Μερικές φορές ξεκινώ να κοιτώ μια πέτρα.
Δεν αρχίζω να σκέφτομαι, Έχει αισθήσεις;
Δεν κάνω φασαρία ονομάζοντας την αδελφή μου.
Αλλά παίρνω ευχαρίστηση από την ύπαρξη της,
Τη χαίρομαι γιατί δεν νιώθει τίποτα,
Τη χαίρομαι γιατί δεν έχει καμία σχέση μ' εμένα.

Καμιά φορά ακούω τον άνεμο να φυσά,
Και βρίσκω ότι απλά να ακούς τον άνεμο να φυσά, τον καθιστά άξιο να έχει γεννηθεί.

Δεν ξέρω τι θα σκεφτούν οι άλλοι διαβάζοντας αυτό·
Αλλά νομίζω ότι πρέπει να είναι καλό αφού είναι αυτό που σκέφτομαι χωρίς προσπάθεια,
Χωρίς καμιά ιδέα του τι σκέφτονται οι άλλοι ακούγοντας με,
Γιατί το σκέφτομαι χωρίς σκέψεις,
Γιατί το λέω όπως το λένε οι λέξεις μου.

Fernando Pessoa

λίγο γκρι, κάτι ανάμεσα στο μαύρο κι άσπρο...
το χρώμα του διαστήματος, τόσο διαφορετικό από το γήινο
κι όλο να ξεμακραίνει, από τον άλλο κόσμο