Πέμπτη, 21 Αυγούστου 2008 (http://www.capital.gr/businessweek/articles.asp?id=559966)

Oι 10 πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο

Η έρευνα «Παγκόσμιες Αξίες» για το 2008 έδειξε πως η ελευθερία επιλογής, η κοινωνική αποδοχή και όχι μόνο ο πλούτος σχετίζονται άμεσα με την ευτυχία των λαών. Δείτε τις 10 χώρες με τους περισσότερο ευτυχισμένους κατοίκους στον πλανήτη.

Του Matt Mabe

Οι «κυνηγοί» της ευτυχίας τα κατάφεραν και πάλι. Χρησιμοποιώντας ένα «στρατό» από στατιστικολόγους και αναρίθμητα στοιχεία, ανακάλυψαν το ποιες χώρες έχουν τους περισσότερο ευτυχισμένους λαούς. Ωστόσο, φέτος, στην πρώτη δεκάδα υπήρξαν απρόβλεπτοι νικητές, για απρόβλεπτους λόγους.

Η έρευνα «Παγκόσμιες Αξίες», που απαρτίζεται με δεδομένα που συγκεντρώνονται από δείγμα 350.000 ανθρώπων σε 97 χώρες και πραγματοποιείται από το 1981, έδειξε πως η Δανία είναι η χώρα με τους περισσότερο ευτυχισμένους κατοίκους, γεγονός που έχει συμβεί και στο παρελθόν, ενώ τους περισσότερο δυστυχισμένους τους έχει η Ζιμπάμπουε. Έκπληξη αποτέλεσε το γεγονός πως το Πουέρτο Ρίκο και η Κολομβία κατάφεραν να «εξοστρακίσουν» από την πρώτη δεκάδα τα "φαβορί" όπως η Σουηδία και η Φιλανδία. Αίσθηση προκάλεσε η αναρρίχηση του Ελ Σαλβαδόρ στην 11^η θέση, ξεπερνώντας στην τελική κατάταξη τη Μάλτα και το Λουξεμβούργο. Οι ΗΠΑ κατέλαβαν την 16η θέση.

Με συντονιστή τον καθηγητή πολιτικών επιστημών του πανεπιστημίου του Michigan, Ronald Inglehart, η έρευνα έδειξε πως η ελευθερία επιλογής, οι ίσες ευκαιρίες των δύο φύλων και η αυξημένη ανεκτικότητα στις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων είναι οι βασικές αιτίες πίσω από την αύξηση της ευτυχίας σε παγκόσμια κλίμακα. Τα αποτελέσματα καταρρίπτουν την απλοϊκή και παραδοσιακά αποδεκτή νοοτροπία πως ο πλούτος αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την ευτυχία, τονίζει ο Inglehart.

Μέθοδοι μέτρησης της ευτυχίας

Το 2006, μία αρκετά διαφορετική έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το βρετανικό πανεπιστήμιο του Leicester κατάρτισε top 10 με αρκετές κοινές χώρες (BusinessWeek.com, 11/10/06) με την παρούσα έρευνα. Η βρετανική έρευνα πραγματοποιήθηκε με στοιχεία που συγκέντρωσε από την UNESCO, την CIA, την New Economics Foundation και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, και κατέληγε στο συμπέρασμα πως ο πλούτος, η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και η βασική εκπαίδευση ήταν οι πλέον κρίσιμοι παράγοντες για τον καθορισμό της ευτυχίας. Ήταν επομένως λογικό οι κορυφαίες θέσεις στην κατάταξης να καλύπτονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από δυτικές ευρωπαϊκές χώρες (BusinessWeek.com, 11/10/06) (Για πλήρη λίστα που συνδέει την έρευνα του 2006 με κατάταξη οικονομικής ανταγωνιστικότητας και τεχνολογικής γνώσης, δείτε τη λίστα με τις πλέον ανταγωνιστικές χώρες του κόσμου.)

Από την άλλη, η έρευνα «Παγκόσμιες Αξίες» συγκεντρώνει στοιχεία επί 27 διαδοχικά έτη και αποσκοπεί στο να μετρήσει "την υποκειμενική καλοπέραση" του κόσμου μέσω ποιοτικής μέτρησης της ευτυχίας και της ικανοποίησης της ζωής. Χρησιμοποιεί δύο βασικά ερωτήματα, που δεν αλλάζουν ποτέ: "Πως θα αξιολογούσατε την ευτυχία σας;» και «πόσο ικανοποιημένοι είστε με τη ζωή σας αυτές τις μέρες;».

Δραματική μεταστροφή διάθεσης

Φέτος, οι αναλυτές σοκαρίστηκαν από τα ευρήματα τους. Η ευτυχία –σύμφωνα με το τυχαίο δείγμα- είχε αυξηθεί σε 40 χώρες και είχε μειωθεί σε 12. Ο Inglehart, που ασχολείται ενεργά με την εν λόγω έρευνα τα τελευταία 20 χρόνια, υπογραμμίζει πως τα αποτελέσματα αψηφούν τη συμβατική γνώση σε θέματα ευτυχίας, που τα τελευταία χρόνια ήταν στάσιμη. «Γνωρίζαμε πως τα συμπεράσματα δεν μπορούν να συμβαίνουν και μέχρι και εγώ διερωτήθηκαν αν μπορώ να τα δημοσιεύσω;» δήλωσε ο ίδιος.

Η ερευνητική ομάδα Inglehart έκρινε πως χρειαζόταν καλύτερες εξηγήσεις για τη φύση των μεγεθών. «Οι περισσότερες πρόσφατες μελέτες, συμπεριλαμβανομένης της δικής μου, στηρίζονται σε οικονομικά μεγέθη, δηλαδή σε μετρήσιμες μονάδες. Βέβαια, ψάχνεις μόνο για οικονομικά στοιχεία, τότε μόνο αυτά θα βρεις».

Φέτος η έρευνα έδειξε πως η ελευθερία επιλογής και η κοινωνική αποδοχή είναι οι πιο ισχυρές δυνάμεις πίσω από τη ευθυμία ή τη δυσθυμία ενός λαού. "Αδιαμφισβήτητα τα χρήματα είναι σημαντικός παράγοντας, αλλά δεν είναι το παν» σχολίασε ο Inglehart, αν και διευκρίνισε πως εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη συσχέτιση μεταξύ του υψηλού επιπέδου διαβίωσης και της μέτρησης της ευτυχίας.

Δεν είναι μόνο τα χρήματα

Σε γενικές γραμμές, η αύξηση στη διεθνή ανάγκη και αίσθηση ελευθερίας τα τελευταία 25 χρόνια έχει αρχίσει να περιορίζει την καθαρή επίδραση της οικονομικής ανάπτυξης ως μονοπωλιακή παράμετρο ευτυχίας. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται στο ότι αναπτυγμένες χώρες με σταθερό οικονομικό περιβάλλον εμφανίζονται περισσότερο ευτυχισμένες χάρη στην μεγαλύτερη στάθμιση επί της ελευθερίας επιλογής.

Επιπροσθέτως, «υπάρχει συρρίκνωση στις αποδόσεις της οικονομικής προόδου» ανέφερε ο Inglehart. Στις φτωχότερες χώρες, η ευτυχία συνδέεται με την αλληλεγγύη μέσα στις τοπικές κοινότητες, με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τον πατριωτισμό, και ίσως αυτά να εξηγούν και την ευτυχία σε ορισμένες φτωχές χώρες της Λατινικής Αμερικής, συνεχίζει ο ερευνητής.

Ακόμα ένας σημαντικός παράγοντας ευτυχίας είναι η κοινωνική ανοχή. Τα τελευταία 25 χρόνια, η αύξηση στην ισονομία των δύο φύλων και η αποδοχή μειονοτήτων και ομοφυλοφίλων έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη βελτίωση της ευτυχίας των κατοίκων μίας χώρας. Παραδείγματος χάριν, η Ελβετία –που έρχεται έβδομη στην τελική δεκάδα- έχει αναδείξει δύο γυναίκες ως αρχηγούς κράτους τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ η Ισλανδία –Νο. 4 στη λίστα- έχει περάσει νόμους που δίνει τα ίδια δικαιώματα στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια με τα παντρεμένα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. «Όταν οι άνθρωποι νιώθουν πως δεν απειλούνται, τότε γίνονονται πιο ανεκτικοί» συμπληρώνει ο Inglehart. Η ανοχή έχει την ιδιότητα να κάνει τον κόσμο πιο χαρούμενο.

Η ευγνωμοσύνη βελτιώνει τη συμπεριφορά

Παρά το γεγονός πως ο Inglehart δίνει έμφαση στο ό,τι δεν κατέχει τα πραγματικά μυστικά της ευτυχίας, διευκρινίζει πως η νέα αυτή έρευνα δίνει μία σαφέστερη εικόνα. Κατά τη γνώμη του, η αγαθοεργία και η ευγνωμοσύνη είναι «ήσυχες δυνάμεις» πίσω από την ευτυχία. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η θρησκευτική πίστη και η κοινωνική αλληλεγγύη, όπως άλλωστε και κάθε θετικό σύστημα πίστης. «Η Λατινική Αμερική φαίνεται να το γνωρίζει καλά αυτό», σχολιάζει ο ερευνητής.

«Πριν από κάποια χρόνια, θα σας έλεγα απλά πως ευτυχία είναι να δουλεύετε σκληρά και να αποταμιεύετε. Τα πράγματα έχουν αλλάξει όμως τώρα. Και αυτό είναι κάτι που ακόμα δεν έχω αποσαφηνίσει» εξήγησε ο Inglehart.

Δείτε το slide show του BusinessWeek.com με τις 10 πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου.

Ο Matt Mabe είναι δημοσιογράφος για το παράρτημα του BusinessWeek στο Παρίσι.

Τα σπαταλημένα "Εγώ" μας... αφημένα εδώ τριγύρω, στη στροφή του λάθους δρόμου, στα περιττά λεπτά του χρόνου, ψηλά από τη θάλλασσα, κάτω από το χώμα του ουρανού... Μία επίσκεψη μέσα μας... αρκεί...

Ευλογία θανάτου

οι άνθρωποι που αιώνια σκυφτοί κοιτάζουν τη ζωή τους

και των υπολοίπων τα πεπραγμένα και μελλούμενα,

για πρώτη φορά ολόρθοι στέκονται και ψηλά κρατούν το κεφάλι,

όταν κρεμασμένοι αιωρούνται από πρόχειρες θηλιές στο ταβάνι.

Κιλκίς, 19 Αυγούστου ‘00

Ξύλινοι σιδηρόδρομοι και μεταλλικά δέντρα

Κυνήγησα τ’ άστρα και τις άμαξές τους,

σιδερένια οχήματα ντυμένα με χρυσαφένια άμμο

για να σε δω να κάθεσαι,

στ’ άσπρα ντυμένη πεταλούδα μαυρισμένη

να κοιτάς κάτω σου, να με κοιτάς.

Έψαξα από τη σελήνη αριστερά,

όπως θωρείς από χαμηλά και φαίνεται εκείνη η λακκούβα

για να σε δω να πλαγιάζεις,

στην πλάτη ενός κρατήρα

να αιωρείσαι στο κενό ψηλά από μια σκονισμένη κούνια.

Κι ήθελα να ήμουν εκεί όταν θα ξυπνούσες,

μικρό δισκάκι με διάφορα πιατάκια, πιρούνι και μαχαίρι

για να δω την άκρη απ’ τα χείλη σου

υγρή να ξεκουμπώνεται για να χαμογελάσει,

κι ο ουρανός ν’ ανοίξει λευκός

να μιλάς μαζί μου μέσα απ’ τα πέλαγα του ήχου.

Οι πάνινες κούκλες βρωμίσανε από τα χρόνια που έφαγες,

πήρανε στα πλαστικά χεράκια τους ύφασμα και μύρο

και σε κάθε γωνιά βρεθήκανε να σκαλίζουν κομμάτια αιθέριας λάσπης,

δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, γεμίσανε τις σελίδες των ημερολογίων σου

κι έμεινες ανέμελη να ταλαντεύεσαι κάπου στο παντοτινό πουθενά.

Θεσσαλονίκη, 2 Αυγούστου ‘00

Ανταποδοτική ζωή...

Ήρθε το πρωί ένα παιδί, θα 'τανε δεκαπέντε χρονών. Ζήτησε χρήματα από τον πατέρα του που έπινε τον καφέ του απέναντί μου. Εκείνος χωρίς να πάρει τα μάτια του από την αντρική του παρέα, του τα 'δωσε κι έκανε ένα νόημα. Αυτό το απαξιωτικό, ξέρετε εσείς, αυτό του οδηγού που έχει πάντα δίκιο, της μάνας που είναι πάντα κουρασμένη, του αφεντικού που παραλίγο δεν πιάνει τους στόχους, του εραστή που τα έκανε όλα καλύτερα, του γείτονα που αυτός δεν ξέρει τίποτα, της μάνας που αυτή τη φορά δεν είναι κουρασμένη και πάντα ξέρει, του μεγάλου παιδιού προς το μικρό, του μεγάλου ψαριού που τρώει το μικρότερο.
Σημασία δεν έδωσε, δεν τον κοίταξε καν στα μάτια. Αναρωτιέμαι εάν το παιδί ήξερε ότι ο μεσήλικας άντρας ήταν ο πατέρας του, φαντάζομαι ότι ανάλογο ερώτημα δεν πέρασε από τον καρβουνιασμένο εγκέφαλο του 'μπαμπά'. Τόσα χρόνια με μισθούς, δώρα, επιδόματα, μπόνους πωλήσεων, μπόνους παραγωγικότητας, μπόνους μη γονιμότητας. Όλα αυτά τα χρόνια το ίδιο παραμύθι. Αρκεί να μην μάθουμε ποτέ το τέλος. Κι έτσι κάθε μέρα είναι μία νέα μέρα, μία ίδια μέρα, μία μέρα γεμάτη στόχους, άλλων! Ανταποδοτική ζωή... Την ζεις μέχρι να τελειώσεις, κι όσο η σύνταξη ξεμακραίνει τόσο αναλώνεσαι σε κάνα ταξιδάκι, κάνα φαγάκι, κάνα οργιάκι... μέχρι που βρίσκεσαι μακριά, φαγωμένος κι από κάτω!

Φώναξε... σσσ! κανείς να μην ακούσει!
Άκουσε... σσσ! κανείς να μην καταλάβει!
ότι μπορείς εσύ να φωνάξεις, να ακουστείς,
να καταλάβεις ότι ο κόσμος γυρνάει,
όχι γύρω από τον εαυτό σου...
αλλά γυρνάει, κι έτσι θα συνεχίσει,
με ή χωρίς εσένα...
Δεν σε χρειάζεσαι.

Ήρθε το πρωί ένα παιδί, θα 'τανε δεκαπέντε χρονών. Ζήτησε χρήματα από τον πατέρα του που έπινε τον καφέ του απέναντί μου. Εκείνος χωρίς να πάρει τα μάτια του από την αντρική του παρέα, του τα 'δωσε κι έκανε ένα νόημα. Αυτό το απαξιωτικό, ξέρετε εσείς, αυτό του οδηγού που έχει πάντα δίκιο, της μάνας που είναι πάντα κουρασμένη, του αφεντικού που παραλίγο δεν πιάνει τους στόχους, του εραστή που τα έκανε όλα καλύτερα, του γείτονα που αυτός δεν ξέρει τίποτα, της μάνας που ατου μεγάλου παιδιού προς το μικρό, του μεγάλου ψαριού που τρώει το μικρότερο.
Σημασία δεν έδωσε, δεν τον κοίταξε καν στα μάτια. Αναρωτιέμαι εάν το παιδί ήξερε ότι ο μεσήλικας άντρας ήταν ο πατέρας του, φαντάζομαι ότι ανάλογο ερώτημα δεν πέρασε από τον καρβουνιασμένο εγκέφαλο του 'μπαμπά'. Τόσα χρόνια με μισθούς, δώρα, επιδόματα, μπόνους πωλήσεων, μπόνους παραγωγικότητας, μπόνους μη γονιμότητας. Όλα αυτά τα χρόνια το ίδιο παραμύθι. Αρκεί να μην μάθουμε ποτέ το τέλος. Κι έτσι κάθε μέρα είναι μία νέα μέρα, μία ίδια μέρα, μία μέρα γεμάτη στόχους, άλλων! Ανταποδοτική ζωή... Την ζεις μέχρι να τελειώσεις, κι όσο η σύνταξη ξεμακραίνει τόσο αναλώνεσαι σε κάνα ταξιδάκι, κάνα φαγάκι, κάνα οργιάκι... μέχρι που βρίσκεσαι μακριά, φαγωμένος κι από κάτω!

Φώναξε... σσσ! κανείς να μην ακούσει! Άκουσε... σσσ! κανείς να μην καταλάβει! ότι μπορείς εσύ να φωνάξεις, να ακουστείς, να καταλάβεις ότι ο κόσμος γυρνάει, όχι γύρω από τον εαυτό σου... αλλά γυρνάει, κι έτσι θα συνεχίσει, με ή χωρίς εσένα...

... κοιτάω τη δουλειά μου
όπως κοιτάς τη δουλειά σου
όμως η δουλεία μου είναι
να χαλάω τη δικιά σου ...

(Terror X Crew - 'Να τους δω να τρέχουν')

Καλοκαίρι 2008 - Come to Greece! or wherever...

«Επισκέφθηκα τις δύο γιατρίνες μας, τα ξεχωριστά αυτά νέα παιδιά, που αριστεύουν στο χώρο της υγείας, πρώτες στο πεδίο του εθελοντισμού αλλά κακότυχες, γιατί έπεσαν μέσα σε ένα περιστατικό τραγικό και δραματικό» (δήλωση Υπουργού Υγείας 4 Αυγ. 2008).

Κακιά τύχη που μας βρίσκει πάντα, εμάς, μόνο εμάς... Και οι μεγάλοι να μπορούν να κηρύττουν... Αδυνατώ να εκφραστώ... Θέλω να σταματήσω να γράφω, να σκέφτομαι, να θυμάμαι... Δύο κοσμοπολίτικα νησιά, στον αφρό της παγκόσμιας ειδησεογραφίας, αυτά που πάντα γινόντουσαν μακριά ήρθαν, μας πρόλαβαν, μας προσπερνάνε... Μία καταστροφή, ίσως αυτό χρειαζόμαστε...

Απλά αντιγράφω >>>

Η ιστορία έχει κάπως έτσι...

Όπως είπε ο γενικός επιθεωρητής νοτίου Ελλάδος της ΕΛΑΣ, αντιστράτηγος Δημήτρης Μπουλούκος, χθες το απόγευμα το αστυνομικό τμήμα Θήρας δέχθηκε τηλεφώνημα σύμφωνα με το οποίο στο χωριό Βουρβούλο, 3,5 χιλιόμετρα έξω από τα Φηρά, κάποιος είχε σκοτώσει ένα σκυλί.

Αμέσως έφυγε ένα περιπολικό, με οδηγό αρχιφύλακα και συνοδό έναν ανθυπαστυνόμο, ο οποίος όμως -όπως διευκρινίστηκε- δεν πήρε μαζί του το όπλο του. Τους ακολούθησε και δεύτερο περιπολικό, με τρεις δόκιμους αστυνομικούς, οι οποίοι δεν φέρουν οπλισμό.

Καθώς όμως έφταναν στο χωριό, έγινε και δεύτερο τηλεφώνημα, που ανέφερε ότι ένας άνδρας κυκλοφορούσε στο χωριό κρατώντας στο χέρι ένα μεγάλο μαχαίρι και το κομμένο κεφάλι μίας γυναίκας.

Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο άνδρας αυτός ήταν ο 31χρονος Αθανάσιος Αρβανίτης, από την Αλεξανδρούπολη, ο οποίος εργαζόταν ως μάγειρας σε ξενοδοχείο στο Ημεροβίγλι. Ο Αρβανίτης, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, είχε αρχίσει από νωρίς χθες να μαλώνει με την 25χρονη σύζυγό του, δασκάλα στο Ακρωτήρι, μέσα στο σπίτι τους, στο Βουρβούλο. Γείτονες που άκουσαν τις φωνές, πήγαν έξω από το σπίτι και είδαν ότι ο δράστης είχε σκοτώσει το σκυλάκι τους, το οποίο και αποκεφάλισε και το πέταξε στο δρόμο.

Στη συνέχεια, όπως ανακοινώθηκε από την αστυνομία, ο Αρβανίτης σκότωσε την 25χρονη σύζυγό του, με ένα μαχαίρι, την αποκεφάλισε, βγήκε στο δρόμο κρατώντας στο δεξί χέρι το μαχαίρι και στο αριστερό το κεφάλι και άρχισε να περιφέρεται στο χωριό.

Σε απόσταση περίπου 800 μέτρων από τον τόπο του εγκλήματος, οι αστυνομικοί τον εντόπισαν, τα περιπολικά σταμάτησαν κοντά του και οι αστυνομικοί τον κάλεσαν να παραδοθεί. Εκείνος αρχικά προσποιήθηκε ότι συμμορφώνεται, όταν όμως τον πλησίασαν ο αρχιφύλακας και ο άοπλος ανθυπαστυνόμος, ενώ ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος, πετάχτηκε επάνω και όρμησε εναντίον τους, βρίζοντας και απειλώντας τους με το μαχαίρι.

Ο αρχιφύλακας πυροβόλησε μία φορά στον αέρα για εκφοβισμό, καλώντας τον και πάλι να παραδοθεί, αλλά εκείνος δεν σταμάτησε και ο αστυνομικός τον πυροβόλησε δύο φορές ακόμα στο στήθος. Ο δράστης έπεσε τραυματισμένος ανάμεσα στα δύο περιπολικά, αλλά όταν τον πλησίασαν δεύτερη φορά, σηκώθηκε και πάλι και με μανία επιτέθηκε εναντίον τους, τραυματίζοντας τον αρχιφύλακα στο στόμα με το μαχαίρι.

Ο αστυνομικός τραβήχτηκε για να γλιτώσει και ο δράστης αστραπιαία πέταξε το κεφάλι της γυναίκας στο άλλο περιπολικό, μπήκε στο αυτοκίνητο του αρχιφύλακα, όπου τα κλειδιά ήταν στη μίζα και έφυγε με ταχύτητα προς τα Φηρά. Στην είσοδο της πόλης τον εντόπισαν δύο άλλα περιπολικά, το ένα από τα οποία ήταν της Ασφάλειας, όπου επέβαιναν ο διοικητής του τμήματος, ένας αστυνομικός της Ασφάλειας και δύο ακόμη δόκιμοι.

Σύμφωνα πάντα με την ΕΛ.ΑΣ., τα περιπολικά τον ακολούθησαν με σκοπό να απομακρυνθούν από την κατοικημένη και πολυσύχναστη περιοχή, ώστε να μπορέσουν να επέμβουν. Σε μικρή απόσταση όμως, ο δράστης με το περιπολικό μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και συγκρούστηκε με μοτοποδήλατο στο οποίο επέβαιναν οι δύο γυναίκες ιατροί του Κέντρου Υγείας, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά. Τότε τα δύο περιπολικά που τον ακολουθούσαν, τον εμβόλισαν, βγάζοντας το όχημα έξω από το δρόμο και οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον βγάλουν έξω και να τον συλλάβουν.

Ο τραυματισμένος δράστης σε κατάσταση αμόκ, επιχείρησε να πάρει από τα χέρια του αστυφύλακα της Ασφάλειας το πιστόλι του, με το οποίο τον σημάδευε, αλλά αυτός πάλεψε μαζί του και τον πυροβόλησε συνολικά πέντε φορές με αποτέλεσμα δύο από τις σφαίρες να τον βρουν επίσης στο στήθος και στο συκώτι.

Μάλιστα μία σφαίρα εξοστρακίστηκε και τραυμάτισε στο πόδι Ελληνίδα σπουδάστρια που έκανε διακοπές στη Σαντορίνη και παρακολουθούσε τη σκηνή. Ο διοικητής και ο αστυφύλακας τελικά κατάφεραν μετά από πάλη να ακινητοποιήσουν το δράστη και του πέρασαν χειροπέδες, ενώ ασθενοφόρα παρέλαβαν τον δράστη και τους άλλους τραυματίες για το Κέντρο Υγείας, απ' όπου στη συνέχεια διακομίστηκαν στην Αθήνα με στρατιωτικό αεροσκάφος C-130.

Αμέσως μετά το συμβάν έφυγε για τη Σαντορίνη με ελικόπτερο ο γενικός επιθεωρητής νοτίου Ελλάδος της ΕΛ.ΑΣ., με κλιμάκιο αξιωματικών της Ασφάλειας Αττικής.

Δράστης και θύμα είχαν παντρευτεί με πολιτικό γάμο πριν από ένα χρόνο.

Πηγή ΑΠΕ

Μεσογειακό vs Σκανδιναβικό, μοντέλα ανάπτυξης και ισορροπίας

Μία τραγελαφική ανάλυση δύο οικονομικών και εργασιακών συστημάτων, δώδεκα μήνες μετά (*) την ένταση και τις πολιτικές αντιμαχίες που προξένησε η αναφορά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι το Μεσογειακό Μοντέλο είναι το πλέον αναποτελεσματικό όλων.

Ως σκανδιναβικό μοντέλο ορίζεται η κλασική περίπτωση της ψηλής και ανοιχτόχρωμης καλλονής, με πλούσιο μπούστο, υπερυψωμένα οπίσθια και λίαν προσφάτως επιμελημένα πόδια, η οποία και μας επισκέπτεται κατόπιν προσευχών και λοιπών πνευματικών ικεσιών των αυτοχθόνων αρσενικών της χώρα μας για ανέμελες διακοπές. Σε αυτή την περίπτωση σύσσωμο το αρρενωπό εκλογικό σώμα συμπεριφέρεται ωσάν εργάτης των βελγικών ορυχείων κάρβουνου που δούλευε υπερωριακά για περισσότερες από δύο ημέρες και αντίκρισε το φως του ήλιου κατά τη διάρκεια ολικής έκλειψης. Εδώ νοείται η νεοκλασική καρτ-ποστάλ όπου ο τριχωτός κύριος με το κρεμασμένο κινητό στο στήθος, το πακέτο με τα τσιγάρα και τον ξεχειλισμένο βενζίνη zippo αναπτήρα του τοποθετημένα στο λάστιχο του εφαρμοστού εσωρούχου του και το πλαστικό μισοσπασμένο ποτήρι του φραπέ στο χέρι, να προσεγγίζει και να απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της πολυκαιρισμένης πετσέτας της πιο πάνω ροδοψημένης δεσποινίδος. Ο ίδιος επιχειρεί τη γνωστή κατά μέτωπο επίθεση. Δηλαδή χειρίζεται την εν λόγω περίπτωση αραδιάζοντας επιχειρήματα που έχουν ως κύριο άξονα, το τζιπ του (αγορασμένο με δάνειο 120 δόσεων), την ελεύθερη συζυγική του σχέση (η νόμιμη συμβία του προσπαθεί να ταΐσει τα παιδιά τρεις ομπρέλες πιο πάνω), τις γνώσεις του πάνω στις νέες τάσεις και στάσεις στον έρωτα (χάρη στις μεσημεριανές ‘ενημερωτικές’ εκπομπές) και λοιπές εγκυκλοπαιδικές απόψεις.

