το χέρι έτρεξε από τη μεριά

δεξιά που τα κλαδιά αγκάλιαζαν

τα φύλλα απ’ τα τετράδια κουνήθηκαν

σαν χτύπησε τα φτερά της

μια μικρή νεράιδα αιωρούμενη στο χώμα

βγαλμένη από τον αιώνιο βολβό ενός βιβλίου

των ονείρων και του ύπνου χωρίς όνειρα

   μεγάλωσες,

το παράθυρο σφαλισμένο

κι όμως οι πόροι σου ανοιχτοί

να περιμένουν μια αγκαλιά,

   τότε έγειρες το σώμα

ένα θρόισμα σε τοποθέτησε

και το χώμα σηκώθηκε σαν μέλι

νέφος από μικρά κομματάκια πόθου

με γεύση από αυτά που ελάχιστα επιτρέπονται

φεύγοντας αφήνουν τα σημάδια απ' τα πέταλα

   και κερί

να φτιαχτεί το ομοίωμα

να μείνει για πάντα

μοναχό του

εσύ