Στην έκθεση “PARAXENA” ( “ΠΑΡΑΞΕΝΑ”) συγκεντρώνονται τρεις πρόσφατες σειρές φωτογραφικών έργων και βίντεο που δημιουργήθηκαν την περίοδο ανάμεσα στο 2005 και το 2009, τοποθετημένα δίπλα σ'ενα μικρό σύνολο γλυπτών που δημιουργήθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '60. Τα “PARAXENA” ανοίγουν ένα διάλογο που διατρέχει τις τέσσερις δεκαετίες της καλλιτεχνικής δημιουργίας του Σαμαρά, δημιουργώντας έτσι το ιστορικό πλαίσιο για τα σύγχρονα έργα του.Κατά την είσοδό του στο περίπτερο, ο επισκέπτης θα έρχεται αντιμέτωπος με το είδωλο του εαυτού του έτσι όπως αυτό θα αντικατοπτρίζεται στην εγκατάσταση καθρεφτών που έχει τον τίτλο “Doorway” (1966-2007): ένα σενάριο που αποτελεί την αρχή μιας αφήγησης η οποία διατρέχει ολόκληρη την έκθεση “PAREXENA” η οποία διαπραγματεύεται την πράξη του να παρατηρείς αλλά και να σε παρατηρούν.
Ο Σαμαράς θα παρουσιάσει για πρώτη φορά φωτογραφικά έργα από τη σειρά “Nexus” παράλληλα με φωτογραφίες από την πρόσφατη σειρά “Chairs” και τα έργα σε βίντεο με τον τίτλο “iMovies”. Οι σειρές “Chairs” και “Nexus” προέρχονται από φωτογραφίες που τράβηξε ο καλλιτέχνης κατά τη διάρκεια περιηγήσεών του στη Νέα Υόρκη. Ιδωμένες μαζί οι φωτογραφίες αυτές, δημιουργούν ένα είδος “παραισθησιογόνου χωροταξίας”.
Τα φιλμ που αποτελούν το σύνολο “iMovies” μεταφέρουν αυτή την αίσθηση του “παράξενου” μέσα στον οικιακό χώρο του καλλιτέχνη, καταγράφοντας τη ρουτίνα και τις καθημερινές συνήθειες του Σαμαρά.
Τα πρόσφατα αυτά έργα θα εκτεθούν δίπλα στη βιντεοεγκατάσταση “Ecdysiast and Viewers” (2006) στην οποία ο Σαμαράς κινηματογράφησε τις αντιδράσεις εικοσιτεσσάρων φίλων και συναδέλφων του καλλιτεχνών ( ανάμεσά τους οι Chuck Close και Jasper Johns) ενώ βλέπουν μια αυτοπροσωπογραφία σε βίντεο στο οποίο ο Σαμαράς στέκεται γυμνός μπροστά στην κάμερα. Η άμεση απεικόνιση του καλλιτέχνη αντηχεί στην ομάδα γλυπτών με τον τίτλο “Jewels” από τα μέσα της δεκαετίας του '60: πρόκειται για εύθραστα γλυπτά από αλουμινόχαρτο και λίθους που απεικονίζουν τα τρία “άκρα” του σώματος του καλλιτέχνη: το κεφαλι, το φαλλό και τα πόδια, δημιουργώντας ένα είδος ατελούς αυτοπροσωπογραφίας.
Με την εγκατάσταση «PARAXENA» ο Λουκάς Σαμαράς εκπροσωπεί την Ελλάδα στη 53 Μπιενάλε της Βενετίας . Θέμα της Μπιενάλε "Making Worlds" - Δημιουργείστε κόσμους - και καλλιτεχνικός διευθυντής ο Ντάνιελ Μπέρνμπαουμ ο οποίος με τους συνεργάτες του επιχειρεί να ανοίξει τους ορίζοντες σε νέους κόσμους. Ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός καλλιτέχνης Λουκάς Σαμαράς έχει συνδέσει το όνομά του με την πρωτοπορία της τέχνης, έχει επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα κι έχει ανοίξει δρόμους στην καλλιτεχνική έκφραση του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.
Στην έκθεση «PARAXENA» (Μάθιου Χιγκς) επιλέγησαν έργα τα οποία συμπυκνώνουν την 50χρονη αδιάλειπτη παρουσία του καλλιτέχνη στη διεθνή εικαστική σκηνή.
ΛΟΥΚΑΣ ΣΑΜΑΡΑΣΟ Λουκάς Σαμαράς (γεν. 1936, Καστοριά) είναι ευρέως γνωστός ως δημιουργός ενός πολυποίκιλου έργου που περιλαμβάνει γλυπτική, ζωγραφική, σχέδιο, ταινίες και περιβάλλοντα. Σε πολλά από τα έργα του ερευνά το θέμα που συνιστά η εικόνα του εαυτού του. Έχει συνδυάσει με εφευρετικότητα υλικά όπως χάντρες, συρματόπλεγμα, πηλό, μέταλλο COR-TEN, ύφασμα, κηρομπογιά, μολύβι, πινέζες, γύψο και τέμπερα. Ανέπτυξε ή/και πειραματίστηκε με νέες τεχνικές και μέσα, όπως η φωτογραφία Polaroid, επηρεάζοντας πολλούς νέους καλλιτέχνες.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και τις αρχές της δεκαετίας του 1960 ο Σαμαράς συμμετείχε σε μια σειρά από χάπενινγκ μαζί με τους Allan Kaprow, Robert Whitman, Jim Dine και Claes Oldenburg, μεταξύ άλλων. Κατά την περίοδο αυτή δημιούργησε τα πρώτα αριθμημένα κουτιά-γλυπτά του, συγκεράζοντας στοιχεία γλυπτικής, αρχιτεκτονικής και ζωγραφικής. Ως το 1989 η σειρά αυτή περιελάμβανε 135 κουτιά.
Ο Λουκάς Σαμαράς έχει επίσης καταξιωθεί με το πρωτοποριακό έργο του πάνω στην φωτογραφία, μια σειρά από εικόνες που αναφέρονται ως “AutoPolaroids” και “Photo-Transformations”, για τις οποίες χρησιμοποίησε την καρέκλα της κουζίνας του αντί για τρίποδα. Άρχισε να φωτογραφίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με μια Polaroid 360˙ μόνος στο στούντιό του και μετερχόμενος ένα μέσο που δεν ανήκε στην καθιερωμένη καλλιτεχνική παράδοση και τεχνική, κατόρθωσε να του προσδώσει απεριόριστη δημιουργική ελευθερία. Ο Σαμαράς επεξεργάστηκε και μετασχημάτισε τις φωτογραφίες του με διάφορες τεχνικές, μεταξύ των οποίων το άπλωμα μελανιού με το χέρι και η αλλοίωση της επιφάνειας της φωτογραφίας με το χέρι ή με στυλό ώστε να μετατοπιστούν οι χρωματικές στρώσεις κάτω από το διάφανο επίχρισμα από Mylar.
Μεταξύ του 1978 και του 1981 ο Σαμαράς σκηνοθέτησε τα Sittings, στα οποία κινηματογραφούσε άτομα που προσκαλούσε στο στούντιό του στην Δυτική 71η Οδό. Βετεράνος των χάπενινγκ, ο Σαμαράς δημιουργούσε μια καταστασιακή ατμόσφαιρα προειδοποιώντας τους συμμετέχοντες ότι θα χρειαστεί να γδυθούν στο στούντιο και να ποζάρουν γυμνοί για Polaroid 8x10 ή μεγάλου σχήματος ενώ ο ίδιος θα καθόταν δεξιά τους.
Είκοσιπέντε χρόνια μετά την ολοκλήρωση των Sittings, ο Σαμαράς έστρεψε ξανά τον φακό στον εαυτό του. Σε ηλικία 65 χρονών άρχισε να πειραματίζεται με την επεξεργασία φωτογραφίας και ταινίας σε υπολογιστή, θολώνοντας τα όρια ανάμεσα στην τέχνη και την ζωή για να δημιουργήσει τροποποιημένες πραγματικότητες.
