Μπάμπης (χωρίς δάκρυα)

For the days when we smiled
and the hours that ran wild...

 

Δεν θυμάμαι την αρχή. Το μόνο που θυμάμαι αντί αρχής είναι να βρίσκομαι σ' ένα διαμέρισμα μάλλον ψηλά, κοντά στη Μελενίκου, με πλήθος δίσκων στο πάτωμα και κάποιους Γδούπους φωτοτυπημένους να έρχονται αργότερα σπίτι μου. Από 'κει πρέπει μεταξύ άλλων να χτύπησα και PJ και ίσως Thrown Ups!. Θυμάμαι τις μικρές ετικέτες με τους στρόγγυλους αριθμούς πάνω στα κομμένα πλαστικά που προστάτευαν τα εξώφυλλα. Κι εκείνο το περιοδικό που ήταν έγχρωμο, είχε τόσο πολύ κείμενο και μια φορά κι ένα δισκάκι από κάτι παιδιά απ' την Πάτρα! Κατέβαινα στη Θεσσαλονίκη κι έμενα λίγο παραπάνω στις 40 Εκκλησιές στην αδερφή μου. Εκεί έφερα με χαρά και το δίσκο Ήταν Είναι Και Θα Είναι. Μια χαρά περνούσα! Τις κασέτες που προηγήθηκαν δεν τις πρόλαβα και δεν τις ζήτησα και ποτέ. Δεν μιλούσαμε για τα παλιά... Μετά ήταν το άλλο στον κάθετο δρόμο στην Εγνατία, μπροστά από μία εκκλησία όπου τα πρώτα πρωινά κάθε μήνα ξόδευα τα χαρτζιλίκι μου μεταξύ Siamese Dream και Downward Spiral. Για μένα ήταν σχεδόν ίδιο με τον Πετρίδη που άκουγα μικρότερος. Η διαφορά ήταν ότι αυτός ήταν εκεί μπροστά μου. Δεν ήθελα και πολλά να μου λέει. Με νευριάζει να μου λένε. Έτσι κι αλλιώς όλα καταλήγανε στο Ocean Rain κι εγώ τους Echo δεν τους συμπαθούσα αλλά δεν το παραδεχόμουν! Άρχιζα να ενηλικιώνομαι και το μαγαζί συνέχιζε να κατρακυλά προς το κέντρο κι έτσι βρέθηκε σε μια μεγάλη κάθετο της Ναυαρίνου. Από εκεί άκουσα πολύ post rock και γέμισα με 'κείνα τα cd με τα αυτοκόλλητα πάνω. Τα περισσότερα χαλάσανε μέσα στο player του Micra μου αλλά έτσι κι αλλιώς μετά με έπιασε κάτι και το αντικατέστησα με ένα μοναδικό Mini Disc αυτοκινήτου! Ακόμα χτυπάω το κεφάλι μου όταν έδωσα τ' αμάξι για λαμαρίνες και δεν κράτησα το MD! Το ίδιο διάστημα πούλησα και τους metal δίσκους μου καθώς και 2 ΜΚΙΙ, ντράπηκα και δεν του τα πήγα, έτσι τα σκότωσα στον ίδιο δρόμο αλλά λίγο πιο πριν σ' ένα δισκάδικο που δεν κράτησε και πολύ στην πόλη. Φυσικά ήταν και η εταιρεία που εκτός από Γκούλαγκ είχε Ziggy Was και ένα μεγάλο σοκ από το 7" και από το live support σε Λευκή Συμφωνία και Τρύπες στο Ιβανώφειο. Κι εκείνο το διπλό βινύλιο των Mob, αχ κι εκείνο το διπλό CD των Mecano (εύχομαι ολόκαρδα στο καθίκι που το υπεξαίρεσε τότε - μόνιμη στύση με βάση τον τίτλο), αλλά και οι Αστροναύτες και το κόλλημα μ' αυτά τα σκυλάκια τέλος πάντως! Και φτάνουν τα χρόνια του πρώτου ίντερνετ που αγοράζαμε σε χαρτόνι από τα περίπτερα. Το κατάστημα θα κλείσει, δεν έχω ιδέα που βρισκόταν έπειτα κι εκείνες τις κυκλοφορίες σε ασημένια δισκάκια ακόμα δεν τις έχω ακούσει. Ίσως τον είδα σε κάποια live, ίσως και να μην ήταν αυτός. Θα τον θυμάμαι κυρίως για τη διαλεύκανση που σχηματίστηκε στην πλάτη μου ελέω Zounds! Έτσι αρχίσαν και τελειώσαν όλα. Μπορεί και να μην έγιναν ακριβώς έτσι, το πιθανότερο είναι όμως ότι έτσι έγιναν. Ποτέ δεν ήταν μόνος του, υπήρχαν άνθρωποι τριγύρω του και οι περισσότερες εργασίες ήταν συνεργατικές. Δεν χρειάζεται τίποτα πιο προσωπικό, ούτε καν ονόματα. Θα έφτανε μόνο ότι αυτός ο άνθρωπος ήταν η αιτία να βρεθώ στο Leicester για τους Deep Freeze Mice. Που έψαχνα Under The Cafe Table κάποια Funny Monsters κι έπειτα άραξα για να Saw A Ranch House Burning Last Night! Εν τέλη ρε συ, αγαπητό μου τεμπελόσκυλο, I live my own life - do what I want - Say what I mean, όμως τίποτα δεν είναι αρκετό... Everybody's looking for a little bit more!