2020 παρά λίγο

Ανώριμοι - Ανώνυμοι

πιθανότατα όχι αλκοολικοί

τρέχουν στους νυχτερινούς μαραθώνιους των μπλε κάδων.

Οδηγοί νηπίων 

ονειρεύονται συνταξιοδότηση και τις παραλίες της χερσονήσου

χεράκια παντού, μπερδέψαμε τις χειρονομίες και τα κοκτέιλ.

The Promised Neverland (2019)

Το 2045 ένα ορφανοτροφείο είναι κάτι περισσότερο από μέρος αγάπης και φροντίδας μικρών παιδιών. Είναι μια φάρμα εκτροφής ποιοτικής σάρκας. Από εκεί με τα πενιχρά μέσα και πολύ σκέψη δύο αγόρια κι ένα κορίτσι έντεκα ετών ετοιμάζουν το σχέδιο διαφυγής για όλους τους.

In This Corner of the World (2016)

 Η ιστορία ενός κοριτσιού από τη Χιροσίμα που ενηλικιώνεται και προσπαθεί να κρατήσει την αγάπη της για τα σκίτσα, την παιδική της αφέλεια κι αφηρημάδα, παράλληλα με τον σύζυγο που δεν επέλεξε η ίδια και τους βομβαρδισμούς της χώρας της κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία σπουδή πάνω στη ζωγραφική και στο ¨χειροποίητο" animation που πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα σε μια σκληρή ιαπωνική πραγματικότητα και έναν πόλεμο προπαγάνδας και συμφερόντων που ακόμα δεν έχει διασαφηνιστεί το γιατί πήρε τόσο μεγάλη έκταση απ' άκρη σ' άκρη σε ολόκληρο τον κόσμο.

Fisherman's Friends (2019)

Όταν ο μάνατζερ από τα γραφεία σε ουρανοξύστη του Λονδίνου, "προσαράζει" σε ένα ψαροχώρι στην Κορνουάλη μαζί με την παρέα του για ένα μπάτσελορ πάρτι. Όταν οι ψαράδες τραγουδάνε γιατί το γουστάρουν και η κόρη του ψαρά είναι απογοητευμένη από τους άντρες. Όταν ένα αστείο γίνεται μια ρομαντική ιστορία που κάνει new entry στο κατεστημένο του βρετανικού top 40.

Οι τραγουδιστές φίλοι του ψαρά από το Port Isaak, υπέγραψαν το 2010 συμβόλαιο αξίας ενός εκατομμυρίου λιρών στην Universal Music. Έχουν τραγουδήσει στο Glastonbury Festival ενώ ο δίσκος τους "Port Isaac's Fisherman's Friends" έφτασε στο νούμερο 9 του καταλόγου επιτυχιών της Μεγάλης Βρετανίας τον Απρίλιο του 2010. Η ανεξάρτητη παραγωγή των ίδιων σε cd του 2004 "Home from the sea" έφτασε να πωλείται μετά την κυκλοφορία της ταινίας στα 50 ευρώ!

Lost Casa Cola

Όλες οι ιστορίες πρέπει να έχουν ένα τέλος.
Αλλιώς ο Μίκαελ Έντε, χωρίς να το θέλει μας έκανε τεράστιο κακό. Όταν κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του '80 και γυρίστηκε ταινία αρκετές φορές δεν καταλαβαίναμε ότι θα αντιγραφεί όχι μόνο η πλοκή (ή καλύτερα η μη πλοκή του!) όσο και η αισθητική εκείνης της δεκαετίας.
Ίσως συνδυαστικά να έφταιγε και το Lost από το δεύτερο μισό του 2000. Καθηλωμένοι 3 σεζόν στους υπολογιστές μας, γράφαμε σε cd, dvd, usb ότι επεισόδιο κατεβάζαμε peer to peer και ανυπομονούσαμε για το επόμενο. Δεν ξέραμε τότε ότι ήταν προγραμματισμένο να πετύχει και να τραβήξει μέχρι το σημείο που θα το σιχαινόμασταν. Που να ξέραμε ότι μόνο το επεισόδιο πιλότος κόστισε 14 εκατομμύρια; Εμείς βιώσαμε κάτι πρωτοποριακό. Για 72 επεισόδια από τον Σεπτέμβρη του 2004 μέχρι και το Μάη του 2007 γίναμε μέρος των επιβατών που επιβίωσαν τη συντριβή της Oceanic Airlines Flight 815. Όπως το ίδιο επαναλήφθηκε το 2017 με την τεράστια επιτυχία του Money Heist (La Casa de Papel). 

Ο πύργος του Netflix όμως είναι χάρτινος. Απλά ενισχύει με συνετές δόσεις χρυσόσκονης την κατασκευή του. Και από μια έξυπνη μικρή κι ανεξάρτητη σειρά ενός ισπανικού καναλιού βρέθηκε στην περίοπτη θέση της πιο πετυχημένη μη-αγγλόφωνης σειράς. Αυτό κι αν σημαίνει λεφτά, περισσότερα ίσως κι από το πολύ μελετημένο πρώτο σχέδιο ληστείας του νομισματοκοπείου. Η συνταγή του Lost μπήκε σε εφαρμογή! Γυρίζουμε νέα επεισόδια. Κάτω της ώρας. Με περισσότερο ρομάντζο, τι διάολο, ισπανική σειρά είμαστε! Κρατάμε τους ίδιους συντελεστές. Τι νομίζετε; Χρήματα θα δώσουμε, πιθανόν και χρυσό αν χρειαστεί! Ακόμα κι αν ποιοτικά η συνέχεια είναι κατώτερη του αναμενόμενου, ακόμα κι αν οι κριτικοί φωνάξουν ότι είναι η ίδια συνταγή, υπάρχει μια ορδή νέων τηλεθεατών που όπως και τότε με το κενό ενός έτους από τον 3ο στον 4ο κύκλο, έτσι και τώρα είναι έτοιμοι να καταναλώσουν. Θα είναι δύσκολο να ακολουθήσει η ισπανική σειρά δύο διαφορετικές πορείες στο χρόνο όπως στο τέλος του Lost. Ακόμα χειρότερα για το μέλλον της και την επιτυχία των επόμενων σεζόν θα είναι οι αλλαγές στα ζευγάρια και οι μεταξύ τους συγκρούσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι από το αεροπλάνο βγήκαν ζωντανοί 70 άνθρωποι ενώ η ομάδα των δημοφιλών ληστών μόνο 10. Όλα τα πράγματα πρέπει να έχουν ένα τέλος και δεν αξίζει κάθε ιστορία δεύτερη ευκαιρία. Στο βωμό του κέρδους όμως, όλα μπορούν να χάσουν την καλλιτεχνική κι ίσως ερασιτεχνική ομορφιά τους και να θυσιαστούν για 2-3 κόκκινες φόρμες εργασίας παραπάνω και καμιά δεκαριά μάσκες Νταλί made in somewhere... Το παραμύθι είναι γνωστό εδώ κι έναν αιώνα από το μεγαλύτερο προΙόν του πλανήτη... την Coca Cola! Δοκιμασμένη συνταγή, όχι πια και τόσο κρυφή που βρίσκει εφαρμογή παντού και πάντα. Μπορεί ένας τριαντάρης ποδοσφαιριστής να μην έχει πολλά ψωμιά στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό σύμπαν και να ξενιτεύεται σε άλλες ηπείρους για τα χρήματα, δεν ισχύει όμως το ίδιο για σκηνοθέτες και ηθοποιούς. Είμαστε έτοιμοι, με ένα μπουκάλι μαύρο αναψυκτικό στο χέρι, για νέες συναρπαστικές ανακαλύψεις κι όχι το ίδιο ζεσταμένο φαγητό με 10 ευρώ το μήνα!
(καιρός για αύξηση Mr CEO!)

The End of the Tour (2015)

 

Προσθέτεις ένα μεσαίο όνομα και έτσι το David Foster Wallace αποκτά μια άλλη βαρύτητα. Σε ψάχνει ένας δημοσιογράφος του Rolling Stone, παρόλο που δεν ταιριάζετε ούτε με το περιοδικό ούτε με τον wanna-be συγγραφέα που συνεντευξιάζεται μαζί σου για μερικά 24ώρα. Αυτός δίνει βάση στα πιπεράτα και καταγράφει αυτά που θα ήθελε να καταφέρει κι ο ίδιος, κι έτσι έχεις τον συγγραφέα που δημιουργεί το δικό του λεξιλόγιο, ζει περιθωριακά και παλεύει την κατάθλιψη και τη μοναξιά, να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα της καρδιάς του στην αιώνια αναζήτηση ενός ανθρώπου-φίλου.

Η μοναξιά του καλλιτέχνη διάχυτη σε όλη την ταινία, μόνη παρέα του δύο σκυλιά, πολύ χιόνι και έτοιμο φαγητό. Παρουσιάσεις και προωθήσεις του βιβλίου των χιλίων σελίδων "Infinite Jest", λογοτεχνικές ατάκες να σημειώσεις, συνεχόμενοι διάλογοι μιας συνέντευξης που σκαλίζει δυο τρύπες, την αναζήτηση της είδησης και τον τρόπο να γίνει χαλίφης ο δημοσιογράφος! Η ανθρώπινη εναντίωση στην άποψη ότι πίσω από μια επιτυχία μπορεί να κρύβεται απλά ένας ευαίσθητος καθημερινός άνθρωπος.

Ο Danny Elfman ντύνει πετυχημένα με μινιμαλιστικό μουσικό τρόπο την ταινία και τον βοηθάει ένα αξιόλογο soundtrack που συμμετέχουν οι Tindersticks (διασκευάζουν Pavement), REM, Brian Eno, Felt κ.ά.

Η αυτοκτονία του Wallace φέρνει τον μέχρι πρότινος μικρής αποδοχής συγγραφέα Lipsky να καταγράφει με αυτοβιογραφικό τρόπο στο βιβλίο του, "Although of Course You End Up Becoming Yourself, τη ζωή και τις μέρες που έζησε μαζί του και να κατακτά με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο δημιουργίας το δικό του κομμάτι ιστορίας. Με αυτό το βιβλίο γίνεται κι ο ίδιος πετυχημένος και καταγράφεται στις εφήμερες λίστες best seller βιβλίων.

 Φόρο τιμής στον συγγραφέα απένειμαν το 2012 και οι Simpsons με την συμμετοχή του σε ένα επεισόδιο εκείνου του κύκλου, ενώ ο Wallace, παρόλο την μικρή απήχηση στη χώρα μας, ήταν για τους Αμερικανούς αναγνώστες "one of the most influential and innovative writers of the last 20 years". Ποτέ δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το τελευταίο βιβλίο του "The Pale King" μια που στα 46 χρόνια του αυτοκτόνησε παλεύοντας με χρόνια κατάθλιψη. Η ταινία αυτή είναι ένα μικρό time lapse της ζωής του όπως ο ίδιος άφησε να καταγραφεί από έναν άγνωστό του δημοσιογράφο έναν χειμώνα...

Ποντίκια στην Παραλία

θα έπρεπε να το είχα φανταστεί
μερικοί είναι ήρωες
βουτάνε στα ρηχά κάτω από τηλεοπτική κάλυψη
εκλέγονται βασιλείς και σωτήρες
και στο κάτω κάτω
κάποιοι πρέπει να σώσουν πάλι αυτόν τον τόπο
τι κι αν το ανάστημά τους είναι τόσο
που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό;

μπορώ να 'χω
χωρίς να ζω
μου αναλογεί
ένα κομμάτι ψωμί
σε συσκευασία δώρου
μα τα γενέθλια μου πέρασαν
μαζί και τα δικά σου
-πως ξέρουμε τι ήταν πρώτα;-
καμία σημασία
σαν μια βόλτα με το ποδήλατο
σε ίσιους δρόμους
με λιβάδια, 
δροσερό αεράκι,
ένα ζευγάρι χέρια
ζευγάρι
μ' ένα ζευγάρι πόδια
αυτά μπορώ να 'χω
και να τα ζω

ανέχεια

παρατηρώ (τυχαία) ανθρώπους να περνάνε τον καιρό τους με έναν ειρηνικό ρυθμό προς τον θάνατό τους, να μαστορεύουν, να μεγαλώνουν τα παιδιά που γεννήσανε, να τρώνε, να πίνουν, να γελάνε δυνατά και να κοιτάνε ότι έγιναν αντιληπτοί

ακούω τις ανοιχτές τηλεοράσεις να συναγωνίζονται τα χαμηλά βλέμματα προς τις οθόνες που χαϊδεύουν τα χέρια, νύχια βαμμένα με τα χρώματα του ουράνιου τόξου κάτω από μυαλά στο χρώμα των ανθρώπινων απορριμάτων

κάποιοι χορεύουν, άλλοι γιουχαΐζουν κι άλλοι κάθονται ήσυχα στη γωνιά τους αναμένοντας την επόμενη έκπληξη τραβώντας το δάχτυλό τους όλο και πιο κάτω, πιο κάτω

τις μέρες που βρέχει οι πόλεις απλώνουν στην άσφαλτο αυτοκίνητα που δεν σταματάνε σε κόκκινα φανάρια, παιδιά που αναρωτιούνται πότε θα έρθει η στιγμή να οδηγήσουν κι αυτά και να μην σταματάνε σε κόκκινα φανάρια

τα βράδια με πανσέληνο, είναι απλά μερικά ακόμα βράδια με πανσέληνο, κανείς δεν θυμάται τα τραγούδια που του διάλεξαν αν δεν τα άκουσε πολλάκις σε τηλεοπτικές εκπομπές, τα βιβλία αυξάνονται μέσα σε σπίτια γεμάτα από άπλυτα πιάτα και ασιδέρωτα ρούχα,  είναι τα σπίτια των προνομιούχων οικογενειαρχών εργαζομένων 

δεν έχει κανένα νόημα να κάνεις λογοπαίγνια, να χαμογελάς, να κλέβεις τον ήλιο από τις καρδιές των ανθρώπων που περπατάνε δίπλα σου, αναρωτιέσαι αν από τη δεύτερη φορά εγκαταλείψουν το τρένο που τους έκανες δώρο μια διαδρομή, από 'δω μέχρι την μικρή σου αυτοκρατορία

και τα ανέχεσαι όλα, τα σιχαίνεσαι όλα, τα χωνεύεις όλα

και σε παρατηρούν να μεγαλώνεις από την εφηβεία σου ακόμα, να πραγματοποιείς το όνειρό σου να πιάσεις μια δουλειά κι όχι να ανέβεις στο ψηλότερο βουνό του κόσμου, να σε αγαπήσει ένας άνθρωπος για πάντα κι όχι να μυρίσεις το πιο βραχύβιο λουλούδι που ανθίζει στα χωράφια έξω από το σπίτι σου

ready for drowning? 

Μπλε

αιώνιοι ήχοι

τόσο μετά

πρωτύτερα από μένα

μαζί

γεμάτοι με λέξεις

ακατανόητα αισθήματα

ένα μονοπάτι

επιθυμιών

κρυφών

προσωπικών

ακούγεται, διαβάζεται, ονειρεύεται