Η ανία, καρπός της βαθιάς αδιαφορίαςΠαίρνει τις διαστάσεις της αθανασίας.
Ό,τι απομένει δεν είναι πια, ω ζωντανή ύλη!
Παρά γρανίτης κυκλωμένος απ’ τον ακαθόριστο τρόμο,
Ναρκωμένος μες στο βάθος ανταριασμένης Σαχάρας`
Αρχαία Σφίγγα αγνοημένη απ’ τον ανέμελο κόσμο,
Ξεχασμένη πάνω στο χάρτη, που η διάθεση της αγριωπή
Δεν τραγουδάει παρά μόνο στις ακτίνες του ηλίου που γέρνει.
Αλλά αν, χωρίς ν’ αφεθείς στη γοητεία,
Το βλέμμα σου ξέρει να βυθίζεται στα βάραθρα,
Διάβασέ με, για να μάθεις να μ’ αγαπάς`
Ψυχή περίεργη που υποφέρεις
Και πορεύεσαι αναζητώντας τον παράδεισό σου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου