‘’Ψάχνοντας με τηλεσκόπια τους ήρωες
που κοιτούσαν τα παπούτσια τους’’
(ή αλλιώς: "Το σωτήριο έτος 1989 και οι Telescopes!")
Περίεργες εποχές… Πως μπορείς να εισαγάγεις τον ανυποψίαστο
ακροατή στο σύμπαν πολύχρωμων γεύσεων των βρετανικών τηλεσκοπίων; Αν πεις ότι
όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 1988 με ένα split flexi επτάιντσο δισκάκι παρέα με τους Loop ως
πρώτο νούμερο της Cheree που δίνονταν μαζί με το fanzine Sowing Seeds, πόσες άγνωστες λέξεις
πρέπει να εξηγήσεις; Μήπως θα ήταν καλύτερα να παρουσιάσεις μερικά links και
τελείωσε;
Τον Μάρτη του 2020 το αγγλικό πενταμελές spacerock σχήμα προσθαλασσώνεται
στην Ελλάδα για τρεις συναυλίες σε Αθήνα, Λάρισα και Θεσσαλονίκη με αφορμή την
επέτειο των 30 ετών του ‘’Taste’’.
Στην πραγματικότητα το μόνο που θέλουν είναι να χτυπήσουν τα μούτρα των
απανταχού νεώτερων θαυμαστών εκείνης της εποχής με την καθυστερημένη κοινή
διαπίστωση ότι ήταν κι αυτοί αυτόπτες μάρτυρες και παράλληλα δημιουργοί του
ψυχεδελικού, πειραματικού κι ονειρικού shoegaze ήχου που ακόμα στοιχειώνει το ακροατήριο
και παραμένει hype.
Το ντεμπούτο των Telescopes έσκασε στο σωτήριο έτος 1989,
ή αλλιώς τη χρονιά που έμεινε στην ιστορία για τα κάτωθι:
The Stone
Roses : ‘’The Stone Roses’’, Spacemen 3 : ‘’Playing with Fire’’, Galaxie 500 :
‘’On Fire’’, The Jesus and Mary Chain : ‘’Automatic’’, Happy Mondays :
‘’Madchester Rave On’’, Inspiral Carpets : ‘’Dung 4’’, The Cure :
‘’Disintegration’’, The Cult : ‘’Sonic Temple’’, Pixies : ‘’Doolittle’’, New
Order : ‘’Technique’’, Beastie Boys : ‘’Paul’s Boutique’’, Soul II Soul :
‘’Club Classics vol. 1’’, De La Soul : ‘’Three Feet High and Rising’’ κι αν
σ’ αυτά προστεθεί το ντεμπούτο των
Nine Inch Nails : ‘’Pretty Hate Machine’’, των Nirvana : ‘’Bleach’’ και Faith No More : ‘’The Real
Thing’’ είναι πραγματικά άξιο το πώς τότε όλοι ακούγανε New Kids On The Block,
Technotronic, Jason Donovan και Kylie Minogue καθώς και
το ανέκδοτο των
Jive Bunny and The Mastermixers! Η περίπτωση του David Hasselhoff και της ιστορικής σημασίας
συναυλίας που έδωσε ενώνοντας το Ανατολικό με Δυτικό Βερολίνο χρίζει ιδιαίτερης
ποσότητας αλκοόλ για να εκτιμηθεί 30+ χρόνια μετά το ιστορικό γεγονός!
