Αυθαιρετώ... αναδεύω τις σελίδες του χρόνου και εξιστορώ όνειρα άλλων στις εποχές που επιλέγω εγώ. Καταγράφω τη στιγμή αυτή, όπου οι άρχοντες κρύβονται στα τεράστια σπιτικά τους. Ολοκληρωμένα στις εποχές των Ολυμπιακών Αγώνων, του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Ποδοσφαίρου και του Ευρωπαϊκού Διαγωνισμού Τραγουδιού. Εκεί, ανάμεσα στις εθνικές πρωτιές, πήρανε τα δάνεια της εκατονταετηρίδας και ποτέ δεν γύρισαν πίσω στα κισσέ. Έφτιαξαν όμως παλάτια με αίθουσες πολλές. Η κάθε μια, όπως ορίζει το καταστατικό των πολλών αδήλωτων τετραγωνικών, άλλο χρώμα κι άλλη διακόσμηση. Παράλληλα η μια με την άλλη, όμως και σε επίπεδα πολλά, εκτείνονται γεμάτες τρόπαια καταναλωτισμού κι επιδεικτικού πλούτου. Τι κι αν απέξω ρακένδυτοι κι αλλόθρησκοι στριφογυρνούν σαν δερβίσηδες χωρίς φωτιά οι άνεργοι και δίχως επιδόματα πολίτες; Τίποτα δεν ξεπερνά τις αμπαρωμένες ψηλές πόρτες αν δεν έχεις το κατάλληλο τηλεκοντρόλ.
Σ' αυτόν τον κόσμο τον καλό φέτος χτύπησε παγκόσμιος λοιμός που έκλεισε τους προύχοντες μέσα στους δεκατέσσερις τοίχους τους. Έβαλαν το προσωπικό να ορκιστεί σιγή και καλή φύλαξη του πολύτιμου χώρου σε βάρος του φθηνού χρόνου τους. Αμπάρωσαν διόδους, παρήγγειλαν βαριές κουρτίνες σε επτά διαφορετικά χρώματα και τοποθέτησαν βιτρό διακοσμήσεις στα παράθυρα. Τίποτα δεν θα περνούσε μέσα χωρίς να εξεταστεί εξονυχιστικά, να θερμομετρηθεί και να καταθέσει λίγο σάλιο κι ούρα σε πλαστικά δοχεία που αφθονούσαν στον προθάλαμο. Φυσικά στο εσωτερικό των παλατιών θα επικρατούσε μια συνεχής γιορτή. Τα πάντα σε αφθονία εκτός απ' τις χαριτωμένες αρκούδες γιατί έτρωγαν τον αγλέορα κι εγκαταλείφθηκαν λίαν προσφάτως μαζί με τους πύθωνες και κάτι εξωτικά πουλιά που γέρασαν κι έχασαν το φτέρωμά τους. Όλα έτοιμα για να κρατήσουν μακριά τον ανοιξιάτικο ιό της γρίπης που τράβηξε πέρα απ' το καλοκαίρι.
Το ‘Προσωπείο του Κόκκινου Θανάτου’ διαβάστηκε πρώτη φορά πριν από 180 σχεδόν χρόνια στην αντίπερα τεράστια όχθη του ωκεανού, όταν εκτελούσε καθήκοντα προέδρου από συγκυρία ο John Tyler, πατέρας 15 παιδιών. Ο θανατηφόρος λοιμός μασκαρεύεται ως ο εαυτός του κι απρόσκλητος ανάμεσα στους ευγενείς καλεσμένους σκορπάει θάνατο παντού. Ο πρίγκιπας δεν απέφυγε τελικά το αναπόφευκτο και προσπάθησε μέχρι το τέλος να δείξει ότι δεν νικιέται από τον θάνατο, απομονωμένος εντός των πυλών του αβαείου. Οι πόρτες παραμείναν κλειστές όπως θέλησε αυτός αναμένοντας το τέλος του λοιμού. Ο ίδιος προηγήθηκε αυτού του τέλους. Πλήθος δημιουργών εμπνεύστηκε από το σύντομα διήγημα. Η ομήγυρη κάθε εποχής έβρισκε αυτές τις παροξυσμικές χίμαιρες ανεπίκαιρες ή ίσως περισσότερο επίκαιρες και πιο κοντά απ' τον επόμενο χτύπο του εβένινου ρολογιού, τα μεσάνυχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου