«Έρημοι άνθρωποι μέσα στο κρύο»…

Δεν αντέχω άλλο, τους βλέπω όλους τριγύρω μου, κοιτάνε, σκουντάνε, προσπερνάνε, βρίζουνε και πάνε, ο καθένας τον δρόμο του, ο καθένας τον πόνο του, αμίλητοι, ακούνητοι, αναίσθητοι, προσπερνάνε τον ίδιο τους τον εαυτό. Τσαλαπατάνε τα δικά τους ασπρόμαυρα όνειρα στην σύγχρονη τρισδιάστατη εποχή…

Είμαι ένα κομμάτι σας, καθόλου καλύτερος, πετάω σκουπίδια στον απεριποίητο κηπάκο της διπλανής πολυκατοικίας, σπρώχνω τους κάδους μακριά από την δικιά μας είσοδο, θέλω να παρκάρω ακριβώς μπροστά το αυτοκίνητο, δεν θα σε αφήσω να περάσεις το δρόμο πριν από εμένα, δεν θα σου ‘γειά’ εάν δεν μου πεις εσύ. Έπαψα να προσεύχομαι για σένα… Κι όμως σε ξέρω χρόνια. Μαζί παίζαμε στην πλατεία όταν ακόμα ήταν στη διαχείριση του Στρατού και μέσα είχε δέντρα, τσουλήθρα, τρύπες γεμάτες με κομμένα χόρτα που πέφταμε μέσα και χανόμασταν, από τα μάτια των μανάδων μας, από τον κόσμο όλο. Τι άλλαξε? Εγώ κι εσύ. Τώρα έχουμε δουλειά, καθόλου χρόνο για να διαβάσουμε κάποιο βιβλίο, ξεχάσαμε να γράφουμε γράμματα, τηλεόραση είναι το ανοιχτό μας βιβλίο, internet και email λέμε ότι είναι η αλληλογραφία της γενιάς μας. Μία στοιβάδα ανθρώπων που τους έμαθαν να κυλάνε μαζί, να λένε παπαγαλία, να μην ρωτάν, να μην ερευνούν, να μεταφράζουν λόγια, να κατεβαίνουν ορμητικά ποτάμια για μία ψηφιακή φωτογραφία. Κι από το εικοσιτετράωρο να αφήνουν τριάντα λεπτά περισυλλογής και τύψεων, μετά από δουλειά, φαΐ, γυμναστήριο, αυτοκίνητο και τηλεόραση. Περισυλλογή σημαίνει να αισθάνομαι ότι είμαι καλύτερος από εσένα, αμείβομαι με περισσότερα, ξοδεύω περισσότερα, το έχω κάνει με περισσότερες, έχω πιο γρήγορο αμάξι για να επιταχύνω μέχρι το επόμενο μποτιλιάρισμα, είμαι ένας Έλληνας καλύτερος από τον Έλληνα που έχεις συνηθίσει. Αυτή είναι η αύρα μου, πλησίασε με!

Κανείς δεν βαριέται αυτήν την αέναη κίνηση. Τυφλωμένοι από την καριέρα στην σημερινή ηλιθιότητα όλοι κοιτάμε τα πόδια μας. Δεν υπάρχει χρόνος για ιστορία, ποίηση, κόμιξ, όλα είναι έτοιμα βαλμένα για να μην σκεφτόμαστε. Είναι προτιμότερο, εάν ήμουν διαφορετικός θα έπρεπε να είμαι και μόνος μου. Εάν ήμουν μόνος μου κανείς δεν θα το καταλάβαινε ότι είμαι διαφορετικός. Ποιος να κουράζεται τώρα, ποιος να σκέφτεται, ποιος να προσεύχεται…

«Έρημοι άνθρωπο μέσα στο κρύομιλούν στην Παναγία…» …πόσοι να ‘ναι άραγε αυτοί!(στίχοι του Μίλτου Σαχτούρη, «Έρημοι», 1962)