...κανείς δεν βλέπει τα σημάδια...

ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΠΟΥ ΑΡΠΑΞΕ ΦΩΤΙΑ

«Η δύναμή μου είναι ότι σε τίποτα δεν βρήκα απάντηση»

Ε. Μ. ΣΙΟΡΑΝ

Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά
με κλοτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της
και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά
για να πετάει τους νόθους γιους της.

Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά
μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη
γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά
γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά
και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι.

Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά
κι ένας Θεός που με κοιτάει βαλσαμωμένος
κι εγώ ανάμεσά τους μια έρημη σκιά
να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος.

Είναι μια αγάπη σαν το θάνατο γλυκιά
είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο
διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά
είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά.

Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά
μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος
και κάνω κύκλους μες σ’ αυτή την ερημιά
σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά,
από ανθρώπους και θεούς καταραμένος.

Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ

Χριστουγεννιάτικη κάρτα

Μεγαλύτερη δόση αγάπης μπορείς μόνο να δείξεις εάν...

φαντάσου χριστουγεννιάτικο μήνα να ‘χει μπει

κι εσύ το γράμμα στον άγιο να παλεύεις πολύ,

ένα ποδήλατο να λες να σου φέρει

και ν’ ονειρεύεσαι εσένα από πίσω μονάχα να το σπρώχνεις

και το κορίτσι π’ αγαπάς απάνω του μονάχο να κυλάει,

ευτυχισμένο αυτό μες στη χαρά σου,

ευτυχισμένος κι εσύ μες στη χαρά του.

Αυτή ‘ναι η αγάπη που φανερώνεται μονάχα σε

χριστουγεννιάτικα παραμύθια σαν κι αυτό.

Σε μία απέραντη και καπνισμένη έρημο
ποτέ δε θα πάψω να περιπλανιέμαι.
Παρείσακτος ταξιδιώτης σπρώχνω τις πέτρες
ποτέ δε θα πάψω να προσπαθώ.
Καραβάνια με οινόπνευμα και ασπρόρουχα
πότε θα πάψω να σκοτώνομαι...

Μεταμορφώνομαι και δεν είναι κανείς εδώ.
Νιώθεις την αγωνία και την ατελείωτη δίψα μου;

μεταμορφώνομαι... (wish)

Σε μία απέραντη και καπνισμένη έρημο ποτέ δε θα πάψω να περιπλανιέμαι. Παρείσακτος ταξιδιώτης σπρώχνω τις πέτρες ποτέ δε θα πάψω να προσπαθώ. Καραβάνια με οινόπνευμα και ασπρόρουχα πότε θα πάψω να σκοτώνομαι... Μεταμορφώνομαι και δεν είναι κανείς εδώ. Νιώθεις την πείνα και την ατελείωτη δίψα μου;

Ανακάλυψα πίσω απ’ το τελευταίο συρτάρι του ηλικιωμένου ερμαρίου

ένα αλφαβητάριο άλλης γλώσσας...

και ποτέ δεν τη σπούδασα αυτήν.

Δύο, κι άλλα πολλά εγχειρίδια,

μα τη μητρική μου δεν έμαθα να χρησιμοποιώ.

Στη σειρά λέξεις σα να ‘ναι εποχές, χωρίς αλλαγές,

στίξη και ουσία αδιάφορα κι απούσα.

... καλό παράδεισο, Θανάση...

είναι ο μόνος τρόπος να τους σταματήσω...

... "τι έγινε εκείνο το τρένο που έβλεπε,
τα άλλα τρένα να περνούν" ...