τελειώνει το είκοσι δύο μαζί με τον σταθμό έντεκα (έντεκα επί δύο = είκοσι δύο), ένα έτος ακόμα γεμάτο... με συνειδητοποίηση που ίσως βοηθιέται κι απ΄ τη σειρά, ότι πρέπει να επιβιώσεις, μαζί σου κρατάς όσα αξίζουν να 'ναι μαζί σου, τα βάρη τ' αφήνεις, τα θυμάσαι, αλλά τ' αφήνεις. για πόσο μπορείς να επιτρέπεις να γεμίζει το μυαλό σου μ' αυτά που δεν αφήνεις να γεμίζει το στομάχι σου; μετά ξες κατεβαίνουν, κι ενοχλούν κι όταν μπαίνουν κι όταν βγαίνουν, για να φύγουν τα σύννεφα πρέπει να φυσήξει, όχι να ξεφυσήξει, αλλά να 'ναι απαιτητό με κάθε τρόπο. τα υλικά υπήρξαν και με φέρανε έτσι καλά, τώρα με βοηθάνε για να συνεχίσω να θυμάμαι ότι είμαι καλά. δεν είναι παιχνίδι επιβίωσης, όλες αυτές οι παραγωγές με τα τέλη του κόσμου σου αφήνουν το συναίσθημα που είχες από μωρό παιδί... έπαιζες μόνος σου σε μια σκηνή, μέσα στο δωμάτιο, ή στη γωνία της εισόδου του οικόπεδου της γιαγιάς στο χωριό, άκουγες μουσική μόνος, τα καλύτερα τα έκανες κρυφά κι όταν περνούσε καλά ο χρόνος με παρέα, δεν κρατούσε. υπάρχει μόνο μια στιγμή που στο σακίδιο της πλάτης σου έχεις τ' αναγκαία κι ένα ακόμα αναγκαίο είναι δίπλα σου κι αποφασίζεις αν θα το αναπνεύσεις και θα συνεχίσεις, από επιλογή όχι από τίποτα άλλο, μέχρι τον άλλο σταθμό που τόσο κακά, σχεδόν χαιρέκακα, ονομάτιζε εκείνος ο τραγουδοποιός, τελευταίο σταθμό, ήρθε η ώρα να μπει τιμή σ' όλους τους τελευταίους σταθμούς των άλλων, οτιδήποτε δεν χρειάζεται έχει μείνει πίσω, η τροφή είναι απλή, η μουσική περισσότερη από ποτέ, σχέδιο και χάρτης πια δεν χρειάζονται. αυτά είναι τα όμορφα, οι πόρτες που ανοίγουν σε κάθε στιγμή, η αιωνιότητα και η ζωή που θες, θέλω, θέλουμε και μόνο, μόνοι, με τσάντα πράγματα που δεν βαραίνουν, πολύ μουσική, όχι πολλοί μουσικοί. δρόμος κι όχι δρόμος. ανατολή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου