η αγάπη άργησε να φύγει...

Ότι κι λες έχεις δίκιο... ήσουνα μόνη σου κι ήμουνα μόνος, κι έτσι αφήσαμε το χρόνο να κυλήσει μέχρι που γεννηθήκαμε. Όχι εκείνη τη γέννηση την παλιά, την άλλη, όταν σε γνώρισα. Τότε που όλα άλλαξαν, πάντα έτσι δεν γίνεται... Αγάπη και ανεκτικός πόνος, φτώχεια και αναμενόμενος θάνατος. Μετά έφυγαν τα περιστέρια, ναι τα περιστέρια, τα χελιδόνια είχαν μυστηριωδώς εξαφανιστεί! Τα παιδιά μας κοιτούσαν τον άδειο ουρανό... Όλα θα μείνουν όπως εμείς τα αφήσαμε... Κενά και καμένα. Κληρονομιά που πιο πολύ κοστίζει να την αποκτήσεις παρά να την εκποιήσεις. Σαν τα πούπουλα που πολυκαιρισμένα θυμίζουν ότι κάποτε κάποιοι πετούσαν. Τι κρίμα να μην κρατούσαμε λίγο κερί να τα κολλήσουμε όλα μαζί στις πλάτες μας. Αλλά ήμουν ένας ρομαντικός ηλίθιος και μετά από μερικά χρόνια έπαψα να είμαι και ομιλητικός. Και όσο ο ήλιος κρύβονταν είχαμε πιθανότητες να φτάσουμε πιο μακριά και πιο ψηλά. Όμως μείναμε στο ίδιο μέρος όλον αυτόν τον καιρό. Τα χώματα μας βαρέθηκαν, η άσφαλτος λύγισε κάτω από τα σύγχρονα βάσανά μας, οι ιδέες μας δεν ενόχλησαν ποτέ κανέναν, δεν καταλάβαμε πότε ήρθαμε, θα το καταλάβουμε όταν θα φεύγουμε... Αλλά ήμασταν μαζί έλεγες. Κι όταν έφυγες έμεινα μόνος μου. Και η πλάτη μου δεν βαστούσε πια τα κερωμένα φτερά. Όσο κι αν παρατηρούσα τα ελάχιστά πουλιά την κίνηση δεν την έβρισκαν οι μυς μου. Ότι κι αν έλεγες είχες άδικο, αλλά δεν είσαι εδώ να στο φωνάξω. Να ξαναγίνω ομιλητικός. Να σε ξεναγήσω στο παλιό-καινούργιο μυαλό μου. Έφυγες μαζί με τα παιδιά, μου στέρησες αυτό που μου χάρισες για να ζήσω. Τώρα αρχίζω με την ηλικία μου κάπου στη μέση...