Πήγα με φίλους και φίλες, πήγα μόνος, ποτέ δεν ήμουν μόνος. Έψαχνα το παλιό blog να δω τι γίνετε, έψαχνα αφίσες στη Σβώλου να μου τραβήξουν με το μαύρο τους το βλέμμα μου. Αν έψαχνα έβρισκα. Έτσι έψαξαν τον τρόπο τους κι επόμενοι με τις απαραίτητες περγαμηνές και τα μακριά χέρια (όχι λόγω ύψους) και βρήκαν ότι τα τριάντα τέσσερα χρόνια μπορούν ν' αντικατασταθούν από μερικά εκατομμύρια στο όνομα μιας "βιβλιοθήκης". Που βρίσκονταν αυτοί όλα αυτά τα έτη; Τι είδαν; Τους άστεγους και τους μετανάστες να αισθάνονται ένα με τους νέους και τος παρείσακτους; Μουσική; Χορό; Καμία μύτη ανοιχτή από τίποτα; Συλλογικότητα; Ένωση; Δημοκρατία; Εισπράξεις σε τενεκεδάκια γεμάτα κέρματα; Δεν πειράζει. Η αξιοποίηση προς όφελλος ερμηνεύεται διαφορετικά από τον καθένα. Σε αυτή την ιστορία ο ηλίθιος λέγεται -κανένας- κι ο ρομαντικός -καθένας-.
Δεν γκρεμίστηκε κανένας τοίχος ή φούρνος στις λεωφόρους του κόσμου μας, ότι ζήσαμε μας κάνανε αυτό που είμαστε. Δεν χρειάζεται μνημόσυνο και σίγουρα δεν υπάρχει ανάγκη μίσους ή απάντησης. Ότι πήραμε τότε πήραμε. Κερδίσαμε τις σκέψεις νωρίς το πρωί, τη λύτρωση μπροστά στα ηχεία που ματώνανε, το σούρσιμο των αδέσποτων ανάμεσα στα πόδια μας, εκατοντάδες τενεκεδάκια στον αέρα και στον πλαστικό κάδο δίπλα στην κεντρική κολώνα. Κερδίσαμε δεν χάσαμε. Αν δεν το καταλάβατε δεν κερδίσατε. Αν μνημονεύετε τα παλιά καλά παραμύθια τότε δεν ακούγατε το "Can't Cheat Karma". Αντίο δεν λέμε στα τούβλα, στα χρώματα, στα σκοτάδια...
Ο πλάτανος στέκει ακόμα, οι ρίζες πιάνουν πάνω στ' άστρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου