Ένας ζωντανός δίσκος (για την ενδιάμεση γενιά που δεν αναγνωρίζει τη βινυλιακή υπόσταση της λέξης ''δίσκος''... αδιαφορώ! ας γκουγκλάρει) υπάρχει για διάφορους λόγους: Γιατί δεν θα δω ποτέ αυτόν τον καλλιτέχνη ζωντανά, γιατί αξίζει για να το κρατήσουμε για πάντα στ' αυτιά μας... Γιατί... γιατί... γιατί; Τίποτα άλλο από ένα εκατομμύριο στερεότυπα που δεν έχουν πια καμιά γεύση.
Live albums για μένα είναι (κυρίως) rock συναυλίες καταγεγραμμένες κι όχι πολύ-δουλεμένες, δηλαδή απ' τις δεκαετίες του '70, '80 κι '90 που η κινητικότητα και το κόστος για να βρεθούμε σε μια συναυλία σε κλειστά κλαμπ της συμφοράς ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα! Αφήνω στην άκρη τα bootleg των Led Zeppelin, τα δήθεν bootleg του Bob Dylan, τα καθόλου bootleg με τις αμέτρητες ηχογραφημένες ώρες των Grateful Dead μαζί και τα γνωστά και μη εξαιρετέα των Band, Free, Deep Purple, Cream, Queen, Johnny Cash, Neil Young, Simon & Garfunkel, Pink Floyd, Who, MC5, Ramones, Swans, Iron Maiden, KISS, Motorhead, Slayer κτλ... Για τους ίδιους λόγους στο ράφι μένουν οι Portishead με τους Depeche Mode, οι Sigur Ros και τα Peel Sessions! Τόσο απλά, όταν τα βήματά σου χάνονται στα βήματα των άλλων, με την ελπίδα ότι (κι) αυτή η εποχή θα ήταν κάτι παραπάνω.
Για μένα το καλύτερο ζωντανό άλμπουμ του κόσμου είναι εκείνο του 1976 του Peter Frampton (Frampton Comes Alive). Πλάκα κάνω! Φυσικά και το καλύτερο είναι εκείνο το διπλό (τι πρωτότυπο για Live Album!), εκείνο με τον τίτλο Live Evil! Τώρα μένει να διαλέξει κάποιος μεταξύ Black Sabbath ή Miles Davis! Και πάλι κάνω πλάκα!!! Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι εκείνο των Nirvana. Για τον απλούστατο λόγο ότι είχε διαφορετικές εκτελέσεις, διασκευές, συναίσθημα και δεν ήταν ένα κλασικό ακουστικό άλμπουμ παιγμένο με κλασικό rock τρόπο κι ο Kurt την κοπάνησε λίγο μετά. Οπότε αν εσύ είσαι σχεδόν ανήλικος κι ο ήρωας σου τραγουδάει έτσι και μετά αυτοκτονεί τι να φτουρήσουν τα υπόλοιπα ''ζωντανά'' μπροστά σ' αυτό το ''unplugged'' του νεκρού! Ηχογραφημένο (με μια μικρή βοήθεια των Meat Puppets) τον Νοέμβρη, προβάλλεται για πρώτη φορά τον Δεκέμβρη του 1993 και κυκλοφορεί ένα χρόνο μετά, για να τιμήσει τον νεκρό και την χριστουγεννιάτικη αγορά προϊόντων!
Στα πλαίσια του παραλόγου της επιλογής και της πίεσης των δισκογραφικών (κι άλλο - κι άλλο ή αλλιώς we want more, φωνάζουν κι οι εταιριάρχες) ο καλύτερος ζωντανός δίσκος είναι αυτός που ακούσαμε να παίζει ζωντανά κάποιο βράδυ. Θα μπορούσε να 'ναι ένα αστείο των KLF, ή μια πραγματικότητα των Nine Inch Nails, ακόμα και το τίμιο reunion των Stone Roses ή κάτι τυχαίο απ' τα επτάιντσα των Agathocles, όμως το καλύτερο είναι πάντα προσωπικό, όπως το μέτρημα απ’ το μηδέν ως το άπειρο. Στέρεο Νόβα: "Σκάζη" (σκόρπια κομμάτια από ζωντανές ηχογραφήσεις).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου