Watchmen (2020)

Γιατί να μην επιλέξω τι θα δω με κριτήριο το τι θα ακούσω; Λίγο βαρέθηκα αυτό το συνεχές πέρασμα από τραγούδια του '80 και ψεύτικο τρόμο πλαστικής - ψηφιακής εποχής. Από την άλλη δεν με χαλάει κιόλας αν κάποιος πειράξει καμμιά εκτέλεση από τότε. Δέχομαι και περάσματα κλασικής μουσικής σε καίρια σημεία, όπως και 60s hits που τα 'χω απωλέσει απ' τη μνήμη μου λόγω πληθώρας κυκλοφοριών των 20s. 

Όμως αν υπάρχει και Original Score ακόμα καλύτερα. Επίσης αν το Original Score το υπογράφει ο Trent Reznor μικρά ροζ συννεφάκια πετάνε τριγύρω μου. Κι ακόμα αν το Original Score που έχει υπογράψει ο Trent Reznor είναι πραγματικά καλό, τότε δεν υπάρχει κάποιος αρνητικός λόγος να μην δω ολόκληρη τη σειρά κι ας μου μοιάζει σαν μια εγκυκλοπαίδεια χαρακτήρων που χρειάζονται όσα seasons έχουν οι Simpsons για να καταλάβω... τη γ@μ@(what?) φάση!

The Queen's Gambit (2020)

Ναι, είχαμε μάθει σκάκι. Θυμάμαι κάποτε υπήρχαν και κάτι σαν λέσχες που στέλνανε οι γονείς τα παιδιά τους να μάθουν και να παίξουν αυτό το παιχνίδι σκέψης και στρατηγικής. Μετά η Εθνική Ομάδα κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ, μετά ήρθαν τα χρόνια του "Δώστα όλα!", fast food και fast forward ήρθε το Ευρώ, η Ολυμπιάδα, η Eurovision, το Euro το ποδοσφαιρικό και τώρα μια σειρά στην πλατφόρμα να μας θυμίσει ότι ναι... σε αυτό χρησιμεύουν τα άσπρα - μαύρα τετραγωνάκια από την έξω μεριά του τάβλι. 

Όμορφα σκηνοθετημένη, χωρίς ευτράπελα, χωρίς ευκολίες σκηνοθετικές και κυριολεκτικές σωματικές αποκαλύψεις, μία μικρή σειρά που σε κάνει να θες να δεις όλα τα επεισόδια στη σειρά και να παίξεις τις παρτίδες. Φυσικά το ξεπερνάς γιατί τα δάχτυλά σου είναι λαδωμένα από τα πατατάκια με τη ρίγανη κι επίσης που να ψάχνεις τώρα εκείνο το ορθογώνιο κουτί που το κουβαλάς σε κάθε διακοπές μαζί σου. Το μόνο σίγουρο και προσωπικά επιβεβαιωμένο, από εκείνα τα χρόνια που παίζαμε συνεχόμενες παρτίδες δίπλα σε ένα νοικιασμένο πιάνο με ένα φίλο (που τώρα χαθήκαμε κι ας τριγυρνάμε κατά καιρούς στην ίδια πόλη των παιδικών μας χρόνων) είναι ότι όσο κι αν παίξεις, ότι αποτέλεσμα κι αν έχει (ψιλό-αδιάφορο αυτό) το κεφάλι σου είναι άδειο μετά κι είσαι έτοιμος για μια ακόμη παρτίδα!

Mediterranean Nocturnes #13

Mediterranean Nocturnes | World Mixtape - episode/mixtape 13

experimental breezy ambient from Mediterranean Sea by Bank_of_Vinyl

"escape boredom, Obscure Music Artefacts to decorate your time"

Sonic picks from artists around Mediterranean Sea. An hour of electronic music, ethnic, folk, dub, world avant-garde, musique concrete, more/less/lesser popular tracks, bouncing waves, like a diary of this moment.

Curated & Produced by Bank of Vinyl & melophobia / μελωφοβία

listen episode 13:

https://www.mixcloud.com/Bank_of_Vinyl/mediterranean-nocturnes-13/

downolad episode 13:

https://archive.org/details/mediterranean-nocturnes-13

Uncut Gems (2019)

Άκοπα Διαμαντάκια του Oneohtrix Point Never (Daniel Lopatin) σαν ένα καταιγιστικό βίντεο άλλης εποχής και κουλτούρας. Μπορεί να 'ναι κουραστικό να κοιτάς υπότιτλους όταν οι διάλογοι δεν σταματάνε για πάνω από δυο ώρες. Να που κάποιες χώρες είχαν δικαίως επιμείνει στη μεταγλώττιση. Σίγουρα κοστίζει περισσότερο και είναι άκυρη η άποψη ότι χαλάει την ταινία. Για θυμηθείτε εκείνα τα παιδικά;

Τώρα η μουσική... Γι' αυτό κρατήθηκα τόσες ώρες. Ίσως και γιατί πως να κοιμηθείς όταν προσπαθείς να μην ταυτιστείς με τον "ήρωα" που τα εκατοντάδες ευρώ περνάνε με ελικόπτερα και μένουν όσο οι πεταλούδες... Techno ιδίωμα με ελάχιστο πικαρισμένο θόρυβο ενισχύει την "ένταση" της ταινίας. Με τόση παραγωγικότητα και πλήθος κυκλοφοριών ποιος θα θυμάται αυτό το soundtrack; 

Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον, αυτό που ο ίδιος έφτιαξα και τώρα το φουσκώνω μέχρι η τσιχλόφουσκα με γεύση φρούτα του λάθους να σκάσει; Πιθανότατα. 