Το αποτέλεσμα γνωστό, αυτούσια επιτυχημένα συστήματα που προέρχονται από το εξωτερικό είναι αδύνατο να εφαρμοστούν έστω και με την ελάχιστη επιτυχία στη χώρα μας. Έτσι τέτοιες προσπάθειες όπως το Αγγλοσαξονικό, Σκανδιναβικό και Ηπειρωτικής Ευρώπης οικονομικό μοντέλο είναι καταδικασμένα να αποτύχουν στην χώρα ταύτη. Κάτι σαν τον κύριο λίγο πιο πάνω που προσεγγίζει με τα δικά του μέτρα και σταθμά το αντίπαλο στρατόπεδο, έχοντας κατά νου την απόλυτη εντύπωση που μόνο ο ίδιος έχει για τον εαυτό του.

Ως κλασικότερο παράδειγμα του μεσογειακού μοντέλου παρατηρείται η καθιερωμένη στάση υπαλλήλου διορισμένου καμιά δεκαετία τώρα, που διαμαρτύρεται για το ύψος του μισθού του και γνωρίζει όλους τους ανάλογους υψηλότερους μισθούς στις χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης.

Αυτός ο υπαλληλάκος τηρεί ευλαβικά το ελληνικό δημοσιοϋπαλληλικό ωράριο δήθεν-εργασίας. Προσέρχεται τέσσερις φορές την εβδομάδα στη δουλειά του διαφορετική ώρα ανάλογα με την ώρα λήξης της χθεσινοβραδινής τηλεοπτικής σειράς και για να μην διεισδύσει η καθημερινή ρουτίνα στη ζωή του. Το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο είναι αφιερωμένο στην μυσταγωγική διαδικασία παραγωγής του ημερήσιου φραπέ, καθώς και του αναγκαίου πρωινού τοστ ή τυρόπιτας από το κυλικείο της υπηρεσίας. Μέχρι η ώρα να πάει δέκα και να αρχίσει να ‘δέχεται’ μερικούς από τους πελάτες που θα τους κάνει την τιμή να τους ‘εξυπηρετήσει’, θα κάνει μία βόλτα (κοινωνική διαδικασία σύσφιξης συναδελφικών σχέσεων ονομάζεται σύμφωνα με τις νεότερες human resource έρευνες) από τα υπόλοιπα γειτονικά τμήματα. Με την έναρξη προσέλευσης των ‘πελατών’ που μέχρι τότε στοιβάζονταν σε σκάλες, τουαλέτες και φυσικά όχι σε κατάλληλα αεριζόμενες αίθουσες αναμονών, θα αρχίσει να φωνάζει ότι όλοι είναι αγροίκοι και ότι δεν τους αξίζει τίποτα καλύτερο και ότι όταν αυτός είχε πάει στη Γερμανία εκεί οι πολίτες ξέρανε να συμπεριφέρονται και οι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονταν με τα υπέρ-διπλάσια χρήματα και ότι αυτός πρέπει να δουλέψει μέχρι και τα σαράντα πέντε του για να κατοχυρώσει μία σύνταξη κ.ο.κ.

Η μέρα θα κυλήσει με τη γνωστή εξυπηρέτηση των ιθαγενών της χώρας πρότυπο του μεσογειακού μοντέλου για περίπου μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά. Τότε ο υπάλληλος πρέπει να διακόψει για τις καθημερινές του υπεραστικές κλήσεις καθώς η επικοινωνία με τους συγγενείς είναι αυτό που δένει την οικογένεια και τον αντίστοιχο θεσμό στην κοινωνία μας. Θα ακολουθήσει το κλασικό και θεσμοθετημένο διάλειμμα των 12.30 για μία βόλτα και τα ψώνια της ημέρας. Κουρασμένος από τις προηγούμενες τρεις ώρες ‘εργασίας’ ο υπάλληλος κατά τη μία θα πάρει την καθημερινή ‘έκτακτη’ απόφασή του να αποχωρήσει λόγω ανειλημμένων υποθέσεών του. Φυσικά οι υπόλοιποι συνάδελφοί του θα τακτοποιήσουν καταλλήλως το κενό του υψώνοντας τη χειρόγραφη επιγραφή ‘Ελάτε Αύριο’ ή και ποτέ!

Αυτή η ημερήσια κίνηση ενός μόνιμα μισθοδοτούμενου από το δημόσιο ‘εργαζομένου’ παρατηρείται στις περισσότερες από τις υπηρεσίες με τις οποίες συναλλάσσεται το ελληνικό έθνος. Είναι άνθρωποι σαν κι εσάς που διορίστηκαν με διάφορους ‘αδιάβλητους’ τρόπους (ξέρετε εσείς), ψηφίζουν τους εκάστοτε πολιτικούς άρχοντες, κάνουν δεύτερες δουλειές αφού η πρώτη τους δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί έτσι, είναι υπεύθυνοι για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας, για την ασφάλεια σας, για την υγεία σας, για εσάς τους ίδιους…

Διαβιώνεις σε μία χώρα όπου κανείς δεν μπορεί να σε ενημερώσει για τα δικαιώματά σου, αλλά όλοι αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι γνωρίζουν καλά τα δικά τους. Συγχαρητήρια για τις επιλογές σου, για τη ψήφο σου, για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σου, για τον τρόπο που οδηγείς, για τον τρόπο που σκέφτεσαι. Ποτέ μη διανοηθείς ότι όλα αυτά δεν σου αξίζουν. Αυτό το απίθανο μεσογειακό μοντέλο λειτουργίας ενός κράτους προνομιούχων και των υπολοίπων έχει εφαρμογή εξαιτίας σου και εξαιτίας μου. Να το χαιρόμαστε και να το ψηφίζουμε!

(*) Το κείμενο είναι γραμμένο στα τέλη του 2006.

« Οι Γενναίοι της Λούφας και οι Γοργόνες της Παραλλαγής »

(Μια σπουδή στα χθεσινά, σημερινά κι αιώνια

περιστατικά διαφθοράς κι αδιαφορίας)

Είναι απανωτά τα κρούσματα διαπλοκής και διαφθοράς τα τελευταία χρόνια. Ή αυτό ή που άρχισα να διαβάζω περισσότερο εφημερίδες, λίγο τα δωράκια σε CD και DVD λίγο που όλο και πρέπει κάτι να λέω στη δουλειά, οπότε και ενημερώνομαι καλύτερα για τα ‘άλλα κόλπα’ των ημερών μας. Έτσι όλο και ανακαλύπτω ‘νέα φορέματα’ να ντύνουν την καθημερινή μας προχειρότητα. Κάτι ήξερε το ροκ συγκρότημα της εφηβείας μας όταν τραγουδούσε το δίστιχο «Φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις, κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς». ‘Τρύπ(ι)ες’ τσέπες κράτησαν τη φλόγα της επανάστασης, ΄τρύπ(ι)ες’ και οι χούφτες μας όταν μας πετούσαν ελπίδες κι όνειρα καθώς μεγαλώναμε. Κι όσο κι αν ψάξεις νέες ‘μάσκες’, νέα μασκαρέματα, νέα ήθη και έθιμα – δηλαδή τα ίδια Μανωλάκη μου τα ίδια και Γιαννάκη μου.

Ποιο αναλυτικά τώρα τα κρούσματα των (αιώνιων, ίδιων κι απαράλλακτων) ημερών μας και διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης ή παρατήρησής τους, καθώς και ένας εν κατακλείδι κατακερματισμός και αφορισμός των πάντων…

Τα τηλέφωνα παρακολουθούνται (έτσι κι αλλιώς δεν είχα και τίποτα να κρύψω). Τα νοσοκομεία δεν δουλεύουν εάν δεν είσαι δικός τους δηλαδή ανιψιός του τωρινού δεξιού διοικητή ή παρατρεχάμενος του ‘πράσινου’ πρώην διευθυντή κλινικής (εδώ κάνω χρήση της ιδιωτικής μου ακριβοπληρωμένης ασφάλειας). Τα παιδιά στα σχολεία διδάσκονται την κρυφή χρήση του hands free και της κάμερας στο κινητό (τυχαίνει να μην έχω παιδί σε ηλικία σχολείου). Οι δημόσιες υπηρεσίες εξυπηρέτησης κάνουν τα πάντα για να μην βρεις σε ποιόν πρέπει να αποφανθείς εντός του τετράωρου πρωινού ωραρίου εργασίας τους (ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος και έχει πολλά ελεύθερα πρωινά). Κάθε λογής φαγώσιμο είναι ποτισμένο με διάφορα ακατάλληλα φάρμακα ή έχει μεταλλαχθεί έτσι που παύει να είναι φυσικό (στο χωριό της μητέρας μου η υπερ-αιωνόβια γιαγιά μου καλλιεργεί ντομάτες κι έχει και τις κοτούλες της καλά κλεισμένες σύμφωνα με τα πρότυπα των -μετά γρίπης πτηνών- ημερών). Οι περισσότερες γυναίκες μεταξύ των 13 και 53 ετών είναι πρόθυμες να σε ‘ψυχαγωγήσουν’ με το κατάλληλο τίμημα κοινωνικής προβολής ή αντίστοιχης ηθικής και υλικής ανταμοιβής χωρίς αυτό να είναι το νόμιμο επάγγελμά τους (είμαι μονογαμικός τύπος). Τα συνεργεία επιδιορθώνουν χαλασμένα αυτοκίνητα χωρίς να χρησιμοποιούν καινούργια ανταλλακτικά αλλά χρεώνοντας τα ως μόλις αφιχθέντα από την αντιπροσωπεία στην Αθήνα (χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς όποτε κι αυτά αν έρχονται, όπου κι αν βρίσκονται). Ο στρατός απαρτίζεται από συνειδητοποιημένους επαγγελματίες που τους ενδιαφέρει η μισθολογική προαγωγή τους και έχουν ευθύνες ζωών ή και ζώων πολλές φορές (έκανα κοινωνική θητεία στο εξωτερικό όπου γεννήθηκα). Οι ιδιώτες ιατροί φωτοτυπούν το δελτίο στο οποίο συνταγογραφούν για να ζητήσουν από την ανάλογη εταιρεία το ποσοστό τους (επιλέγω την ομοιοπαθητική και μερικές φορές τον ρώσικο βελονισμό μετά την προτροπή παλιννοστούντων συγγενών μου). Οι αλλοδαποί στην χώρα μας αισθάνονται σαν την ‘χώρα’ τους και πράττουν με τον ίδιο τρόπο, πράγμα που θα οδηγήσει τους γηγενείς να συμπεριφέρονται ως η πρώην βασιλική μειοψηφία και να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους λίαν συντόμως (δεν κατάγομαι από εδώ, η μόνη εθνική στιγμή υπερηφάνειας που έχω νιώσει ήταν τότε με το ποδόσφαιρο και τώρα με την Γιουροβίζιον). Οι ιδιοκτήτες των παραθεριστικών χώρων είναι έτοιμοι να νοικιάσουν σε δεύτερους και τρίτους ενδιαφερόμενους το ίδιο δωμάτιο σε περίπτωση που παρατηρήσουν κάποιο μικρό πρόβλημα στην όρασή σου (η σύζυγός μου κατάγεται από νησί το οποίο συνδέεται ακτοπλοϊκά με τον τόπο διαμονής μου). Ο περιπτεράς πουλάει λαθραία τσιγάρα κι εγώ τα αγοράζω καταβάλλοντας τα τρία τέταρτα της κανονικής τους τιμής όταν ο ίδιος κερδίζει τα εννιά δέκατα του ποσού που εισπράττει (φοροδιαφεύγω επιμελώς από όταν ξεκίνησα να καταθέτω δήλωση και πληρώνω τον ίδιο υπερήλικα λογιστή τόσα χρόνια για να μου το καταφέρει αυτό). Το γάλα και το τυρί που τρώει όλη η οικογένειά μου είναι αμφιβόλου ποιότητος κι εγώ τα αγοράζω δίχως προβληματισμό καθημερινά (η γιαγιά στην οποία αναφέρθηκα πρωτύτερα έχει γνωστό κτηνοτρόφο από όπου και προμηθεύομαι τα αναγκαία σε υπέρογκο τίμημα).

Το σύνολο του κράτους σε καταληστεύει, κι εδώ ως κράτος περιλαμβάνουμε όλους τους παραπάνω εμπλεκόμενους και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Άλλοι λίγο, μερικοί περισσότερο, λιγότεροι πάρα πολύ κι αυτοί που είναι υψηλότερα στην κοινωνική τάξη των ημερών μας κατακλέβουν ασύστολα. Αυτή η κλοπή όμως δεν είναι μόνο χρηματική, είναι και ιστορική και εθνική και εργατική και πολλές φορές απόλυτα φιλική! Συνεχίστε να υπάρχετε ως φορολογούμενες μονάδες, θα σας γρασάρουν καθημερινά και θα σας ταΐζουν το ίδιο εκείνο ελεγχόμενο και πιστοποιημένο άχυρο της ηλιθιότητας. Μη σταματάτε για να σκεφτείτε, το κάνουν αυτοί για εσάς, κι αν κάποιο βράδυ ξεχαστείτε και συλλογιστείτε θέματα αφύπνισης, τότε η τηλεόραση θα ανοίξει απότομα και όλα θα συνεχίσουν να είναι στάσιμα. Δεν σας χρειάζεται αυτός ο κόσμος, γυρνάει και χωρίς εσάς…

Κιλκίς, Απρίλιος 2006

Τίποτα ποιο κάτω…

- Καλημέρα, είπε ο πρώτος μηχανικός, το υποβρύχιο είναι έτοιμο να βυθιστεί, θα βάλουμε στα στεγανά τα πυρηνικά κι έτσι θα χάσουμε μερικές ώρες από τις ελάχιστες που μας έμειναν, αλλά δεν θα υπάρξει κίνδυνος για την ανθρωπότητά μας!

- Ποια ανθρωπότητά ΜΑΣ ρε! φώναξε ο καπετάνιος, εγώ και η ανθρωπότητά ΜΟΥ θέλουμε να ζήσουμε αυτές τις ελάχιστες ώρες παραπάνω!

Ελλάδα, καλοκαίρι 2008... έχω την εντύπωση ότι αυτός δεν είναι ο πάτος, και μην αρχίσετε πάλι με τα μισοάδεια και μισογεμάτα ποτήρια, συγκοινωνούντα δοχεία κτλ... Έτσι είναι γιατί έτσι τα βλέπω, σκοτεινά για εμάς εδώ. Μαυρίλα κι αραχνιά για τα παιδιά που έρχονται... Πόσο χαίρομαι για την ανικανότητα τεκνοποίησης που με διακρίνει. Ή λες να φταίει το άγχος και για αυτό! Κάθε φορά που μια αρρώστια μου χτυπά την πόρτα, η εκκλησία λέει ότι είναι του Θεού και η Ιατρική ότι αγχώνομαι πολύ. Πρέπει να προσεύχομαι και να ξεκουράζομαι. Να πηγαίνω στην εκκλησία και να κάνω συχνά προληπτικές εξετάσεις. Ποιος εγώ, που βλέπω βελόνα και λιποθυμάω και λεπτό δεν μπορώ να σταθώ όρθιος ανάμεσα από κεριά και ψάλτες.

Παραδίπλα οι αξιωματούχοι συνεχίζουν να γεμίζουν τις τσέπες τους. Μου θυμίζουν τα πρώτα χρόνια μου με υψηλές ταχύτητες στο διαδίκτυο, νυχθημερόν κατέβαζα λογής-λογής αρχεία, γέμιζα δίσκους, δισκάκια, φλασάκια, έστελνα μηνύματα, έγραφα σχόλια σε άλλων τις αναρτήσεις, έβαζα υπότιτλους, συμπίεζα και αποσυμπίεζα ποιο συχνά από ότι ανέπνεα. Που θα τα βάλουν όλα αυτά... Άτεκνοι Ιερείς να μαζεύουν περιουσίες για τα 'γεράματα', πολιτικά γεράκια να στρώνουν τα στρώματα για παιδιά κι εγγόνια, κι ας φτάνουν αυτά που 'κέρδισαν' να φάνε κι οι κότες των τρισέγγονών τους.

Κι εγώ είμαι εδώ να ψηφίζω τα ίδια χρώματα, αυτούς που επανιδρύονται μέσα από τα ίδια πολιτικά 'τζάκια'. Όσο κι αν νομίζω ότι βαρέθηκα, είμαι εδώ. Ποτέ δεν θα φύγω εκείνο το ταξίδι που διάβαζα... Που ονειρεύτηκα με τα μάτια μισάνοιχτα καπνίζοντας έξω στο μπαλκόνι για να μην βρωμίσω τις καινούργιες κουρτίνες της συμβίας μου. Να πάω που, αφού τα βλέπω στις οθόνες και στα ιλουστρασιόν χαρτιά τους. Δεν αισθάνομαι ασφαλέστερος μετά τη σύλληψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς, δεν αισθάνομαι υγιέστερος μετά την κυκλοφορία τριών υβριδικών αμαξιών στην υπερ-μολυσμένη πρωτεύουσα, δεν μου φτάνει το καλοκαιρινό δώρο να καλύψω τα έξοδα των περασμένων ανοιξιάτικων διακοπών, δεν μου είμαι αρκετός... Κι εσείς δεν είστε... Κι ας ξοδεύετε αυτά που δεν έχετε! Αυτοί που σας έδωσαν όνειρα, λεφτά, αυτοκίνητο, φορητή ζωή, θα σας τα ζητήσουν με τον χειρότερο εισπρακτικό τρόπο πίσω.

Να είστε έτοιμοι!

« … ήτανε μια φορά και πάντα »

¨Στο καφενείον η Ελλάς, ο σαλτιμπάγκος πουλάει τα νούμερα φτηνά, δραχμή τα ακροβατικά, οι αλυσίδες δωρεάν, το πήδημα θανάτου δυο δραχμές, το πήδημα θανάτου δυο δραχμές χωρίς σχοινιά! Περάστε κόσμε! Περάστε κόσμε!!!¨ - [σ.σ. : όπου «Η ΕΛΛΑΣ» βάλτε τη χώρα της επιλογής σας.]

(Από το τραγούδι: «1950 (Καφενείον: Η ΕΛΛΑΣ)» Στίχοι: Κ. Χ. Μύρης, Μουσική: Γ. Μαρκόπουλος, Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης, Έτος: 1972, Δίσκος: «Διάλειμμα», Δισκογραφική Εταιρεία: Columbia.)

Ήτανε μία φορά κι έναν καιρό δύο αγαπημένοι άνθρωποι της αντίθετης φυλής, δίχως έλξη μεταξύ τους, αλλά και χωρίς καμία κακία και αντιδικία, χωρίς λόγους κι αιτίες. Ζούσανε αντικριστά, κάθε πρωί που ο Μανόλιας σηκώνονταν αντίκριζε τον γείτονά του τον Εφρέμ, ποτέ δεν τον χαιρέτησε, ποτέ δεν τον έβρισε. Εκείνος στέκονταν αγέρωχος κι όλο έχτιζε καινούργια κοτέτσια και μαντριά και ύψωνε τους τοίχους όλο και πιο ψηλά για να κόβει τον αγέρα από τον διπλανό, που όμως τόσο συμπαθούσε αλλά και ζήλευε. Ο άλλος προσπαθούσε να μεγαλώσει το ρέμα της μεριάς για να φέρνει το νερό από το ξέχειλο ποτάμι στα δικά του σπαρτά όλο το χρόνο, κι έτσι λιγόστευε το πότισμα του γείτονα τον οποίο τόσο αγαπούσε αλλά και φοβόταν.

Μεγάλωσαν μαζί, κουβέντα δεν αντάλλαξαν, μπροστά σε άλλους ματιά δεν σταύρωσαν, παιδιά δεν είχε ο ένας, γυναίκα δεν είχε ο άλλος. Το χωριό όλο έπαιρνε κι ερήμωνε, έφευγαν για άλλα μέρη με άλλους τρόπους και για διάφορους λόγους, κι έτσι ο ένας κι ο άλλος ξεμάκραιναν κι ας ήταν γείτονες. Έμειναν δύο σπίτια να κατοικούνται και να τα χωρίζει ένα ποτάμι κι ένα βουνό, κι ας ήταν δίπλα στη θάλασσα, κι ας ήταν μόνοι στη συντροφιά τους και μαζί στη μοναξιά τους…

Όταν ο Μανόλιας ένα πρωινό συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος του γέρασε το σώμα και οι σκέψεις του έφαγαν τις θυμίσεις του αποφάσισε να πάει και να χτίσει μία γέφυρα στο κανάλι του βουνίσιου νερού που έφτιαξε με τα χρόνια. Θέλησε να βάλει τα δυνατά του και να κάνει με τα καλύτερα του ξύλα μία κατασκευή και να πάει να γνωρίσει την αντίκρυ μεριά, λίγα μέτρα παρά πέρα. Όπλα του το τσεκούρι και τα σχοινιά, να πληγώσει τα δέντρα του κήπου του, να τους δώσει νόημα στη ζωή τους, να πατήσει πάνω τους και να ανοίξει το στόμα του μία φορά για να πει κουβέντα γλυκιά, καλωσόρισμα και καλό κατευόδιο μαζί.

Ο Εφρέμ εκείνη την εποχή ήταν στο κρεβάτι, ανήμπορος να κουνήσει τα πόδια του, τα γόνατά του τρίφτηκαν από τα χρόνια αλλά κι από όλο το χώμα και τη λάσπη και τις πέτρες που κουβαλούσε για να υψωθεί από τον γείτονά του. Φίλοι του ήταν τα πιρούνια και τα μαχαίρια, τα πιάτα και τα ποτήρια, όλα σε στοίβες τριγύρω του, ούτε βιβλία, ούτε ραδιόφωνο, χαρτί και μολύβι ο νους του, τα αυτιά και τα μάτια άχρηστα κι απαίδευτα. Σκεφτόταν καιρό τώρα με τα νύχια του να σκάψει τα υψώματα που τόσο κόπιασε να ορθώσει, να δει άνθρωπο, να σταθεί μια στιγμή να ακούσει φωνή και μετά ας μη γίνει τίποτα.

Η θάλασσα κοιτούσε τον ουρανό και του χαμογελούσε, μεγάλες δυνάμεις τις περιοχής, κάθε φθινόπωρο ακόνιζαν τα νύχια τους για τον χειμώνα, μάχες και πόλεμοι μεταξύ τους, και σαν ερχόταν η άνοιξη, κουβεντολόι και φιλιώματα για το ξένοιαστο καλοκαίρι που ζύγωνε. Ο ουρανός ήταν πραματευτής, έδινε τα σύννεφά του στον Μανόλια για να γεμίσει τα κανάλια του κι έπαιρνε πίσω θυμό και σιωπή. Απέναντι του ο Εφρέμ αγόραζε την απουσία αέρα και την παρουσία του ήλιου, να στεγνώσει η λάσπη να ψηλώσει ο τοίχος, κι έστελνε τα μουγκά του νεύρα ψηλά. Απέραντος ο ουρανός δεν τον ενοχλούσαν οι ανταλλαγές αυτές, τις έβαζε εκεί στην στρογγυλάδα της γης, εκεί που ακουμπούσε τη θάλασσα, έτσι για να τη νευριάσει με τα ανταλλάγματα που συνέχεια εισέπραττε. Εκείνη από τη μεριά της, καταγάλανη και ήρεμη ή μαύρη και φουρτουνιασμένη είχε μάτια μόνο για ψηλά. Όσο έπαιρνε να γυρνά η γη τόσο προσευχόταν να ξεφύγει από τον άξονα της και να αγγίξει πραγματικά τον ουρανό, για μία στιγμή, για ένα χάδι και μετά όχι άλλο, ποτέ ξανά.

Ο Μανόλιας είναι η Ελλάδα που υπήρχε από πάντα και μόνη της προσπαθεί να συνεχίσει να υπάρχει γιατί κανείς δεν της ήτανε άξιος και όλοι της φταίγανε. Αλλά συνειδητοποιώντας τη μοναξιά της, έδωσε τα καλύτερα παιδιά της για να μην πνιγεί από τα βουνά και τους εχθρούς, παλιούς πραγματικούς και νέους εικονικούς, και έτσι να δει ίσια μπροστά της με ποιους ανήμπορους ισχυρούς είχε να κάνει από πάντοτε. Ο Εφρέμ είναι η Τουρκία, πάντα κοντά και για πάντα τόσο μακριά, η μεγάλη γεωγραφικά χώρα που αδυνατεί να συγχρονιστεί, να συμβιβαστεί, να συζήσει μακριά από έναν γάμο με απόλυτα προσδιορισμένη ημερομηνία καταστροφής. Απαιτεί έλεγχο των νοματαίων και ματώνει τις ανήμπορες σάρκες της και τυφλώνει τα κλειστά μάτια της. Ουρανός είναι οι άλλοι, όλοι οι άλλοι, αυτοί με το κέρδος, τα πετρέλαια, τα βασανιστήρια, τα εθνικά δάνεια, τον χαλκό και τον χρυσό, το κέρδος και το κέρδος, οι πραματευτές και αφεντάδες. Θάλασσα δεν υπάρχει!

¨Στο καφενείον η Ελλάς, ο σαλτιμπάγκος πουλάει τα νούμερα φτηνά, δραχμή τα ακροβατικά, οι αλυσίδες δωρεάν, το πήδημα θανάτου δυο δραχμές, χωρίς σχοινιά! Περάστε κόσμε! Στο καφενείον η Ελλάς, οι θεατρίνοι, ασετιλίνη και κερί, την Γκόλφω παίζουν στα παιδιά με φουστανέλες δανεικές και δάκρυ πληρωμένο δυο αβγά και τρεις δραχμές. Περάστε κόσμε! Περάστε κόσμε!!!¨

ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΧΩΡΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ…

Μια εθνική αντίσταση στα ΜΜΕ, στις ψεύτικες και υπερφίαλες ανησυχίες των δημοσιογράφων για το κοινό καλό, την Ελλάδα μας, την υγεία μας, το ασφαλιστικό μας. Να βγει η ξανθιά στην τηλεόραση και να μην έχει κάποιον απέναντι να δείξει τη σιλικόνη της, το οξυζενέ της τους φρονιμίτες της από το άκρως αυθόρμητο γέλιο της ως αντίδραση στο ‘γλείψιμο’ των συνεργατών της. Να’ναι ο διαιτολόγος χωρίς τη χοντρή που θα γράφει τις αμέτρητες δίαιτες τρώγοντας τις αμέτρητες τουλούμπες. Να’ναι η μαγείρισσα χωρίς μαθήτρια στο μάθημα πώς να βράσεις το μακαρόνι με τον αστακό για την πολυπόθητη αστακομακαρονάδα.

Να’ναι το κουτσομπολιό χωρίς αντίκρισμα, χωρίς κάποιος να παρακολουθεί τους άντρες της τηλεόρασης με άκρως δημοσιογραφικό ενδιαφέρον τα μετ’όπισθεν της Τζούλιας, τον άντρα Πασχάλη που σ’ ακουμπάει και μένεις έγκυος σε πεντάδυμα και το μέγιστο αοιδό που ξέχασε να ρωτήσει την πρώην γυναίκα του ‘τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί’ πριν 20 χρόνια.

Κάθισε μόνο να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι έχουν εξαργυρώσει την αμορφωσιά και την ακατάσχετη αερολογία τους σε εκατομμύρια ευρώ, επειδή εσύ που ακόμη ψάχνεις για δουλειά με 2 πτυχία και 1 μεταπτυχιακό κάθεσαι και τους βλέπεις και ανεβάζεις το επόμενο συμβόλαιο τους σε ποσοστό που καμία σχέση δεν έχει με το ποσοστό αυξήσεων της τελευταίας συλλογικής σύμβασης εργασίας.

Να φτάνεις στο σημείο να καταριέσαι τη μοίρα σου που δεν πήρες μέρος σε talent showγιατί δεν είχες ποτέ talent αλλά διάβαζες μια ζωή για να μπορείς παρέα με τα πτυχία σου και τα εύσημα 2 φίλων και 3 συγγενών να βλέπεις την αγαπημένη σου τηλεόραση τελειώνοντας σε μια εβδομάδα τις μπαταρίες του τηλεκοντρόλ.

Να’χεις την αγωνία της Μαρίας να ομορφύνει, του πατέρα που παράτησε πριν χρόνια μια γυναίκα και 5 παιδιά για μια γκόμενα και τώρα μετά από 45 χρόνια παίρνει το ‘πακέτο’ από τα παιδιά του που κάτι είχε ψιλιαστεί όταν τα γένναγε η γυναίκα του και ήταν ολόιδια μ’αυτόν ότι μπορεί να’ναι και δικά του γιατί άλλωστε 5 χρόνια έμεινε με τη γυναίκα του και 5 φορές κοιμήθηκαν μαζί. Τι να κάνεις όμως που η μοίρα τα’φερε το καταραμένο DNA ν’αναλυθεί τελευταίως κι αυτός διατηρούσε τις επιφυλάξεις του. Τώρα όμως όλοι κλαίνε (αυθορμήτως) αγκαλιασμένοι στο πλατό της Βίκυς.

Που τι θα’τανε ο Λάκης χωρίς τα 70άρια που του δίνεις? Πώς θα’φτανε ο Τσίπρας στο 17% το ΣΥΡΙΖΑ και τη δημοφιλία του στην κορυφή? Γιατί έφτιαξες με τα χέρια σου ή μάλλον με το τηλεκοντρόλ σου το φαινόμενο Λάκη γιατί απλώς λέει τα πράγματα με τον τρόπο που άνετα έχεις και εσύ να τα πεις στο αφεντικό σου, στο φίλο σου, στον εχθρό σου, στο γείτονα σου κι επιτέλους να τα βρείτε που τόσα χρόνια όλοι απέναντι από μια τηλεόραση…

Μήπως στο 2ωρο του γήινου, αριστερού, λαϊκού Λάκη δεν μεταδίδονται χρυσοπληρωμένες διαφημίσεις υπέρτατων πολυεθνικών? Με 3 φορές τη λέξη Λάρισα και 2 εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Λάκης ακολουθείς σε μία άκρως ισορροπημένη, προκαθορισμένη, minimal αντίδραση. Ε, αυτή δεν είναι αντίδραση!

Αντίδραση είναι να τους γυρίσεις την πλάτη να πετάξεις το χαζοκούτι και όχι να το πουλήσεις για να φύγει απλά το κακό από πάνω σου. Αντίδραση είναι να παίξεις με το παιδί σου, να του μιλήσεις.. Να μιλήσεις με τη γυναίκα σου, να γελάσετε, να μαλώσετε, να επικοινωνήσετε. Να ενδιαφερθείτε για εσάς, τα παιδιά σας , την κοινωνία, το περιβάλλον.

Πάτα επιτέλους το κουμπί…

Νεφέλη

ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗ

Παρακάλια πολιτικών, δημοσιογραφικά άλματα, ξεφτιλισμένα τριφύλλια, άδειασμα αντρικών τιμών, γλυκοί νεαροί πολιτικοί των 70%, καμουφλαρισμένα γερασμένα νιάτα κάτω από τζιν και παρδαλά πουκάμισα, ανέντιμες παρακολουθήσεις, γερμανικές μίζες, αυτόνομες ανεξαρτητοποιήσεις, αριστερόστροφες ή δεξιόστροφες γαλανόλευκες σβάστικες, σύμβολα ενός ανέκφραστου τηλε-βομβαρδιζόμενου έθνους... Σημεία των ημερών μας.

Ξεφυλλίζω τις εφημερίδες του προηγούμενου μήνα, πόσο θα ήθελα να ξεσκόνιζα και την μνήμη μου για να τα θυμηθώ. Όμως όχι, είναι όλα εδώ, εθνικές ήττες, κάποιες παγκόσμιες να επαναλαμβάνονται μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο. Κι αν ο δικός μας χρόνος τελειώσει, θα έρθουν οι άλλοι, με τις υποχρεώσεις τις οικονομικές, τις οικογενειακές, τις πολιτικές, σε τούτο εδώ τον τόπο τον λειψό κανείς δεν έχει υποχρεώσεις ιστορικές ή έστω εθνικές.

Οι μέρες μας χάνονται κάτω από το πέπλο του αποχαυνωτισμού, αλήθεια, ακόμα κι εάν συναινούσαν τα κόμματα εξουσίας ποιος θα εμφανιζόταν μπροστά στις κάλπες σε ένα 'ονειρικό' δημοψήφισμα για την ονομασία του διπλανού κρατιδίου; Μόνο όσοι νομίσουν ότι θα τιμωρηθούν εάν δεν το κάνουν! Και μην ακούσω για το ποιοι αγαπάνε και ποιοι ξεπουλάνε αυτή τη χώρα. Σήμερα είναι αυτοί, εχθές ήταν εκείνοι, αύριο θα είναι άλλοι των ίδιων οικογενειακών πολιτικών δυναστειών. Κι αυτό που νομίζουμε ότι αλλάζει δεν υπάρχει.

Από το 1897 έχουν επέλθει εκατοντάδες εθνικές αποτυχίες, καμία τους δεν καταγράφηκε στα βιβλία της ιστορίας. Έτσι κι αλλιώς σύμφωνα με την παγκόσμια ή μάλλον παναμερικανική θεώρηση των πραγμάτων η αρχαιολογία δεν πρέπει να μας απασχολεί. Ένα όνομα είναι βρε αδερφέ, μία χώρα παραπάνω σε μία συμμαχία που υποστηρίζει τα συμφέροντα των δυνατών, αυτών που δεν ανήκεις αλλά τους κοιτάς με το στόμα ανοιχτό, όχι γιατί εντυπωσιάστηκες, αλλά περιμένεις μπας και πέσει τίποτα να τσιμπήσεις κι εσύ. Πέραν όλων των άλλων, εσύ έχεις τα δικά σου να σκεφθείς. Το μεγάλο σκουρόχρωμο αυτοκίνητο με τις 120 δόσεις, τη βίλα στο χωριό που σφύζει από τα γειτονικά εργοστάσια με 360 δόσεις, τη ζωή σου που άχαρα κυλά και δεν τη γεύεσαι ούτε με τις λιγότερες δυνατές δόσεις, μόνο μετρώντας τα έξοδα αναθεώρησής της!

«Έρημοι άνθρωποι μέσα στο κρύο»…

Δεν αντέχω άλλο, τους βλέπω όλους τριγύρω μου, κοιτάνε, σκουντάνε, προσπερνάνε, βρίζουνε και πάνε, ο καθένας τον δρόμο του, ο καθένας τον πόνο του, αμίλητοι, ακούνητοι, αναίσθητοι, προσπερνάνε τον ίδιο τους τον εαυτό. Τσαλαπατάνε τα δικά τους ασπρόμαυρα όνειρα στην σύγχρονη τρισδιάστατη εποχή…

Είμαι ένα κομμάτι σας, καθόλου καλύτερος, πετάω σκουπίδια στον απεριποίητο κηπάκο της διπλανής πολυκατοικίας, σπρώχνω τους κάδους μακριά από την δικιά μας είσοδο, θέλω να παρκάρω ακριβώς μπροστά το αυτοκίνητο, δεν θα σε αφήσω να περάσεις το δρόμο πριν από εμένα, δεν θα σου ‘γειά’ εάν δεν μου πεις εσύ. Έπαψα να προσεύχομαι για σένα… Κι όμως σε ξέρω χρόνια. Μαζί παίζαμε στην πλατεία όταν ακόμα ήταν στη διαχείριση του Στρατού και μέσα είχε δέντρα, τσουλήθρα, τρύπες γεμάτες με κομμένα χόρτα που πέφταμε μέσα και χανόμασταν, από τα μάτια των μανάδων μας, από τον κόσμο όλο. Τι άλλαξε? Εγώ κι εσύ. Τώρα έχουμε δουλειά, καθόλου χρόνο για να διαβάσουμε κάποιο βιβλίο, ξεχάσαμε να γράφουμε γράμματα, τηλεόραση είναι το ανοιχτό μας βιβλίο, internet και email λέμε ότι είναι η αλληλογραφία της γενιάς μας. Μία στοιβάδα ανθρώπων που τους έμαθαν να κυλάνε μαζί, να λένε παπαγαλία, να μην ρωτάν, να μην ερευνούν, να μεταφράζουν λόγια, να κατεβαίνουν ορμητικά ποτάμια για μία ψηφιακή φωτογραφία. Κι από το εικοσιτετράωρο να αφήνουν τριάντα λεπτά περισυλλογής και τύψεων, μετά από δουλειά, φαΐ, γυμναστήριο, αυτοκίνητο και τηλεόραση. Περισυλλογή σημαίνει να αισθάνομαι ότι είμαι καλύτερος από εσένα, αμείβομαι με περισσότερα, ξοδεύω περισσότερα, το έχω κάνει με περισσότερες, έχω πιο γρήγορο αμάξι για να επιταχύνω μέχρι το επόμενο μποτιλιάρισμα, είμαι ένας Έλληνας καλύτερος από τον Έλληνα που έχεις συνηθίσει. Αυτή είναι η αύρα μου, πλησίασε με!

