28 Νοε 2008

Αναρτήθηκε από στις
Ετικέτες

1 σχόλιο:

dreams-dxt είπε...

Laibach is a Slovenian avant-garde music group, strongly associated with industrial, martial, and neo-classical musical styles. Laibach formed June 1, 1980 in Trbovlje, Slovenia. Laibach represents the music wing of the Neue Slowenische Kunst (NSK) art collective, of which it was a founding member in 1984. The name "Laibach" is the German name for Slovenia's capital city, Ljubljana.

(http://en.wikipedia.org/wiki/Laibach_(band))


"Είναι ελεύθερη και τέλεια και αχαλίνωτη η πτώση..."

Laibach
(Υδρόγειος, Θεσσαλονίκη - 10/02/2007)
Άρης Καραμπεάζης

Μου το είπε, όχι απ' έξω απ' έξω, αλλά με διάθεση μεταχρονολογημένης ειρωνείας εις ακροατής της εκπομπής του MiC στον 88.5 την περασμένη Τετάρτη, οπότε και εξαπολυόταν επίθεση με E.B.M.-ιές, Industrial-οσύνες και λοιπές τεθωρακισμένες μουσικές εν μέσω εμβατηρίων: "καλά μας τα λες τώρα και μια χαρά το προωθείς το live μεγάλε, να σε δω την επόμενη βδομάδα τι θα λες και τι θα κάνεις, που θα έχουμε φάει τη φόλα". Επειδή τη γούσταρα την τελευταία αυτή αναφορά του στον Πασχάλη Τερζή… του απαντάω λοιπόν.

Καλή χώνεψη λοιπόν στους περισσότερους εκεί έξω. Ή μάλλον στους λιγότερους, καθόσον στο μονότερμα της Σλοβενίας δεν τραβήχτηκαν ούτε νεοφασίστες, ούτε αναρχικοί, ούτε περίεργοι, ούτε συνήθεις ύποπτοι… πολύ με το "ούτε" πήγε εν γένει το σκηνικό. Στην αρχή βέβαια πήγαινε με το "ούτι" η φάση… και λοιπά παραδοσιακά όργανα, καθώς και εγκεκριμένα από την ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ ηλεκτρικά που συνόδευαν της Γης Τους Κολασμένους και έτερους της εργατιάς και του χώματος, που νερό δεν γίνεται, ταπεινούς και υπερήφανους ύμνους. Σεμνά… και τα 'πινα. Οι συνήθεις συναυλιακοί ύποπτοι ήμασταν, κάτι παλιές και νέες γοτθικές παρουσίες και μια προσθήκη στο παρά δέκα.

Και ένα κάγκελο! Από άκρη σε άκρη μπροστά στη σκηνή και σε ύψος σεβαστό για να αποτρέψει τα θρυλούμενα επεισόδια, που ποτέ δεν έγιναν βέβαια. Ποιος να περίμενε, άραγε, το ανάποδο ψαλίδι του Μίετσελ σε έναν αγώνα που η ομάδα ξεφτιλίστηκε. Μάλλον όσοι θεωρούσαν ύποπτους πολλών πραγμάτων τους Laibach και ευνόησαν το κλίμα αποτροπής προς το live του περασμένου Σαββάτου. Η οποία αποτροπή είναι υπότροπη, και καλά θα κάνουμε να ξεχωρίσουμε την ΗΡΑ του υποβιβασμού από τη στάχτη των συγκροτημάτων τύπου Laibach, Death In June, Kirlian Camera κ.λπ., που έχουν μείνει με μια στάμπα στο μέτωπο και αντιμετωπίζονται με συνεχή καχυποψία.

Για την πτώση τώρα που σας υποσχέθηκα. Όντως, οι Laibach πέφτουν και πέφτουν και επιμένουν να πέφτουν συνέχεια, και είναι εδώ και χρόνια πολλά σαν να παρακολουθείς τον παλιό τρελό Αμανατίδη στη μικρή περιοχή. Τέτοιο φούντο δεν ματα-ξανά-γινε. Το πρώτο μέρος του σόου δεν had to go on με τίποτε. Η, ούτως ή άλλως (ή έτσι κι αλλιώς), σαλταρισμένη απόπειρα με τους εθνικούς ύμνους, στη live απόδοσή της ήταν σαν εθνική επέτειος στο δημοτικό, όπου αράζαμε και αρνούμασταν να τραγουδήσουμε όλοι μαζί το τραγούδι εκείνο για του οποίου τη διασκευή αργότερα πλήρωσε ο Μπατατούδης πολλά εκατομμύρια σε μία επιτροπή της ΕΠΟ και καλά. Εντάξει και καλά… κι εμείς το ανεχτήκαμε και σταθήκαμε προσοχή ακόμη και στον εθνικό ύμνο της Τουρκίας. Είχε και κάτι ωραία βίντεο από τα πίσω, αλλά άμα είναι αγοράζεις και DVD και την αράζεις και σπίτι με μπύρες και τσιγάρα.

Κάπως το κλίμα άλλαξε στο δεύτερο το μέρος, βγήκαν μπροστά και τα μπαλέτα με τα δέρματα και τα δίχτυα που βαράγανε κάτι απροσδιόριστα κρουστά, πήρε και ο Κρητικολάγνος τραγουδιστής την κατάσταση πάνω του, ακούστηκαν κάτι ωραία δημοκρατικά άσματα του απώτερου και όχι του απώτατου παρελθόντος, ξύπνησε το θηρίο μέσα μας (μου), υψώσαμε τα χέρια δεν ξέρω και εγώ προς τα πού, ταρακουνηθήκαμε…, και όποιος έπινε από το μεσημέρι έχει να θυμάται ένα κλίμα εγκάρδιας εχθρότητας ανάμεσα σε όλους μας. Ακολούθησε το πιο γελοίο encore που μπορείς να φανταστείς με Opus Dei και Final Countdown να παίζει στο πλατό από τα μόνα του (θαύμα-θαύμα) και τη μπάντα να χαιρετάει πρωθυπουργικά με περισσότερες αναφορές στον Ανδρέα, παρά στον Μουσολίνι. Είναι το noise άποψη τελικά ή απλά στάδιο προς την τελική ανυποληψία;

Τα χαιρετίσματα μου και στο μαγνητικό πεδίο της Υδρογείου που επιμένει να απενεργοποιεί τον συναγερμό του αυτοκινήτου μου σε εκνευριστικό βαθμό και να δημιουργεί στη Ράνια την υποψία ότι το καταπολεμάει με το κλειδί στο χέρι. Την επόμενη φορά θα παρκάρουμε στο Μύλο, ε;

Αυτά έχω να πω μετά τη φόλα, που κατά το ήμισυ ήταν τέτοια και το άλλο ήμισυ το παίρνεις όπως θέλεις αγαπητέ ακροατή!

(http://www.mic.gr/Live.asp?id=12799)

28 Νοεμβρίου 2008 στις 3:20 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)