- Παρακαλώ ένα σταυρουδάκι.
Αυτό παρακαλούσε το ηλεκτρονικό μήνυμα που δεν έκρυβε τους παραλήπτες κι εκεί μέσα ήταν και η θεία Κούλα.
- Θέλεις να σε σταυρώσω, στρατηγέ;
Αναρωτήθηκε και τράβηξε το ταψί με τους γίγαντες από την κατάψυξη. Πάντα είχε εφεδρείες η θεία Κούλα. Βλέπεις ήταν αδερφή στρατηγού κι αυτή κι όχι μια τυχαία θεία, ύψους ένα μέτρο και κάτι ψιλά και κάτοικος από τη γέννησή της του ίδιου κωλοχωριού σε μια κοιλάδα του Άδη. Στο τραπεζάκι που ήταν στολισμένο μ' ένα κοφτό σεμεδάκι από πολύχρωμες κλωστές εξ αλλοδαπής, υπήρχαν αρχειοθετημένες οι τρίχες από το εσωτερικών των μπανανών του πρωινού.
Εκείνο το διάστημα οι μύστες των σεισμών παρακολουθούσαν τη θεία Κούλα μέσω δορυφόρων κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι μπέρδεψαν το δεύτερο γράμμα του ονόματός της. Αναρωτιόντουσαν για το λάθος στο μάτριξ κι όλο έπαιρνε κύκλους το ραπανάκι που κρατούσαν για τυχερό. Φυσικά οι στριγγλιές απ' τις λιμουζίνες και τα κλάξον των τεράστιων κατεβρεχτήρων βατράχων περνούσαν απαρατήρητα σκεπασμένα απ' τους ήχους ηλεκτρονικού αυτοσχεδιασμού των Ωτέκρ.
Η συγγραφή ενός ερωτικού σονέτου είναι κάτι πολύ εύκολο. Μπορεί να συγκριθεί με τα ολοκληρώματα όπως και με την κλωτσιά μιας κουράδας κάτω από το χαλί στο καθιστικό. Ο στρατηγός τελικά εκλέχτηκε. Περίεργο δεν ήταν. Αποτελούσε το μοναδικό υποψήφιο. Όταν κατάλαβε όμως ότι η θεία Κούλα, αδερφή στρατηγού, δεν θα του έστελνε ποτέ ένα ξύλινο σταυρουδάκι αυτοκτόνησε. Έδεσε το χέρι του σε μια φουσκωτή κούκλα αυτοικανοποίησης και βγήκε στο δρόμο με γυαλιά ηλίου. Είχε πανσέληνο, το φυσούσε και το σφύριζε κλέφτικα από τα σπασμένα τζάμια.
- Γιατί σε μένα, Παναγιά μου;
- Σε φωνάζουν Μαίρη.
- Κάτσε να δω το λάιβ και θα την τακτοποιήσω την κυρά Κούλα.
- Τελικά ήταν υποχρέωση να σταυρώσουν τον στρατηγό, όπερ και εγένετο.
