Τι περιμένεις να δεις; Έχει ξαναγίνει (κινηματογραφικά) στους Doors, θυμάσαι; Δεν αντέχει το όνομα μεγάλη ανάλυση. Είναι δεδομένο. Μένει η παρακαταθήκη του μπάσου, των στίχων, της υποκρισίας όλων ότι το βλέπανε να 'ρχεται και κρατούσαν σημειώσεις οι μετά Ian προφήτες. Το μόνο που φαινόταν ήταν ότι ο ίδιος δεν πρόλαβε να χτίσει τον κόσμο του, τα τείχη του. Πέρασε απ' τη θαλπωρή της οικογένειάς του, σε μια αδιάφορη εργασία κι αμέσως σε μια οικογένεια που έχτισε γρήγορα κι αυτός, αλλά δεν βρήκε τη θαλπωρή που 'ψαχνε. Και μετά τόσο γρήγορα μπήκε στη θέση του Ziggy και των beatnik. Πήρε σειρές απ' τα βιβλία του τοίχου και νότες απ' τους δίσκους που κουβαλούσε στο δωμάτιο και βάφτηκε τα χρώματα του πολέμου και της δημιουργίας, λευκό και μαύρο.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας ακούμε ξώφαλτσα λίγα πράγματα για την μπάντα και τις φάσεις της σαν ένα soundtrack της επταετίας του ζεύγους Ian & Deborah Curtis. Ο γάμος τους ήλθε ένα χρόνο πριν παρευρεθούν στη συναυλία των Sex Pistols όπου ο Ian προσφέρθηκε να βάλει τα ποιήματα και τη φωνή του στις υπηρεσίες των Bernard Sumner & Peter Hook. Τα υπόλοιπα είναι μια ιστορία που κράτησε 4 χρόνια και μας απασχολεί άλλα 40.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου