Αν σας διηγήθηκα τόσες λεπτομέρειες για τον αστεροειδή Β612 κι αν σας εμπιστεύτηκα τον αριθμό του, γι αυτό φταίνε οι μεγάλοι. Στους μεγάλους αρέσουν τα νούμερα. Όταν τους μιλάτε για έναν καινούργιο φίλο, δε ρωτάνε ποτέ τα ουσιώση. Δε λένε ποτέ: "Πώς είναι η φωνή του; Ποια είναι τ' αγαπημένα του παιχνίδια; Κάνει συλλογή από πεταλούδες;". Σε ρωτάνε: "Πόσων χρονών είναι; Πόσα αδέρφια έχει; Πόσα κιλά ζυγίζει; Πόσα κερδίζει ο πατέρας του;". Τότε μόνο νιώθουν πως τον γνωρίζουν. Αν πείτε στους μεγάλους: "Είδα ένα ωραίο σπίτι με κόκκινα τούβλα, με γεράνια στα παράθυρα και περιστέρια στη στέγη...", δεν μπορούν να το φανταστούν.
Πρέπει να τους πεις: "Είδα ένα σπίτι αξίας εκατό χιλιάδων φράγκων". Τότε αναφωνούν: "Τι όμορφο!".
Οπότε, αν τους πείτε: "Η απόδειξη πως ο μικρός πρίγκιπας υπήρξε είναι πως ήταν γοητευτικός, πως γελούσε και πως ήθελε ένα αρνί. Όταν θέλεις ένα αρνί, δεν μπορεί παρά να υπάρχεις", θ' ανασηκώσουν τους ώμους και θα σας πουν πως παιδιαρίζετε. Αν όμως τους πείτε: "Ο πλανήτης απ' όπου ερχόταν είναι ο αστεροειδής Β612", τότε θα πειστούν και θα σας αφήσουν ήσυχους με τις ερωτήσεις τους. 

Έτσι είναι αυτοί. Μην τους κρατάτε κακία.