σου αυτοκρατορία
και τα ανέχεσαι όλα, τα σιχαίνεσαι όλα, τα χωνεύεις όλα
και σε παρατηρούν να μεγαλώνεις από την εφηβεία σου ακόμα, να πραγματοποιείς το όνειρό σου να πιάσεις μια δουλειά κι όχι να ανέβεις στο ψηλότερο βουνό του κόσμου, να σε αγαπήσει ένας άνθρωπος για πάντα κι όχι να μυρίσεις το πιο βραχύβιο λουλούδι που ανθίζει στα χωράφια έξω από το σπίτι σου
ready for drowning?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
