Η ώρα της αληθινής αίσθησης (A Moment of True Feeling) - Peter Handke [1975]

Όταν σηκώθηκε όρθιος, αισθάνθηκε το μυαλό του να παγώνει σιγα σιγά. Από σήμερα λοιπόν, συλλογίστηκε, ζω μια διπλή ζωή. Όχι, ούτε καν ζωή: ούτε τη συνιθησμένη αλλά ούτε και καμιά καινούρια - γιατί έτσι κι αλλιώς, η συνηθισμένη θα είναι προσποιητή και ηκαινούρια θα πρέπει να ξοδευτεί μέσα στην προσποίηση της συνηθισμένης. Αισθάνομαι ότι δεν ανήκω πλέον εδώ, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ότι ανήκω κάπου αλλού. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα συνεχίσω να ζω όπως τώρα, αλλά ούτε να ζω όπως έζησαν ή ζουν άλλοι άνθρωποι.

Ούτε μια ελεύθερη στιγμή και όλα ρυθμισμένα στην εντέλεια, μέχρι που θα σβήσω τα μεσάνυχτα το φως του πορτατίφ. Τουλάχιστον για σήμερα, κάθε λεπτό ήταν προγραμματισμένο - καμιά επικίνδυνη ή άσκοπη κίνηση. Οι ηδονές ενός πλήρους προγράμματος! Και πράγματι αισθανόταν με ηδονική ευχαρίστηση την προστασία που του παρείχε αυτή η σκέψη. 

Κάπως κύλησε το χρόνος. Όταν έβλεπε ανθρώπους μεγαλύτερους απ' αυτόν, είχε την εντύπωση πως είχαν φάει τα ψωμιά τους. Δεν μπορούσε απλώς να καταλάβει γιατί δεν είχαν εξαφανιστεί. Ξεπερνούσε τα όρια της σκέψης του το γεγονός ότι είχαν επιβιώσει και ότι μάλιστα εξακολουθούσαν να είναι δραστήριοι. Θα υπήρχε ίσως κάποιο κόλπο στη μέση - η ρουτίνα και μόνο δεν αρκούσε σ' αυτή τη περίπτωση.

Κι εγώ χρειάζομαι μια "προκαθορισμένη σειρά", σκέφτηκε... - Όμως για μια προκαθορισμένη σειρά ήταν αναγκαίο κατ' αρχάς κάποιο σύστημα. - Όμως γι' αυτόν δεν υπήρχαν πλέον συστήματα. - Τότε γιατί χρειαζόταν μια προκαθορισμένη σειρά; - Για να μπορεί να καμουφλάρει την απουσία κάθε συστήματος. - Μου έρχεται στο μυαλό ό,τι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω, σκέφτηκε.