η μνήμη παραμένει μυστήριο, μέρος σε υψόμετρο, ένας δρόμος που στρίβει και τον αγκαλιάζουν δέντρα, έντονο πράσινο - ίσως πορτοκαλί. το αμάξι παρκάρει στα χαλικάκια που ενώνουν την άσφαλτο με το χώμα, τέσσερις άνθρωποι διαφορετικού ύψους, ηλικίας, ενδιαφέροντος περπατάνε προς το μαγαζάκι στην άκρη με τα κεραμικά. κάτω ένα κατοστάρικο. σε λίγο τα χέρια γέμισαν με τυλιγμένες κούπες πηλού, όμορφα ζωγραφισμένες, η πωλήτρια προσπάθησε να δικαιολογήσει την όχι απόλυτη συμμετρία. πρέπει να ήταν απόγευμα σε κείνο το νησί. τώρα ξαφνικά ανοίγοντας ένα άσχημο ντουλάπι ξεπήδησαν αυτά... τέσσερα όπως τότε εκείνοι, λείπουν δύο, λείπει μία.