...εκείνη τη στιγμή σκέφτεται πόσο καταπληκτικά μάταιο είναι να χτίζεις πολυτελή κτίρια, να γράφεις μουσική, να τραγουδάς τραγούδια, να τυπώνεις τεράστια βιβλία γεμάτα πολύχρωμα πουλιά μπροστά στη σεισμική, σαρωτική αδιαφορία του κόσμου - τι φιλοδοξίες που έχουν οι άνθρωποι! Γιατί να μπεις στον κόπο να γράψεις μουσική αφού η σιωπή και ο αέρας είναι μεγαλύτερα; Γιατί να ανάψεις λάμπες αφού αναπόφευκτα θα τις σβήσει το σκοτάδι; Όπερες! Πόλεις στο φεγγάρι! Είναι γελοίο. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να ξαπλώσουν στα πεζοδρόμια και να περιμένουν τα παιδιά που γυρίζουν την πόλη σέρνοντας τα έλκυθρα με τα στοιβαγμένα πτώματα.
- Ξυπνάω και ζω τη ζωή μου. Κι εσύ το ίδιο να κάνεις. - Όχι, πολλά χρόνια τώρα. Αλλά σήμερα, σήμερα ίσως.
...σε όλη του τη ζωή οι δάσκαλοι στη σχολή, στο ραδιόφωνο, οι αρχηγοί του μιλούσαν για το μέλλον. Αλλά τι μέλλον του μένει; Ο δρόμος μπροστά του είναι άδηλος και οι γραμμές των σκέψεών του στρέφονται όλες προς τα μέσα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου