Ο μικροαστός είμαι ΕΓΩ!

Αυτό το φαινόμενο της πεταλούδας, δεν μπορεί είναι Ελληνικής επινόησης, Κινέζοι φταίνε για τους αθλητές μας, Αμερικάνοι φταίνε για τις εθνικές μας μειοδοσίες, Γάλλοι φταίνε που μας πήραν τις όμορφες, Ρώσοι φταίνε που ακριβαίνουν τα αγαθά.

Εκείνη η πεταλούδα φταίει που κούνησε τα φτερά της στο Hyde Park του Λονδίνου κι εχθές στο χωριό μου έβρεξε τρεισήμισι χιλιοστά περισσότερο από τον μέσο όρο της δεκαετίας. Άσε για το θερμότερο καλοκαίρι του αιώνα που έρχεται και την μεγαλύτερη ξηρασία της χιλιετίας που διανύουμε. Πόσο μεγάλη είναι ρε αδερφέ αυτή η πεταλούδα?…
Μήπως φταίει ο μικροαστισμός μας, αυτό το πράμα που μας το τραγουδούσε από το 1970 ο John Lennon : “As soon as you born they make you feel small, by giving you no time instead of it all”, αυτό μας κάνουν, να αισθάνεσαι μικρός, να μην ανοίγεις τα φτερά σου, δεν μπορείς να φτάσεις παραπέρα από την μετριότητα των διπλανών σου. Σχολείο, φροντιστήρια, μαθήματα, κηρύγματα, για να αγγίξεις τα τριάντα κι ελεύθερος και μόνος και να πληρώνεις σεμινάρια Δημιουργικής Σκέψης. Αυτής που σου σκότωναν τόσα χρόνια τώρα. “Till the pain is so big you feel nothing at all”, κι ο πόνος είναι η ζωή σου, δεν το παραδέχεσαι, δεν είσαι εσύ αυτός που αιμορραγεί, “A working class hero is something to be”, αυτό είσαι ένας μικροαστός, ο ήρωας του μικρόκοσμού σου. Τι κι αν είσαι μέσα στην γυάλα και χτυπάς τα τοιχώματα ξανά και ξανά και ξανά, είσαι κομμάτι του συνόλου, στειρωμένο για να μην δημιουργεί, δανεισμένο για να μην τολμά, με καριέρα για να μην κοιτά μακριά. “They hurt you at home and they hit you at school”, δεν μιλάς, ούτε να ψιθυρίσεις δεν τολμάς, ο γείτονας χτυπάει την γυναίκα του, ο θείος βιάζει τα ανίψια του, ο απέναντι κλέβει στο σούπερ μάρκετ, δεν μιλάς, αποστρέφεις το βλέμμα σου και την σκέψη σου. Δεν θα σου συμβεί εσένα, ποτέ! Δεν έχεις ανάγκη συλλόγους να σε υπερασπιστούν, εσύ ψηφίζεις κυβέρνηση χρόνια τώρα! “They hate you if you are clever and they despise the fool, till you are so fucking crazy you can follow the rules” είναι εύκολο, όλοι κατηγοριοποιούμαστε, ίδια ποικιλία, ίδιο ράφι, ίδια τηλεοπτικά προγράμματα, ίδια γραμματοσειρά, ίδια ηλιθιότητα, , ίδια προσευχή, ίδιοι φόβοι, ίδια σκατά. Έγινες πια αυτό που σχεδίαζαν κι οι γονείς σου ονειρευόντουσαν : “A working class hero is something to be”, μόνο που δεν έχεις σημασία για κανέναν, ζεις ή είσαι νεκρός, απλά προσπάθησε να πουλάς το προϊόν και προς οποιονδήποτε Θεό μην φέρεις παιδιά στον κόσμο αυτό…

Εκείνη η πεταλούδα που λέγαμε στην αρχή, είναι απλά μία ονείρωξη της σημερινής εικονικής πραγματικότητας πού όλοι βιώνουμε κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο γεμάτο επίπεδες οθόνες!