Μυστικό...

Εἶναι ψυχὲς πλασμένες ἀπὸ μάρμαρο

κι ἄλλες ἀπὸ χαμόγελο, εἴτε πόνο.

Εἶναι καὶ μιὰ πλασμένη ἀπὸ τριαντάφυλλα,

ὅμως ἐκείνη δὲ τὴ φανερώνω!

Πόσο ἡ καρδιά μου θά ῾τρεμε, ἂν τὴν ἔλεγα!

Βάνω μία κλειδαριὰ γερὴ στὸ στόμα!

Τόσοι σοφοὶ ποὺ βρίσκονται τριγύρω μου

καὶ δὲ τὴ μάντεψε κανεὶς ἀκόμα;

Εἶναι ψυχὲς πλασμένες ἀπὸ κρύσταλλο

κι ἄλλες ψυχὲς μὲ κλάματα ἔχουν γίνει.

Εἶναι καὶ μιὰ πλασμένη ἀπὸ ροδόσταμο,

μὰ δὲ θὰ σᾶς τὴ ῾πῶ ποτέ μου ῾κείνη!

Ὅρκο ἔβαλα νὰ μὴ τὴ ῾πῶ, ὡς τὸ τάφο μου,

μὰ πάλι... ποιὸς ξέρει... καμμιὰν ὥρα...

Κάτι μοῦ καίει τὰ χείλη μου! Καλύτερα

νὰ κλείσω τὸ τραγούδι μ᾿ ἀπὸ τώρα...

Ναπολέων Λαπαθιώτης (1888-1944)