Best Offer (2013)

Τι κερδίζεις και τι χάνεις; Έχεις μπροστά σου μια συνέχεια ζωής που ευχαριστιέσαι, τα πάντα στην απόσταση που σε ικανοποιεί, δική σου επιλογή. Η μανία σου έγινε επάγγελμα κι είσαι χαρούμενος μέσα στην πλαστικότητα της τέχνης που απολαμβάνεις και δεν φτιάχνεις. Έχεις τα μυστικά σου όπλα να ηρεμείς και να αποκόπτεσαι. Έπρεπε να είχες υποψιαστεί τη συνεχόμενη μανία και τη σύμπτωση με το δικό σου αντικείμενο να μεταμορφωθεί μια μούσα της γειτονικής πόρτας. Έπρεπε να κρατήσεις εκείνη την πόρτα κλειστή. Κάπου μέσα σου το ήξερες ότι δεν γράφονται πια άξια μυθιστορήματα, ποτέ δεν γραφόντουσαν στην ώρα τους. Κι έτσι την πάτησες. Το χειρότερο; Ακόμα περιμένεις για έναν καφέ που δεν είχες την όρεξη. Συμβαίνουν κι αυτά, αν τ' αφήσεις να συμβούν.

Συλλαλητήρια στο δωμάτιό μου (Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης)

Το (επίκαιρο) προσωπείο του Κόκκινου Θανάτου

Αυθαιρετώ... αναδεύω τις σελίδες του χρόνου και εξιστορώ όνειρα άλλων στις εποχές που επιλέγω εγώ. Καταγράφω τη στιγμή αυτή, όπου οι άρχοντες κρύβονται στα τεράστια σπιτικά τους. Ολοκληρωμένα στις εποχές των Ολυμπιακών Αγώνων, του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου και του Ευρωπαϊκού Διαγωνισμού Τραγουδιού. Εκεί, ανάμεσα στις εθνικές πρωτιές, πήρανε τα δάνεια της εκατονταετηρίδας και ποτέ δεν γύρισαν πίσω στα κισσέ. Έφτιαξαν όμως παλάτια με αίθουσες πολλές. Η κάθε μια, όπως ορίζει το καταστατικό των πολλών αδήλωτων τετραγωνικών, άλλο χρώμα κι άλλη διακόσμηση. Παράλληλα η μια με την άλλη, όμως και σε επίπεδα πολλά, εκτείνονται γεμάτες τρόπαια καταναλωτισμού κι επιδεικτικού πλούτου. Τι κι αν απέξω ρακένδυτοι κι αλλόθρησκοι στριφογυρνούν σαν δερβίσηδες χωρίς φωτιά οι άνεργοι και δίχως επιδόματα πολίτες; Τίποτα δεν ξεπερνά τις αμπαρωμένες ψηλές πόρτες αν δεν έχεις το κατάλληλο τηλεκοντρόλ.

Σ' αυτόν τον κόσμο τον καλό φέτος χτύπησε παγκόσμιος λοιμός που έκλεισε τους προύχοντες μέσα στους δεκατέσσερις τοίχους τους. Έβαλαν το προσωπικό να ορκιστεί σιγή και καλή φύλαξη του πολύτιμου χώρου σε βάρος του φθηνού χρόνου τους. Αμπάρωσαν διόδους, παρήγγειλαν βαριές κουρτίνες σε επτά διαφορετικά χρώματα και τοποθέτησαν βιτρό διακοσμήσεις στα παράθυρα. Τίποτα δεν θα περνούσε μέσα χωρίς να εξεταστεί εξονυχιστικά, να θερμομετρηθεί και να καταθέσει λίγο σάλιο κι ούρα σε πλαστικά δοχεία που αφθονούσαν στον προθάλαμο. Φυσικά στο εσωτερικό των παλατιών θα επικρατούσε μια συνεχής γιορτή. Τα πάντα σε αφθονία εκτός απ' τις χαριτωμένες αρκούδες γιατί έτρωγαν τον αγλέορα κι εγκαταλείφθηκαν λίαν προσφάτως μαζί με τους πύθωνες και κάτι εξωτικά πουλιά που γέρασαν κι έχασαν το φτέρωμά τους. Όλα έτοιμα για να κρατήσουν μακριά τον ανοιξιάτικο ιό της γρίπης που τράβηξε πέρα απ' το καλοκαίρι.

Το ‘Προσωπείο του Κόκκινου Θανάτου’ διαβάστηκε πρώτη φορά πριν από 180 σχεδόν χρόνια στην αντίπερα τεράστια όχθη του ωκεανού, όταν εκτελούσε καθήκοντα προέδρου από συγκυρία ο John Tyler, πατέρας 15 παιδιών. Ο θανατηφόρος λοιμός μασκαρεύεται ως ο εαυτός του κι απρόσκλητος ανάμεσα στους ευγενείς καλεσμένους σκορπάει θάνατο παντού. Ο πρίγκιπας δεν απέφυγε τελικά το αναπόφευκτο και προσπάθησε μέχρι το τέλος να δείξει ότι δεν νικιέται από τον θάνατο, απομονωμένος εντός των πυλών του αβαείου. Οι πόρτες παραμείναν κλειστές όπως θέλησε αυτός αναμένοντας το τέλος του λοιμού. Ο ίδιος προηγήθηκε αυτού του τέλους. Πλήθος δημιουργών εμπνεύστηκε από το σύντομα διήγημα. Η ομήγυρη κάθε εποχής έβρισκε αυτές τις παροξυσμικές χίμαιρες ανεπίκαιρες ή ίσως περισσότερο επίκαιρες και πιο κοντά απ' τον επόμενο χτύπο του εβένινου ρολογιού, τα μεσάνυχτα...

mic