Η σχέση των τεχνών είναι μερικές φορές τόσο μπερδεμένη που αδυνατείς να τραβήξεις την άκρη του μίτου και να ξεμπλέξεις τις εικόνες απ' τις λέξεις και τους ήχους. Δεν πρέπει σ' αυτή την περίπτωση. Σε όλη τη διάρκεια ο ήχος πρωταγωνιστεί, είναι το μαξιλάρι να πιαστείς από τις βίαιες σκηνές και να πας παραπέρα, να αγγίξεις τη φιλοσοφία του σκηνοθέτη και τη θρησκευτική υποταγή των συμμετεχόντων στο έργο αυτό. Μια ψυχολογική εντροπία μέσα απ' τα σκοτάδια των υπεράνθρωπων διπλανών μας.
Μουσική του πατέρα Carmine Coppola μαζί με Wagner, Jimi Hendrix, The Doors, Creedence Clearwater Revival, Jefferson Airplane, Beach Boys, Rolling Stones και κάποιες από τις αποκλειστικές συνθέσεις του David Shire που στο σύνολό τους ακούστηκαν αρκετές δεκαετίες μετά. Ένα παραισθησιογόνο κράμα αναλογικών συνθεσάιζερ και εξαιρετικής ηχητικής καταγραφής των σκηνών. Απολαμβάνεται και με κλειστά τα μάτια (για τους λάτρεις και τους λιγόψυχους) στην έκδοση των 200 λεπτών του 2001!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου