Κάθετη διάταξη. Ένα κελί σε κάθε όροφο. Δύο φυλακισμένοι (κάποιοι ίσως οικειοθελώς) ανά κελί. Ένα τραπέζι γεμάτο ποιοτικό φαγητό που κατεβαίνει τους ορόφους και κάνει ολιγόλεπτες στάσεις. Το επίπεδο καθορίζει και την ποιότητα των ενοίκων που κάθε μήνα αλλάζουν θέση στην ατέλειωτη τρύπα.
Μία ισπανική μεγαλειώδης ιδέα, ενός παράλληλου σήμερα, διστοπικού φυσικά στα πλαίσια του συνδρομητικού καναλιού και των επιτυχιών του, γεμάτη προφανή ανυπομονησία και πίστη στην απόκτηση του πιστοποιητικού εξόδου. Κανένα άτομο τελικά δεν είναι υπεύθυνο αν δεν τρομάξει. Όλοι είναι ικανοί για το χειρότερο και καμία αυτοδιαχείριση δεν οδηγεί στην ουτοπία των βιβλίων. Αυτό το κάθετο κενό, η τρύπα, δεν είναι το μέρος για ένα λάτρη των βιβλίων. Ο Δον Κιχώτης δεν κυνηγάει ασήμαντα χαρτιά μόνο τα προφανή μοναχικά όνειρά του. (Netflix)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου