Αναιδέστατοι καταναλωτές πολυτελών αμαξιών, χλευάζουν στην καταστραμμένη άσφαλτο τους αργούς συνοδοιπόρους τους. Προσπερνάνε τις περασμένες ζωές συγκατοίκων τους στον κόσμο αυτό... Προπορεύονται, τρέχουν στη ζωή, στη σκέψη, στα χρέη...
Παράλληλοι κόσμοι που ποτέ δεν αγγίζονται, εταίροι που ποτέ δεν πληρώνονται... Όσο κι αν τους βαριέσαι, τους αποφεύγεις, τους αντιμιλάς, αυτοί είναι πάντα μπροστά σου, σαν την κούκλα - καραγκιόζης που πετάγεται από το όμορφα διακοσμημένο κουτί. Να σε τρομάξει, να σου θυμίσει ότι η παιδική ηλικία έφυγε ανεπιστρεπτί και δεν την χάρηκες... Σαν το ενοχλητικό δώρο που υπάρχει από πάντα πάνω στο ράφι δίπλα στα σχολικά βοηθήματα, να το βλέπει η θεία όταν έρχεται αιφνίδια να ελέγξει την έφηβη ανιψιά της... Να την ΄βοηθήσει΄ μην καταντήσει κάτοικος ραφιού αφού πια αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικιστικά, οικονομικά, σεξιστικά και αποκτήσει τις κατάλληλες ΄επαφές΄ στη ζωή της...
Τους βαρέθηκα όλους, ξιπασμένοι νεοέλληνες, με φθηνά γούστα που τα ικανοποιούν με τον ακριβότερο τρόπο... Πάντα με δανεικά λεφτά, αισθήματα και λόγια. Ανθρωπάκια μικρότερα από τα playmobil που ακόμα αγοράζω (δεν συλλέγω, εγώ χαίρομαι που δηλώνω ότι ακόμα παίζω μαζί τους!), χωρίς αισθήματα, χωρίς χρόνο, χωρίς ελεύθερες αναπνοές, δεν έχουν ανέβει στα βουνά, δεν κολύμπησαν ανοιχτά στην θάλασσα, ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι μπορούν να βοηθήσουν χωρίς να κερδίσουν...