lost... (new season!)

"Τώρα τι τα θές αυτά..." έλεγε με εκείνον τον μελαγχολικό και συνάμα 'εκπαιδευτικό' τόνο η μαμά, "Θα τελειώσεις τις εξετάσεις, θα περάσεις στο πανεπιστήμιο και μετά έχεις όλον τον καιρό δικό σου, μουσική, περιοδικά, συναυλίες, βιβλία, ίσως και γυναίκες..."

Έτσι πάει η σειρά των πραγμάτων, αρχικά και για το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας είμαστε αυτοί που δεν ξέρουν. "Όταν πας σχολείο θα καταλάβεις" (στο νήπιο), "Όταν τελειώσεις το σχολείο θα τα κάνεις όλα αυτά που τώρα σε απασχολούν από το διάβασμά σου" (στον μαθητή δημοτικού-γυμνασίου-λυκείου-πανεπιστημίου-μεταπτυχιακού... είκοσι χρόνια σχεδόν), "Κάτσε ρε να πας στρατό και θα σου πώ εγώ" (αυτονόητα σε ποιούς), "Περίμενε να πιάσεις δουλειά, τώρα καλά είσαι, άρχοντας" (στον άνεργο), "Άμα παντρευτείς..." (στους ελεύθερους γενικότερα), "Τι νομίζεις ότι επειδή παντρεύτηκες δυσκολεύεσαι, άμα κάνεις παιδιά να δεις" (στους παντρεμένους που φυσικά ούτε αυτοί έχουν ψυχή), "Ε, καλά μικρά είναι τα παιδιά σου...", (καταλαβαίνετε ότι τώρα πια είστε κανά σαράντα και βάλε), "Αφού ακόμα δεν κάνεις καριέρα δεν πρέπει να μιλάς καν" (στην γενιά των 700 ευρώ που πια λόγω οικογενειακής κατάστασης είναι των χιλίων ευρώ μαζί με τα επιδόματα), "Αν βγεις στην σύνταξη θα καταλάβεις" (στους μελλοθάνατους)...

Να καταλάβουμε τι... Ότι χάσατε - μετανειώσατε - μαραζώσατε στη ζωή σας... Ότι έτσι πρέπει να καταστρέψω κι εγώ τα παιδιά μου... Καλά ότι πείτε, δεν φεύγετε να τελειώνουμε καλύτερα. Δεν φεύγουμε κι εμείς γιατί μάλλον θα ενοχλήσουμε περισσότερο από τους προηγούμενους...