28 Απρ 2009

-73(days)

ticket > ok! (4o+fee)

27 Απρ 2009

όμορφη πόλη ...


Μ' ένα τραγούδι αδειανό από λόγια
Μ' ένα φεγγάρι αδειανό από φως
Σε μια πόλη με ανθρώπους πιο ξένους
και ένα κρύο που τρυπάει το μυαλό

Καλή παρέα μα κι αυτή αραιώνει
Κάποιοι θα φύγουν, θα μείνουμε μόνοι
Και όσοι δεν φεύγουν τις ώρες μετράνε,
βλέπουν τους τοίχους, στο νταβάνι μιλάνε

Όμορφη πόλη, με μια σκέψη την ώρα μας περνάμε
πως θα φύγουμε από δω κι ας είναι πίσω να γυρνάμε

Παγιδεύτηκα και εγώ σε μια παραζάλη
άθελά μου με κρατάει σε κανάλι
και όλο φεύγω μακριά μα πάλι πίσω πάω
άρρωστη διαδρομή πιστά που την κρατάω

Μακριά από γνωστούς, μακριά κι από φίλους
Προσπαθείς να πιαστείς από σύννεφα κι ήλιους
Πως περνάς σε ρωτούν σε κείνη την πόλη
Μια χαρά λες εσύ μην το μάθουνε όλοι

Όμορφη πόλη, με μια σκέψη την ώρα μας περνάμε
πως θα φύγουμε από δω κι ας είναι πίσω να γυρνάμε

(Γιάννης Δανιήλ / Ψόφιοι Κοριοί)

22 Απρ 2009

20 Απρ 2009

"Φίλοι μου, σας αποχαιρετώ"

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.

Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή,
θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα,
θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ.
Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

(Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες: "Φίλοι μου, σας αποχαιρετώ")

18 Απρ 2009

17 Απρ 2009

16 Απρ 2009


tickets are on the way!

15 Απρ 2009

33

14 Απρ 2009

nin

ΔΕΥΤΕΡΑ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΡΑΧΩΝ ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ

Δύο ονόματα-θρύλοι στην ιστορία της rock μουσικής εμφανίζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα!

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα και ένα από τα πιο σημαντικά (αν όχι το σημαντικότερο) γκρουπ της industrial-rock σκηνής εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Οι Nine Inch Nails, ή αλλιώς ο περιβόητος Trent Renzor (σύνθεση, στίχοι, παραγωγή), με πάνω από 30.000.000 πωλήσεις δίσκων σε όλο τον κόσμο, πολλά radio hits και δύο υποψηφιότητες για βραβείο Grammy, κατάφεραν να μελωποιήσουν το θόρυβο, να ενώσουν τις κιθάρες με τον ηλεκτρονικό ήχο και να στιγματίσουν της δεκαετία του '90 (και τις μετέπειτα γενιές μουσικών) διαδίδοντας την industrial-rock αισθητική στο ευρύ κοινό.

Τη μεγάλη αυτή βραδιά του καλοκαιριού έρχεται να συμπληρώσει ένα ακόμη απωθημένο του ελληνικού κοινού. To ιστορικό συγκρότημα των Jane's Addiction κάνει την παρθενική του εμφάνιση στην Ελλάδα και το παζλ συμπληρώνεται με εκρηκτικές δόσεις από punk, metal και gothic rock.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει...
Περισσότερες πληροφορίες θα ανακοινωθούν μετά την περιστροφή του οβελία...

13 Απρ 2009


12 Απρ 2009

100

Κυριακή των Βαΐων

Σαν μια βροχή από στάχτες σε μια οπάλινη θάλασσα
κύλησα στη ζωή σου κι έτσι όλα τα χάλασα
Έτσι απόμεινε εδώ ένας πέτρινος γίγαντας
ένα ολέθριο τίποτα κεντημένο απ' τ' άστρα σου

Πόσο ακόμα θα υπάρχω στις ρακένδυτες μνήμες σου
πόσο ακόμα θα ψάχνω αιμορραγώντας με στίχους
την ανάσα απ' το γέλιο σου, τους τριγμούς απ' τα βήματα
της αγάπης το τρέμουλο στους σπασμούς της φωνής σου

Τόσα χρόνια σπατάλησα να προσμένω τον ίσκιο σου
ένα χέρι ζεστό ας μου κλείσει τα μάτια
Ξεψυχάω ανήμπορος μακριά απ' τα χάδια σου
στη ζωή μου πια δύουνε πεθαμένα φεγγάρια

Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ
σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ' τον Άδη
σου στέλνω για τη γιορτή σου καρτ ποστάλ απ' τον Άδη
Κυριακή των Βαΐων ανοιξιάτικο βράδυ...

(Διάφανα Κρίνα / 1998)

H Παγκόσμια Κοινωνικό-Οικονομική Ισότητα

11 Απρ 2009

πείνα / φέτος, πέρσι για πάντα


... κι εσείς πεινάτε ?

...καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα...

7 Απρ 2009

Alfred E. Neuman

"What Goes up must come down...except,
it seems these days,the cost of living!"

