Ποιμενικη Συμφωνια (La Symphonie Pastorale) - André Gide [1919]

"αυτός που είναι πιστός στα μικρά πράγματαα, θα είναι το ίδιο και στα μεγάλα" ...μα, όπως γίνεται τις πιο πολλές φορές, το φανταστικό παράπονο οδήγησε στη συγκεκριμένη κατηγορία: Αχ! πόσο όμορφη θα 'ταν η ζωή και πόσο υποφερτή η δυστυχία μας, αν αρκούμασταν μόνο στα πραγματικά κακά, χωρίς να δίνουμε σημασία στα φαντάσματα και στα τέρατα του μυαλού μας.

Ένιωθα έτσι σε ποιό σημείο δυο πλάσματα που τέλοσπάντως μοιράζονται τη ζωή τους, και που αγαπιούνται, μπορούν να μείνουν (ή να γίνουν) το ένα για το άλλο ανινιγματικά και κλειστά. Τα λόγια, σ' αυτή την περίπτωση, είτε αυτά που εμείς απευθύνουμε στον άλλον, είτε αυτά που ο άλλος μας απευθύνει, ηχούν θλιβερά σαν δοκιμαστικές βολίδες για να μας πληροφορήσουν για την αντοχή αυτού του τείχους που μας χωρίζει και που κινδυνεύει να γίνεται όλο και πιο στέρεο.

Βέβαια, σκεφτόμουν (το θυμάμαι), εκείνει δείχνει πιο φιλόστοργη σήμερα, απ' τα μεγαλύτερα αδέλφια της. Μα το καθένα τους, σ' αυτή την ηλικία, δε με είχε ξεγελάσει στην αρχή; Ακόμα κι ο μεγάλος μου, τόσο απόμακρος σήμερα, τόσο επιφυλαχτικός... Θαρρείς πως είναι τρυφερά, μα είναι γαλίφικα και χαδιάρικα.