Το έργο του Ecdysiast and Viewers (2006) είναι μια διμερής εγκατάσταση, αποτελούμενη από ένα iMovie 5 ½ λεπτών που προβάλλεται σε συγχρονισμό με 24 ταινίες, όπου κινηματογραφούνται άτομα ενώ παρακολουθούν τον καλλιτέχνη να γδύνεται στο στούντιό του στην Δυτική 56η οδό και αντιδρούν στο θέαμα. Με την βοήθεια της νέας τεχνολογίας (iMovie Bump Distortion Filter) ο Σαμαράς πέτυχε ορισμένες πόζες που θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατες χωρίς αυτήν. Οι 24 συμμετέχοντες είναι θεατές και ταυτόχρονα συνδημιουργοί, και οι αντιδράσεις τους κυμαίνονται από την τεταμένη προσοχή ως το ξεκαρδισμένο γέλιο. Οι συμμετέχοντες από τον κόσμο της τέχνης περιελάμβαναν τους Douglas Baxter, Peter Boris, Chuck Close, Susan Dunne, Ken Fernandez, Arne Glimcher, Marc Glimcher, Tim Griffin, Jasper Johns, Κατερίνα Κοσκινά, Daniel Kunitz, Peter MacGill, Elizabeth Murray, Claes Oldenburg, Robert Pincus-Witten, Marla Prather, Andre Ribuoli, Bernice Rose, Ingrid Sischy, Philip Tsiaras, Coosje van Bruggen, Diane Vanderlip, Robert Whitman και David Wildenstein. Το Ecdysiast and Viewers βρίσκεται στην μόνιμη συλλογή του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Στους προγενέστερους πειραματισμούς του με την κινηματογράφηση συγκαταλέγεται το Self, σε έγχρωμο φιλμ 16 mm, στο οποίο έπαιξε και σκηνοθέτησε σε συνεργασία με την συγγραφέα Kim Levin. Το Self παρουσιάστηκε το 1969 στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης και πρόσφατα προβλήθηκε ξανά στην αναδρομική έκθεση του Whitney Museum of American Art με τίτλο Unrepentant Ego: The Self-Portraits of Lucas Samaras (2003-2004).
Εκτός από την Unrepentant Ego έχουν γίνει άλλες επτά αναδρομικές εκθέσεις του Σαμαρά: η Λουκάς Σαμαράς, Αναδρομή (Εθνική Πινακοθήκη, Μουσείο Α. Σούτσου, Αθήνα 2005), η Lucas Samaras–Self: 1961-1991 (Yokohama Museum of Art, Ιαπωνία 1991-92, η Lucas Samaras: Objects and Subjects 1969-1986 (Denver Art Museum και αργότερα σε πέντε άλλα μουσεία μεταξύ των οποίων το High Museum της Ατλάντα και το Museum of Fine Arts της Βοστώνης, 1988-89), μια ρετροσπεκτίβα των Polaroid των ετών 1969-1983 που εκτέθηκε σε μουσεία δώδεκα ευρωπαϊκών και αμερικάνικων πόλεων (1981-83), η πρώτη του Whitney Retrospective (1972-73) και η Lucas Samaras: Boxes (Museum of Contemporary Art, Σικάγο 1971).
Κάποιες από τις σημαντικότερες ομαδικές εκθέσεις στις οποίες συμμετείχε είναι οι Documenta 4 (1968), Documenta 5 (1972) και Documenta 6 (1977), Kassel, Δυτική Γερμανία και η 28η Μπιενάλε του The Corcoran Gallery of Art, Washington, D.C. (1963).
Το 1965 ο Λουκάς Σαμαράς άρχισε να συνεργάζεται με την γκαλερί PaceWildenstein όπου έχει κάνει 32 ατομικές εκθέσεις. Έργα του βρίσκονται σε περισσότερα από 40 δημόσια ιδρύματα διεθνώς.
5 σχόλια:
Lucas Samaras represents Greece at the 53rd International Art Exhibition La Biennale di Venezia
Curated by Matthew Higgs, Lucas Samaras will present the multi-installation "PARAXENA" in the Greek Pavilion in the Giardini della Biennale at the 53rd International Art Exhibition in Venice.
Matthew Higgs explains:
"PARAXENA" brings together three recent series of photographic and video works produced between 2005 and 2009, juxtaposed with a discrete group of sculptural works from the mid 1960s. 'PARAXENA' sets up a conversation across four decades of Lucas Samaras' practice, establishing a historical context for the recent departures in his work.
Upon entering the pavilion the viewer will be confronted by an image of themselves, reflected in the mirrored sculpture 'Doorway' (1966-2007): a scenario that initiates a narrative that runs throughout 'PARAXENA', where the act of being observed and the activity of observing are central concerns.
Samaras will debut new photographic works from the 'Nexus' series alongside images from the recent 'Chairs' series (2008) and the 'iMovie' video works (2005.) The 'Chairs' and 'Nexus' series originate in digital images taken during the artist's walks through New York City. Seen together the images suggest a kind-of hallucinatory urbanism. The 'iMovie' films take this sense of 'strangeness' into the artist's domestic space, recording Samaras' everyday habits and routines. These recent works will be shown alongside the video installation 'Ecdysiast and Viewers' (2006), in which Samaras filmed the reactions of twenty four friends and colleagues (including artists Chuck Close and Jasper Johns) whilst they watched a video self-portrait in which Samaras lays himself bare for the camera. The frank self-portrayal in 'Ecdysiast' is echoed in a group of sculptures from the 'Jewels' series of the mid 1960s: fragile jewel-encrusted aluminum foil sculptures which represent three extremities of the artist's body: the head, the groin, and the feet, creating a form of 'incomplete' self-portraiture".
For more information on "PARAXENA" and the Greek Pavilion in Venice, as well as high resolution visuals and installation pictures please, refer to http://www.paraxenavenice.gr
Lucas Samaras
By Arne Glimcher
Lucas Samaras is not the best-known artist in America, but among the cognoscenti he is considered a wizard, and among artists he’s an elusive legend: a loner, eccentric, master of unusual media, and visionary who has avoided classification. He’s a solitary worker who has remained outside of movements, trends, or cliques, making work that is always original, provocative, and surprising. Samaras stands out from the crowd in part because he tends to work with unique subject matter—himself. He has interviewed himself, photographed himself, sculpted himself, and decorated himself and, in doing so, he has always seemed to be a work in progress. Samaras is not necessarily a narcissist, even though one of his retrospectives was titled “Unrepentant Ego.” He is an intrepid self-investigator and he has made acareer out of mutating his own image and likeness.
Samaras was born in Greece in 1936 and emigrated to the United States with his family when he was 11. He won a scholarship to study art at Rutgers University, enrolling in 1955, at a time when the Rutgers art department was a hotbed of innovation, with a faculty that included Alan Kaprow, who organized the first Happenings, and Geoffrey Hendricks, who, along with Kaprow, George Segal, Roy Lichtenstein, and students like Robert Whitman, was instrumental in the Fluxus movement. Upon graduation, Samaras received a fellowship to attend Columbia University’s graduate department of art history, which afforded him the chance to get involved with New York City’s burgeoning Happenings scene, where he met artists such as Claes Oldenburg, Jim Dine, and Red Grooms. His interest in performance also led him to study acting with Stella Adler.
Samaras’s first art exhibition, in 1959, earned raves, and, two years later, one of his pieces was acquired by the Museum of Modern Art. He was a significant figure in the New York art world early on, and Andy Warhol once recalled Samaras as being part of a fledgling rock band he tried to join in the ’60s that included Claes and Patti Oldenburg, Jasper Johns, La Monte Young, and Walter De Maria. Over the years, Samaras has made drawings, paintings, sculptures, installations, photographs, furniture, and jewelry. He has been extraordinarily innovative in media, learning to manipulate Polaroids before the dyes set, or employing materials such as razor blades, chicken wire, beads, and gold.