Στην πρώτη του έκδοση το ‘’Taste’’ είχε σαν τελευταίο κομμάτι το ‘’Suicide’’ που λόγω locked groove (μιλάμε για βινύλια πάντα!) δεν τελείωνε ποτέ…
Οι συναυλίες με την παρέα των My Bloody Valentine, Primal Scream, Spacemen 3 και The Jesus and Mary Chain ήταν απλά συναρπαστικές καθώς ο Stephen
Lawrie συνοδευόμενος από διπλή κιθαριστική επίθεση ήταν επεισοδιακός. Το
διαφορετικό των Telescopes ήταν ο συνδυασμός της αγγλικής κίνησης του shoegazing με συνεχείς
παραμορφώσεις και απόλυτη προσήλωση στη μουσική (εξού και το προσωνύμιο ‘’shoegazers’’ δηλαδή αυτοί που
ατενίζουν τα παπούτσια τους, σκυμμένοι κι αφοσιωμένοι στη μουσική) με τον βρώμικο δυναμισμό της τότε αμερικάνικης
σκηνής. Αργά χτισμένες drone συγχορδίες που έδεναν τα ξεσπάσματα ελεγχόμενου θορύβου με
τα ιδιαίτερα τραχιά αρμονικά φωνητικά ενός συγκροτήματος που παρέδιδε το
εφηβικό του πόνημα. Το ‘’Taste’’
επανακυκλοφόρησε πέρυσι σε συλλεκτική έκδοση πολύχρωμου βινυλίου από τη Fuzz Club (η
εταιρεία μεταξύ άλλων των: Underground Youth,
Singapore Sling,
Radar Men From The Moon και
Acid Baby Jesus).
Η συνέχεια ήρθε το 1992 με το δεύτερο και ομώνυμο άλμπουμ στην
Creation Records όπου χαρτογραφούνται οι ψυχεδελικές εκτάσεις των 13th Floor Elevators του
Roky Erickson. Χωρίς ιδιαίτερες
εκπλήξεις και με μεγάλα χρονικά κενά κυκλοφόρησαν το ‘’Third Wave’’ το 2002 (με τον John Peel να
δηλώνει ενθουσιασμένος) και τον τέταρτο δίσκο τους ‘’ #4’’ το 2005. Στις
αρχές της επόμενης δεκαετίας καλλιτέχνες όπως οι My Bloody Valentine και
οι Portishead αναγνωρίζουν τη συνεισφορά τους και τους καλούν σε διάφορα φεστιβάλ
κάνοντας το όνομα γνωστό και στους νεότερους ακροατές. Το 2019 το ‘’Exploding Head Syndrome’’ (με μερικούς από
τους πιο εξαιρετικούς τίτλους τραγουδιών τους) είναι μια πιο ήσυχη και λιτή
προσέγγιση με πανέμορφα ψιθυριστά φωνητικά για να το απολαύσεις κάποιο μοναχικό
απόγευμα μαζί με λίγο αλκοόλ και ένα βιβλίο ποίησης.
Η επίσκεψη των Telescopes στην Ελλάδα είναι ένας φόρος
τιμής για το συγκρότημα που δεν παραδόθηκε στην Britpop και
συνέχισε να ανακατεύει το θόρυβο με τη μελαγχολία. Στιγμάτισαν με τον ιδιαίτερο
τρόπο σύνθεσης και τις εναλλαγές στον ήχο τους την πορεία της βρετανικής
μουσικής σκηνής για τρεις ολόκληρες δεκαετίες. Τώρα έρχονται, πολύ μακριά από
τον όρο ‘’παραδομένοι’’, για να δείξουν τη χρήση των λέξεων reverb, echo και delay σε
επίδοξους καλλιτέχνες. Έτσι κι αλλιώς ο κύριος λόγος που ο Lawrie ξεκίνησε
να δημιουργεί το 1987 ήταν η απογοητευτικά κακή μουσική που κυριαρχούσε στα charts των
80’s. Ήθελε απλά να ζωγραφίσει
ηχητικά μια κινηματογραφική προσέγγιση του κόσμου βασισμένος πάνω στην
κουλτούρα των Velvet Underground και Suicide.
Συγκροτημάτων που υπήρξαν ενεργά για ελάχιστες δισκογραφικές δουλειές αλλά
παρέμειναν εμβληματικά στην μουσική ιστορία. Ίσως αρχικά δυσκολευτείτε από την
βιαία παραγωγή καθώς οι κιθάρες καλύπτουν τη μελωδία, αλλά μόλις κλείσετε τα
μάτια και συντονιστείτε θα ανακαλύψετε ένα πανέμορφο τηλεσκοπικό σύμπαν και θα
κολυμπήσετε άνετα μέσα σ’ αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου