bye, 11...

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.

Τὸ Σῶμα

Τοῦτο τὸ σῶμα ποὺ ἔλπιζε σὰν τὸ κλωνὶ ν᾿ ἀνθίσει
καὶ νὰ καρπίσει καὶ στὴν παγωνιὰ νὰ γίνει αὐλὸς
ἡ φαντασία τὸ βύθισε σ᾿ ἕνα βουερὸ μελίσσι
γιὰ νὰ περνᾶ καὶ νὰ τὸ βασανίζει ὁ μουσικὸς καιρός.

2009-1985=ΟΛΑ_ΙΔΙΑ!

ξύλινα/πλαστικά xmas...

Χριστούγεννα άφωνα και παγωμένα

Έθαψαν το μαντήλι της μητέρας
Που σκούπιζε τα μάτια τους κάθε πρωί
Το μαντήλι το λεκιασμένο απ' το αίμα

Το σπίτι έρημο αγρυπνεί
Τ' αδέρφια παίζουνε κρυφτούλι

Η νύχτα φθάνει επίβουλη κρυφή

Οι ίσκιοι κατεβαίνουνε πάνω στους τοίχους
Όλο και κατεβαίνουν
Και τ' αδέρφια τους μετρούνε
Τους μετρούν και κλαίνε

Τάκης Βαρβιτσιώτης, Χριστούγεννα
Από τη συλλογή Το ξύλινο άλογο (1955)

none of them can stop us now
we will make it through somehow

ο χρόνος έφυγε... merry xmas!

Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο.

'Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος'

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Baudelaire

Καθώς οι δαίμονες με τ'άγριο μάτι
θα σου ξανάρθω σιγά στο κρεβάτι
και θα γλιστρήσω κοντά σου αχνός
σαν τα φαντάσματα της νυχτός.

Ξανά θα σου δώσω, μελαχρινή μου,
σαν το φεγγάρι ψυχρό το φιλί μου
και χάδια τέτοια σαν του φιδιού
που σέρνεται πλάι σε τάφο νεκρού.

Και μόλις φέξει η αυγή η πελιδνή,
τη θέση μου θα βρείς εκεί αδειανή
και κρύα ώσπου να'ρθει πάλι το βράδυ.

Όπως οι άλλοι μ'αγκαλιές και χάδι,
στη νιότη σου και στη ζωή σου εδώ
θα βασιλέψω με την φρίκη εγώ!

happy xmas / war is over...

(κομμάτι...)

"Σ΄ένα πέλαγο τρικυμισμένο αρμενίζουμε,
το νιώθουμε σε μιαν κίτρινη αστραπή,
σ' ένα τσόφλι μπιστευτήκαμε τα πλούτη μας,
τα παιδιά και τους θεούς μας..."

'I was, I am, I am to come...'

Η πλατεία προσπαθεί να επανέλθει μετά την πρωινή βροχή. Ο ήλιος έβγαλε στα πλακάκια τους υπάλληλους καθαριότητας του δήμου. Μια γυναίκα φορώντας τα μαύρα της μεσοαστής περνάει με το αδειανό καρότσι της μέσα από τα φύλλα που μόλις είχαν σκουπιστεί. Εκείνος γυρνάει πάλι προς τα κάτω και τα μαζεύει με την αλουμινένια μαλακή τσουγκράνα του. Ένας χοντρός κρατάει από το μπράτσο τον γερασμένο τυφλό της γειτονιάς. Θα το αφήσει στο καφενείο, σε εκείνο που είναι κρυμμένο στη γωνιά του δρόμου να καπνίσει μοναχός του στο μοναδικό τραπεζάκι που ξέμεινε έξω. Τα φορτηγά αδειάζουν και φεύγουν, αδειάζουν και φεύγουν... Στις κολώνες υπάρχουν ασπρόμαυρα χαρτιά, άλλα για τις σαράντα μέρες, άλλα για τον ένα χρόνο, μερικά για σήμερα δεκαπέντε του μήνα στις δώδεκα το μεσημέρι. Πέθανε κι ο Μάρκος ο περιπτεράς κι ο πατέρας του φίλου μου. Εμείς παραμένουμε μετρώντας άσπρες τρίχες μπροστά μπροστά, εκεί που δεν μπορείς να τις αποφύγεις από τον πρωινό καθρέφτη. Η πόλη προσπαθεί να ξυπνήσει, με αυτοκίνητα, φασαρία, αλλοδαπούς να πουλάνε και ντόπιους να κοιτάνε. Τα κόκκινα σπιτάκια διώχνουν την πρωινή πάχνη και κοιτάνε τριγύρω τους αναζητώντας τα παιδιά. Αυτά υπάρχουν μέσα στις μουχλιασμένες αίθουσες, ακίνητα και ανίκητα από τις θερμοκρασίες και τις γνώσεις. Τι κι αν η σημαία απέναντι κυματίζει και τα περιστέρια κάθονται νωχελικά κοντά της; Κάθε φορά που ο ταχυδρόμος περνάει από κάτω και δεν σταματά είναι μια ήττα. Η κυρία γυρνάει με το καρότσι μισοάδειο και σκορπάει πάλι τα κιτρινισμένα φύλλα. Ο υπάλληλος, διανοητικά πιο αργός από αυτήν, πάλι δεν σηκώνει το βλέμμα από τα πλακάκια. Η αλουμινένια τσουγκράνα του συνεχίζει να σκαλίζει την σκληρή επιφάνεια. Άλλη μια μέρα αναβοσβύνει σαν το σταυρό του φαρμακείου στη γωνία. Επιστράτευση αισθήσεων κάτω από τους ήχους χριστουγεννιάτικων κονσέρβων που ένα αυτοκίνητο διαλαλεί. Η μέρα αλλάζει χρώμα, αφήνει το ανοιχτό πράσινο και γίνεται λευκή, αδιάφορη σαν μια κενή σελίδα...

son & father & a nigro

Alan Lomax 1915-2002
John Lomax 1867-1948
Huddie William Ledbetter 1888-1949

Η μουσική αυτού του κυριούλη σε κάνει να ταξιδεύεις στα βινύλια των 78 και βάλε στροφών που ποτέ δεν έζησες μαζί τους... Σου θυμίζει τις φυλακές του αμερικάνικου νότου, τον Alan Lomax με τον πατέρα του τον Γιαννάκη να κουβαλάνε τον βαρύ εξοπλισμό ηχογράφησης στο αμάξι τους και το αμερικανικό κοινό να προσπαθεί να ταυτιστεί για πρώτη φορά με μια δική του ιστορία χωρίς ρίζες σε άλλη ήπειρο... μάταια!

(nigro, a then politically correct word! vs. nowadays 'black people'!!!)

melophobia : 'nadir' modisti ep

modisti netlabel
download

melophobia : 'nadir' (11_08)

melophobia : 'nadir' (half empty) TREETRUNK Records

[treetrunk 175] - archive.org