Launch Mediaplayer »
Samaras is known for a series of “Auto-Interviews,” in which he interrogates himself, but for Interview this notorious loner spoke to his longtime friend and dealer Arne Glimcher, who may be the person who knows him best. The occasion is yet another remarkable body of work—this one composed of computer drawings of chimerical creatures all made on his Mac in the magical aerie where he lives, alone, high above midtown Manhattan, in one of those apartments wherein you might start to think you were an eagle or a god. Since this interview, it has been announced that Samaras will represent Greece in the 2009 Venice Biennale.
http://www.e-flux.com/shows/view/6828
Ο Ελληνικός Πολιτισμός στον κόσμο
O Λουκάς Σαμαράς στη 53η Μπιενάλε της Βενετίας
Με την εγκατάσταση «PARAXENA» ο Λουκάς Σαμαράς εκπροσωπεί την Ελλάδα στη 53 Μπιενάλε της Βενετίας . Θέμα της Μπιενάλε "Making Worlds" - Δημιουργείστε κόσμους - και καλλιτεχνικός διευθυντής ο Ντάνιελ Μπέρνμπαουμ ο οποίος με τους συνεργάτες του επιχειρεί να ανοίξει τους ορίζοντες σε νέους κόσμους.
Ο ελληνικής καταγωγής Αμερικανός καλλιτέχνης Λουκάς Σαμαράς έχει συνδέσει το όνομά του με την πρωτοπορία της τέχνης, έχει επηρεάσει πολλούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα κι έχει ανοίξει δρόμους στην καλλιτεχνική έκφραση του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.
Στην έκθεση «PARAXENA» (Μάθιου Χιγκς) επιλέγησαν έργα τα οποία συμπυκνώνουν την 50χρονη αδιάλειπτη παρουσία του καλλιτέχνη στη διεθνή εικαστική σκηνή.
Στην είσοδο του ελληνικού περιπτέρου βρίσκεται η εγκατάσταση «Doorway» (1966 - 2007): μέσα από ένα σύνολο καθρεφτών ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με το είδωλό του και ετοιμάζεται για να συμμετέχει στο σενάριο της έκθεσης «Paraxena» το οποίο διαπραγματεύεται την αμφίδρομη πράξη της παρατήρησης.
Στη Βενετία, για πρώτη φορά, παρουσιάζονται εκτός ΗΠΑ , φωτογραφικά έργα από τη σειρά «Nexus» παράλληλα με φωτογραφίες από την πρόσφατη σειρά «Chairs» και έργα σε βίντεο με τον τίτλο «iMovies»-μικρά φιλμάκια διάρκειας 2-5 λεπτών τραβηγμένα μέσα στο στούντιο του καλλιτέχνη. Πρόκειται για δημιουργίες που έγιναν στο διάστημα 2005-2000. Οι σειρές «Chairs» και «Nexus» προέρχονται από φωτογραφίες που τράβηξε ο Σαμαράς στις περιηγήσεις του στο Upper West Side του Μανχάταν.
Η έκθεση συμπληρώνεται από τα «Jewels»- ομάδα γλυπτών από τα μέσα της δεκαετίας του '60 κατασκευασμένα από αλουμινόχαρτο και λίθους που απεικονίζουν τα τρία «άκρα» του σώματος του καλλιτέχνη: το κεφάλι, το φαλλό και τα πόδια, δημιουργώντας ένα είδος ατελούς αυτοπροσωπογραφίας.
Τα πρόσφατα αυτά έργα εκτίθενται δίπλα στη βιντεοεγκατάσταση «Ecdysiast and Viewers» (2006) με την οποία ο Σαμαράς κινηματογραφεί τις αντιδράσεις 24 φίλων και συναδέλφων του καλλιτεχνών (ανάμεσά τους οι Τσακ Κλόουζ και Τζάσπερ Τζονς) ενώ βλέπουν μια αυτοπροσωπογραφία σε βίντεο στο οποίο ο Σαμαράς στέκεται γυμνός μπροστά στην κάμερα. Η εγκατάσταση αυτή προέρχεται από τη μόνιμη συλλογή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.
Περισσότερα:
http://www.interviewmagazine.com/art/lucas-samaras/
http://www.interviwmagazine.com/media/slides/4961
Ο Λουκάς Σαμαράς (φωτογράφος, ζωφράφος, γλύπτης) γεννήθηκε το 1936 στην Καστοριά. Στις ΗΠΑ μετέβη το 1948 μαζί με τη μητέρα του για να συναντήσει τον πατέρα του ο οποίος είχε μεταναστεύσει εκεί. Στις ΗΠΑ ολοκλήρωσε τις σπουδές του. Η αστείρευτη δημιουργικότητά του, που τον ανέδειξε και ως μια από τις σπουδαιότερες μορφές του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, αναγνωρίζεται στην πολυμορφία των επιλογών του, σε έργα ζωγραφικής, σε σχέδια, συνθέσεις από ύφασμα, κουτιά, συρμάτινες κατασκευές, έπιπλα, κοσμήματα, εγκαταστάσεις, βίντεο και ταινίες. Η ιδιαίτερη σχέση που έχει αναπτύξει με τη φωτογραφία -ήταν από τους πρώτους που διερεύνησαν όλες τις πιθανότητες επεξεργασίας των Polaroids- εντοπίζεται σε αρκετά καρέ με την παραμορφωμένη, κατακερματισμένη περσόνα του, αντικείμενο ενός μνημειώδους εξπρεσιονισμού.
http://www.hfc.gr/wmt/webpages/index.php?lid=1&pid=34&apprec=150
Lucas Samaras was born in Kastoria, Greece. He studied at Rutgers University on a scholarship, where he met Allan Kaprow and George Segal. While at Rutgers, he joined Gamma Sigma (Rutgers). He participated in Kaprow's "Happenings," and posed for Segal's plastic sculptures.[1] Claes Oldenberg, whose Happenings he also participated in, later referred to Samaras as one of the "New Jersey school," which also included Kaprow, Segal, George Brecht, Robert Whitman, Robert Watts, Geoffrey Hendricks and Roy Lichtenstein. Samaras previously worked in painting, sculpture, and performance art, before beginning work in photography. ed room environments that contained elements from his own personal history.[2] His "Auto-Interviews" were a series of text works that were "self-investigatory" interviews.[3] The primary subject of his photographic work is his own self-image, generally distorted and mutilated. He has worked with multi-media collages, and by manipulating the wet dyes in Polaroid photographic film to create what he calls "Photo-Transformations".
Works by Samaras are included in the collections of numerous public art institutions, including The Contemporary Museum, Honolulu, the Courtauld Institute of Art (London), the Getty Museum (Los Angeles), the Honolulu Academy of Arts, the Los Angeles County Museum of Art, the Modern Art Museum (Fort Worth, Texas), the Museum of Contemporary Art (Los Angeles), the Museum of Modern Art (New York City), the San Francisco Museum of Modern Art, the National Gallery of Australia (Canberra), the National Gallery of Art (Washington D.C.), the Smithsonian American Art Museum (Washington D.C.), the Tate Gallery (London), the Walker Art Center (Minnesota), the Whitney Museum of American Art (New York City), and the National Gallery (Athens).
Lucas Samaras will represent Greece at the 53rd International Art Exhibition, The Venice Biennale (June 7- November 22, 2009) with the multi-installation "PARAXENA" in the Greek Pavilion in the Giardini.[4]
The Catalogue Raisonné of his works is being prepared by the Wildenstein Institute. For submissions please e-mail SamarasCatalogue@wildenstein.com.
http://en.wikipedia.org/wiki/Lucas_Samaras
Ο Lucas Samaras γεννήθηκε το 1936 στη Βόρειο Ελλάδα, στην Καστοριά. Η πόλη βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τα γιουγκοσλαβικά και αλβανικά σύνορα, περιοχή έντονων εχθροπραξιών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Το σπίτι της οικογένειας καταστράφηκε από τα πυρά, η γιαγιά του σκοτώθηκε και η θεία του τραυματίστηκε. Ο πατέρας του ήταν γουνέμπορος, και ελλείψει παιχνιδιών, ο νεαρός Lucas έπαιζε με άδεια κουτιά τροφίμων, κουμπιά, βελόνες και καρφίτσες, φτηνές πόρπες και άλλα μικροαντικείμενα από την επιχείρηση του πατέρα του, παριστάνοντας ότι "τα κουμπιά και τα φτηνά αυτά πετράδια ήταν άνθρωποι". Αργότερα, αυτός και οι φίλοι του έπαιζαν με τις σφαίρες που έβρισκαν παντού και οι οποίες εκρήγνυνταν όταν τις πετούσαν στη φωτιά, ενώ έπαιζαν και στο οστεοφυλάκιο του αυλόγυρου της εκκλησίας, όπου φυλάσσονταν τα οστά των νεκρών.
Όταν η επιχείρηση άρχισε να ασθμαίνει κατά την Ύφεση, ο πατέρας του μετέβη στις Ηνωμένες Πολιτείες, το 1939, αφήνοντας την οικογένεια του στην Ελλάδα και επιστρέφοντας μετά τον πόλεμο, όταν ο Samaras ήταν 10 ετών. Ο ίδιος έχει σχολιάσει την επίδραση της απουσίας του πατέρα του: "Πιστεύω ότι ακόμη τον περιμένω, σε ένα γράμμα, ένα πακέτο, μια γιορτή, μια έκρηξη, μια εικόνα, ένα φυσικό γεγονός. Όταν δημιουργώ έργα, στην ουσία δημιουργώ έναν πατέρα." Το 1948 η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο New Jersey και επί τρία καλοκαίρια, ο Samaras εργάστηκε για τον πατέρα του. "Όλα όσα έκανα επανεμφανίζονται (στην τέχνη μου). Εάν πω ότι μισώ τη γούνα, αφοσιώνομαι στις καρφίτσες. Είναι σαν τη γούνα, αλλά πολύ πιο εύθραυστη...η γούνα είναι ένα απαλό, ζεστό, εύπλαστο πράγμα με χαρακτηριστική οσμή. Κι έτσι καταλήγω να χρησιμοποιώ καρφίτσες: σκληρό, γυαλιστερό, αιχμηρό υλικό".
Με την παρότρυνση του Fabian Zaccone, καθηγητή καλλιτεχνικών στο γυμνάσιο του, ο Samaras παρακολούθησε μαθήματα τέχνης ως υπότροφος στο Rutgers University, με καθηγητές τους Allan Kaprow, George Segal και Robert Whitman. Το 1959, μετά την αποφοίτηση, παρακολούθησε τα μαθήματα ιστορίας της τέχνης που παρέδιδε ο Meyer Schapiro, στο Columbia University και, σύμφωνα με δήλωση του, οι Zaccone, Kaprow, Segal και Schapiro ήταν οι καθηγητές που τον επηρέασαν περισσότερο. Την ίδια χρονιά, πραγματοποιήθηκε η πρώτη ατομική του έκθεση στη γκαλερί Reuben, στη Νέα Υόρκη. Το 1960, άρχισε να φτιάχνει τα πρώτα κουτιά, ενσωματώνοντας φτερά, καθρέφτες, γύψο, και πρόκες. Ακολούθησαν ψαλίδια, μαχαίρια, πιρούνια με παραμορφωμένα δόντια, λεπίδες από ξυράφι, χαρτί τουαλέτας, καρφίτσες, ταριχευμένα πουλιά, νήμα, γυαλί, πλαστικά λουλούδια και κρεμάστρες ρούχων. Ο Samaras συνέχισε δημιουργώντας βιβλία, καρέκλες, φωτογραφίες, ραμμένα υφάσματα, "γεύματα" που δεν τρώγονται, επιτραπέζια σκεύη, πίνακες, σχέδια, πλάκες και κομμάτια δαπέδου.
Θελκτικό και ταυτόχρονα αποκρουστικό, το έργο του Samaras αμφισβητεί εσκεμμένα τα ταμπού, χρησιμοποιώντας πολλές φορές το ίδιο του το σώμα ως κεντρικό θέμα. Χαρακτηρίζεται συχνά ειρωνικό, και ακόμη και όταν παρουσιάζεται άκρως ιδιόμορφο και γοητευτικό, αποφεύγει τη συναισθηματικότητα. Μέσω της εξαιρετικά αποκαλυπτικής, εντυπωσιακής και ανατρεπτικής του ευθύτητας, ο Samaras άνοιξε τον δρόμο για τους άλλους καλλιτέχνες να διερευνήσουν τις πιο προσωπικές πτυχές της ζωής τους.
http://www.artopos.org/main-gr.html?artists/samaras/od-intro-gr.html&3
Δημοσίευση σχολίου