Alfred E. Neuman

“Many people hear voices when no-one is there.
Some of them are called mad and are shut up on rooms
where they stare at the walls all day.
Others are called writers
and they do pretty much the same thing.”

6 Απρ 2009

Alfred E. Neuman

"How come we choose from just two people for President,
and fifty for Miss America?"

4 Απρ 2009

Alfred E. Neuman

"Who says nothing is impossible? Some people do it every day!"

3 Απρ 2009

...μοναξιά,
όμορφες στιγμές, 'της στιγμής',
άσχημα όλα σαν κλείσεις τα μάτια.

2 Απρ 2009

NAIIIII!!!!!!!!!!!!!!!IIIIIIIIIIII!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...

20 - 07 - 2009
Nine Inch Nails
+
Jane's Addiction
στο Θέατρο Βράχων!


Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να 'ρθει ο αστυνόμος,
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε...».
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μ' αυτός έχει πεθάνει!».

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι
θε να πουν: «Τι 'ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε...»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.

Κάποιος θα 'ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψη
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».

Κι αυτή θα 'ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θα' ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι
και μια Καίτη, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...


(Κώστας Ουράνης)

Ο μικροαστός είμαι ΕΓΩ!

14277-sad_butterfly.jpg Αυτό το φαινόμενο της πεταλούδας, δεν μπορεί είναι Ελληνικής επινόησης, Κινέζοι φταίνε για τους αθλητές μας, Αμερικάνοι φταίνε για τις εθνικές μας μειοδοσίες, Γάλλοι φταίνε που μας πήραν τις όμορφες, Ρώσοι φταίνε που ακριβαίνουν τα αγαθά.

Εκείνη η πεταλούδα φταίει που κούνησε τα φτερά της στο Hyde Park του Λονδίνου κι εχθές στο χωριό μου έβρεξε τρεισήμισι χιλιοστά περισσότερο από τον μέσο όρο της δεκαετίας. Άσε για το θερμότερο καλοκαίρι του αιώνα που έρχεται και την μεγαλύτερη ξηρασία της χιλιετίας που διανύουμε. Πόσο μεγάλη είναι ρε αδερφέ αυτή η πεταλούδα?…

Μήπως φταίει ο μικροαστισμός μας, αυτό το πράμα που μας το τραγουδούσε από το 1970 ο John Lennon : “As soon as you born they make you feel small, by giving you no time instead of it all”, αυτό μας κάνουν, να αισθάνεσαι μικρός, να μην ανοίγεις τα φτερά σου, δεν μπορείς να φτάσεις παραπέρα από την μετριότητα των διπλανών σου. Σχολείο, φροντιστήρια, μαθήματα, κηρύγματα, για να αγγίξεις τα τριάντα κι ελεύθερος και μόνος και να πληρώνεις σεμινάρια Δημιουργικής Σκέψης. Αυτής που σου σκότωναν τόσα χρόνια τώρα. “Till the pain is so big you feel nothing at all”, κι ο πόνος είναι η ζωή σου, δεν το παραδέχεσαι, δεν είσαι εσύ αυτός που αιμορραγεί, “A working class hero is something to be”, αυτό είσαι ένας μικροαστός, ο ήρωας του μικρόκοσμού σου. Τι κι αν είσαι μέσα στην γυάλα και χτυπάς τα τοιχώματα ξανά και ξανά και ξανά, είσαι κομμάτι του συνόλου, στειρωμένο για να μην δημιουργεί, δανεισμένο για να μην τολμά, με καριέρα για να μην κοιτά μακριά. They hurt you at home and they hit you at school”, δεν μιλάς, ούτε να ψιθυρίσεις δεν τολμάς, ο γείτονας χτυπάει την γυναίκα του, ο θείος βιάζει τα ανίψια του, ο απέναντι κλέβει στο σούπερ μάρκετ, δεν μιλάς, αποστρέφεις το βλέμμα σου και την σκέψη σου. Δεν θα σου συμβεί εσένα, ποτέ! Δεν έχεις ανάγκη συλλόγους να σε υπερασπιστούν, εσύ ψηφίζεις κυβέρνηση χρόνια τώρα! “They hate you if you are clever and they despise the fool, till you are so fucking crazy you can follow the rules” είναι εύκολο, όλοι κατηγοριοποιούμαστε, ίδια ποικιλία, ίδιο ράφι, ίδια τηλεοπτικά προγράμματα, ίδια γραμματοσειρά, ίδια ηλιθιότητα, , ίδια προσευχή, ίδιοι φόβοι, ίδια σκατά. Έγινες πια αυτό που σχεδίαζαν κι οι γονείς σου ονειρευόντουσαν : “A working class hero is something to be”, μόνο που δεν έχεις σημασία για κανέναν, ζεις ή είσαι νεκρός, απλά προσπάθησε να πουλάς το προϊόν και προς οποιονδήποτε Θεό μην φέρεις παιδιά στον κόσμο αυτό…

Εκείνη η πεταλούδα που λέγαμε στην αρχή, είναι απλά μία ονείρωξη της σημερινής εικονικής πραγματικότητας πού όλοι βιώνουμε κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο επίπεδες οθόνες!

Ο μικροαστός είμαι ΕΓΩ!

1 Απρ 2009