Τ.Λ.

Και συχνά σχεδίαζα ταξίδια στο άγνωστο ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα. 
Και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους. 
Αμάρτησα – ονειρεύτηκα πολύ και έτσι ξέχασα να ζήσω. 
Τώρα ανεβαίνω σε μιαν άμαξα απ’ αυτές 
που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω. 

Ίσως η μεγάλη περιπέτεια μας περιμένει σε μια πάροδο που δεν της δώσαμε σημασία. 
Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το ’χα μάθει από παιδί ξαναγυρίζω στον αληθινό κόσμο 
– αλλά εκεί κανείς δε με γνωρίζει – σαν τους θαυματοποιούς που όλη μέρα χάρισαν το όνειρο στα παιδιά 
και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους 
πιο φτωχοί και από τους αγγέλους.