Κανείς δεν βαριέται αυτήν την αέναη κίνηση. Τυφλωμένοι από την καριέρα στην σημερινή ηλιθιότητα όλοι κοιτάμε τα πόδια μας. Δεν υπάρχει χρόνος για ιστορία, ποίηση, κόμιξ, όλα είναι έτοιμα βαλμένα για να μην σκεφτόμαστε. Είναι προτιμότερο, εάν ήμουν διαφορετικός θα έπρεπε να είμαι και μόνος μου. Εάν ήμουν μόνος μου κανείς δεν θα το καταλάβαινε ότι είμαι διαφορετικός. Ποιος να κουράζεται τώρα, ποιος να σκέφτεται, ποιος να προσεύχεται…

«Έρημοι άνθρωπο μέσα στο κρύομιλούν στην Παναγία…» …πόσοι να ‘ναι άραγε αυτοί!(στίχοι του Μίλτου Σαχτούρη, «Έρημοι», 1962)

Ο μικροαστός είμαι ΕΓΩ!

Αυτό το φαινόμενο της πεταλούδας, δεν μπορεί είναι Ελληνικής επινόησης, Κινέζοι φταίνε για τους αθλητές μας, Αμερικάνοι φταίνε για τις εθνικές μας μειοδοσίες, Γάλλοι φταίνε που μας πήραν τις όμορφες, Ρώσοι φταίνε που ακριβαίνουν τα αγαθά.

Εκείνη η πεταλούδα φταίει που κούνησε τα φτερά της στο Hyde Park του Λονδίνου κι εχθές στο χωριό μου έβρεξε τρεισήμισι χιλιοστά περισσότερο από τον μέσο όρο της δεκαετίας. Άσε για το θερμότερο καλοκαίρι του αιώνα που έρχεται και την μεγαλύτερη ξηρασία της χιλιετίας που διανύουμε. Πόσο μεγάλη είναι ρε αδερφέ αυτή η πεταλούδα?…
Μήπως φταίει ο μικροαστισμός μας, αυτό το πράμα που μας το τραγουδούσε από το 1970 ο John Lennon : “As soon as you born they make you feel small, by giving you no time instead of it all”, αυτό μας κάνουν, να αισθάνεσαι μικρός, να μην ανοίγεις τα φτερά σου, δεν μπορείς να φτάσεις παραπέρα από την μετριότητα των διπλανών σου. Σχολείο, φροντιστήρια, μαθήματα, κηρύγματα, για να αγγίξεις τα τριάντα κι ελεύθερος και μόνος και να πληρώνεις σεμινάρια Δημιουργικής Σκέψης. Αυτής που σου σκότωναν τόσα χρόνια τώρα. “Till the pain is so big you feel nothing at all”, κι ο πόνος είναι η ζωή σου, δεν το παραδέχεσαι, δεν είσαι εσύ αυτός που αιμορραγεί, “A working class hero is something to be”, αυτό είσαι ένας μικροαστός, ο ήρωας του μικρόκοσμού σου. Τι κι αν είσαι μέσα στην γυάλα και χτυπάς τα τοιχώματα ξανά και ξανά και ξανά, είσαι κομμάτι του συνόλου, στειρωμένο για να μην δημιουργεί, δανεισμένο για να μην τολμά, με καριέρα για να μην κοιτά μακριά. “They hurt you at home and they hit you at school”, δεν μιλάς, ούτε να ψιθυρίσεις δεν τολμάς, ο γείτονας χτυπάει την γυναίκα του, ο θείος βιάζει τα ανίψια του, ο απέναντι κλέβει στο σούπερ μάρκετ, δεν μιλάς, αποστρέφεις το βλέμμα σου και την σκέψη σου. Δεν θα σου συμβεί εσένα, ποτέ! Δεν έχεις ανάγκη συλλόγους να σε υπερασπιστούν, εσύ ψηφίζεις κυβέρνηση χρόνια τώρα! “They hate you if you are clever and they despise the fool, till you are so fucking crazy you can follow the rules” είναι εύκολο, όλοι κατηγοριοποιούμαστε, ίδια ποικιλία, ίδιο ράφι, ίδια τηλεοπτικά προγράμματα, ίδια γραμματοσειρά, ίδια ηλιθιότητα, , ίδια προσευχή, ίδιοι φόβοι, ίδια σκατά. Έγινες πια αυτό που σχεδίαζαν κι οι γονείς σου ονειρευόντουσαν : “A working class hero is something to be”, μόνο που δεν έχεις σημασία για κανέναν, ζεις ή είσαι νεκρός, απλά προσπάθησε να πουλάς το προϊόν και προς οποιονδήποτε Θεό μην φέρεις παιδιά στον κόσμο αυτό…

Εκείνη η πεταλούδα που λέγαμε στην αρχή, είναι απλά μία ονείρωξη της σημερινής εικονικής πραγματικότητας πού όλοι βιώνουμε κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο επίπεδες οθόνες!

Εφηβική καθημερινότητα…

Είχα πει στη μαμά μου να με ξυπνήσει νωρίς, έπρεπε να κάνω επανάληψη την Ιστορία, το βράδυ δεν μπορούσα, φωνάζω δυνατά για να τα μάθω κι ενοχλώ τον μπαμπά στο υπνοδωμάτιο. Αν και αυτός με ενοχλεί όταν μου λέει πόσο κοστίζουν τα ιδιαίτερα για τα μαθήματα του σχολείου κάθε μήνα (€500). Τι να κάνω, ο κολλητός που αποφάσισε να πάει για μηχανικός αυτοκινήτων ο μπαμπάς μου τον λέει ΄χαμένο΄. Αυτός όμως ποτέ δεν χάνεται… έχει τρία χρόνια τώρα βγαίνει κάθε σαββατοκύριακο με την παρέα από το Γυμνάσιο, έχει και μια σχέση κάτι μήνες και παίζει ακόμα μπάσκετ στην ομάδα της πόλης.

Εγώ την έκτη μέρα της εβδομάδας κάνω φροντιστήριο στην μεγάλη πόλη, αρχιτεκτονικό σχέδιο (€150),έτσι όταν περάσω στο Πανεπιστήμιο θα είμαι έτοιμος. Το απόγευμα κάνω ξένες γλώσσες με την κυρία από τον έκτο όροφο (€100), πρέπει να γνωρίζω τουλάχιστον τέσσερις κι επειδή έχω πάρει τα πτυχία εδώ και χρόνια στις δύο προσπαθώ και άλλες δύο. Την έβδομη ημέρα, το πρωί η μαμά κι ο μπαμπάς πάνε στην εκκλησία να παρακαλέσουνε να περάσω με την πρώτη τον Ιούνιο τις εξετάσεις, η μαμά λυπάται που μπορεί να φύγω από το σπίτι, ο μπαμπάς αναρωτιέται πόσο θα κοστίζω από του χρόνου. Υπολογίζει ότι θα ξεμπερδέψει με τα λεφτά των μαθημάτων, τουλάχιστον για τα πρώτα έτη του πανεπιστημίου, αλλά θα έχει ενοίκιο, λογαριασμούς, μεταφορικά, έξοδα σπιτιού και άλλα. Μια φορά του είχα πει ότι καλύτερα να μαζεύαμε τόσα χρόνια αυτά τα λεφτά και να πήγαινα να γίνω γραφίστας στην Αγγλία, αλλά αυτός έγινε έξαλλος με είπε αχάριστο και με ρώτησε εάν είμαι ΄αδερφή΄. Η μαμά έβαλε τότε τα κλάματα που δεν έχουνε κάνει άλλο παιδί κι ο μπαμπάς μου υποσχέθηκε ότι αν τα καταφέρω και ανεβάσω τους βαθμούς μου στο δεύτερο εξάμηνο θα μου πάρει καινούργιο κινητό τηλέφωνο. Εγώ δεν μπορώ να ανεβάσω τους βαθμούς μου περισσότερο εάν η κάθε μέρα συνεχίσει να έχει 24 ώρες, του είπα. Μου απάντησε πως είμαι βλάκας και με ρώτησε εάν τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι καλά. Τι να εννοούσε άραγε… Η μαμά ξεχάστηκε και με ξύπνησε μισή ώρα πριν το σχολείο. Αισθάνομαι χάλια, απροετοίμαστος, η μέρα δεν θα μου πάει καλά. Σκέφτομαι να φύγω μακριά, δεν μου αρέσει πως με κοιτάει ο μπαμπάς. Παλιότερα ο κολλητός μου είχε διαβάσει πως άμα πεθάνεις μπορεί να ξαναζήσεις με άλλη μορφή πάλι από την αρχή. Θέλω να αυτοκτονήσω, η ζωή μου δεν μου αρέσει. Βαρέθηκα να διαβάζω και να τρέχω από αίθουσα σε φροντιστήριο και ο μπαμπάς μου να ξοδεύει όλα τα λεφτά του. Είμαι 17 χρονών και τα μόνα όμορφα χρόνια ήταν πριν τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου. Αλλά γαμώτο δεν τα θυμάμαι!Φοβάμαι ότι αν πεθάνω και ξαναγεννηθώ μπορεί να γίνω ο μπαμπάς μου κι έτσι καλύτερα να μείνω εδώ και να κάνω ότι θέλει αυτός μέχρι να κάνω κι εγώ ένα παιδί και τότε θα του δείξω αυτού πως είναι η ζωή…