Φυσούσα δυνατά μέχρι να διώξω 

τα σύννεφα, γεννούσαν τη βροχή. 

Φυσούσα να φανεί το ουράνιο τόξο 

το γκρίζο να απαλύνει… το τραχύ.

Μα κάποτε μού τέλειωσε ο αέρας 

τα σύννεφα παρέμειναν εκεί· 

σχημάτιζαν αυτό το ουράνιο τέρας 

στον εφιάλτη μου που κατοικεί…

κι ενώ πνιγόμουν απ’ την ασφυξία 

τον εφιάλτη ονόμασα ουρανό

τού ’δωσα την υπέρτατη αξία…

ζώντας και με καινούρια δεδομένα 

κατέβηκα ησύχως το βουνό… 

είχαν νικήσει πια τα τετριμμένα!

(Kώσταs Σφενδουράκηs, "Nίκη των τετριμμένων")