26 Δεκ 2008
Χριστουγεννιάτικη κάρτα
Μεγαλύτερη δόση αγάπης μπορείς μόνο να δείξεις εάν...φαντάσου χριστουγεννιάτικο μήνα να ‘χει μπει
κι εσύ το γράμμα στον άγιο να παλεύεις πολύ,
ένα ποδήλατο να λες να σου φέρει
και ν’ ονειρεύεσαι εσένα από πίσω μονάχα να το σπρώχνεις
και το κορίτσι π’ αγαπάς απάνω του μονάχο να κυλάει,
ευτυχισμένο αυτό μες στη χαρά σου,
ευτυχισμένος κι εσύ μες στη χαρά του.
Αυτή ‘ναι η αγάπη που φανερώνεται μονάχα σε
χριστουγεννιάτικα παραμύθια σαν κι αυτό.
21 Δεκ 2008
15 Δεκ 2008
10 Δεκ 2008
9 Δεκ 2008
...πολλά είπαμε, λίγα κάναμε...
Πολλά δεν γράφτηκαν ρε σεις... και τι θα μείνει... το απόλυτο τίποτα όπως πάντα... τα ονόματα θα ξεχαστούν... θύμα (Αλέξης Γρηγορόπουλος) θα μνημονεύεται από τους ελάχιστους που μετά το τριήμερο των Μ.Μ.Ε. (τόσο κρατάει η κάθε είδηση) όλοι θα πάψουν να συμπονούν... θύτης-εκτελεστής (Επαμεινώνδας Κορκονέας) και ο δικηγόρος του (Αλέξης Κούγιας) θα παραμείνουν στα δελτιά (γιατί άραγε) για λίγο ακόμα... μετά τι λέτε να γίνει... πάμε λίγο πίσω... πολλά περιστατικά αποδεικνύουν το εξής... κανείς δεν τιμωρείται σε αυτό το κ@λ*χ^ν#ίο... θέλετε φετινά γεγονότα... θύμα Παναγιώτης Κετίκης... ενάμιση μήνα φυλακή ο ίδιος... γιατί, για το χρώμα των παπουτσιών του (πόσο απλοικά τα γράφω, ο ασπούδαστος)... πάμε καμιά εικοσαριά χρόνια πριν... θύμα Μιχάλης Καλτεζάς, 15χρονός νεκρός από πισώπλατα σε απόσταση είκοσι μέτρων... θύτης/εκτελεστής Αθανάσιος Μελίστας, πρωτόδικη καταδίκη σε 2,5 χρόνια φυλάκιση με αναστολή και τελική αθώωση, δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος, ελαφρυντικό “εν βρασμώ ψυχής“... τις μας ενοχλούν όλα αυτά ρε... ονόματα, χρονολογίες, εμείς ρε ζούμε μέσα στην κρίση... κι αυτό ρε τυχαίο ήταν... παραλίγο να ξεχάσουμε τα σκάνδαλα/γεγονότα της εποχής μας ρε... απλά τους ξέφυγε λιγάκι... και τι θα μείνει... οι πέτρες θα μαζευτούν, τα γιαούρτια θα σκουπιστούν... οι κοντές οι φουστίτσες θα συνεχίζουν να μας κλέβουν την προσοχή... κι οι άλλοι θα μας κλέβουν... δεν πειράζει ρε, είμαι μεγαλόψυχος εγώ, θα ξαναψηφίσω... όποτε κι αν είναι... ότι κι αν μου ζητήσεις ρε... δεν ΘΥΜΑμαι!!!
Αυτός ΗΤΑΝ ο "ΑΛΗΤΗΣ"...
... Γόνος εύπορης οικογένειας, με χωρισμένους γονείς, ένα καλό και ευγενικό παιδί που ζούσε μετά το διαζύγιο με τη μητέρα του, τη μικρότερη αδελφή του και τη γιαγιά του, περιγράφεται ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος που άφησε το Σάββατο την τελευταία του πνοή στα Εξάρχεια.
Η μητέρα του διατηρεί κοσμηματοπωλείο στην οδό Βουκουρεστίου ενώ ο πατέρας του είναι διευθυντής σε υποκατάστημα τράπεζας. Ο νεαρός μεγάλωσε στο Ψυχικό και σπούδαζε μέχρι πριν από λίγο καιρό στη σχολή Μωραΐτη ενώ πρόσφατα πήγε σε δημόσιο σχολείο...
...ΣΑΣ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ... ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΑΤΕ ΡΕ!
8 Δεκ 2008
7 Δεκ 2008
CRISIS WHAT CRISIS!!!
CNN -From Journalist Anthee CarassavaATHENS, Greece (CNN) -- The Greek government has appealed for calm after rioting returned to cities Sunday, following a night of violence during which youths battled police across the country.
Demonstrators barricaded city streets Sunday in Athens and Thessaloniki and hurled petrol bombs as they battled with police, who fought back with tear gas in the second day of rioting. Rampaging youths smashed storefronts and burned businesses, leaving shattered glass and burnt debris scattered across both cities. Government officials, fearing more violence, swiftly condemned the shooting. "An investigation is underway and those found responsible with be punished," said Interior Minister Prokopis Pavlopoulos, who earlier had his resignation refused by prime minister Kostas Karamanlis. "Measures will also be taken to avoid such incidents again in the future." "It's still very tense," journalist Anthee Carassava told CNN from Athens. "You can almost cut it with a knife. The scenes in downtown Athens have been harrowing."
Θάνατος / Δολοφονία ... 16χρονου από πυρά ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια
Νεκρός από σφαίρα ειδικού φρουρού της αστυνομίας έπεσε το βράδυ του Σαββάτου 16χρονος στην περιοχή των Εξαρχείων...
Ο ανήλικος διακομίστηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Οι δύο ειδικοί φρουροί που επέβαιναν στο περιπολικό τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, συνελήφθησαν και ανακρίνονται στο Τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής της Ασφάλειας Αττικής.
Σύμφωνα με τις αρχικές πληροφορίες που προέρχονταν από την Αστυνομία εναντίον του περιπολικού, με πλήρωμα δύο ειδικούς φρουρούς, επιτέθηκε ομάδα 25-30 ατόμων με πέτρες και ξύλα.
Ωστόσο, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες από τον αντιεξουσιαστικό χώρο κάνουν λόγο για λεκτικό διαπληκτισμό των αστυνομικών με ομάδα νεαρών που πέταξαν μπουκάλια μπύρας εναντίον τους.
Μετά τον αρχικό επεισόδιο, το πλήρωμα του περιπολικού στάθμευσε το αυτοκίνητο επί της Χ.Τρκούπη και κατευθύνθηκε προς την ομάδα των νεαρών.
Υπό αδιευκρίνιστες ακόμα συνθήκες, ο ένας εκ των δύο φρουρών πυροβόλησε τρεις φορές με το υπηρεσιακό του όπλο, προκαλώντας το θανάσιμο τραυματισμό του 16χρονου.
28 Νοε 2008
16 Νοε 2008
ΕΝΑ ΣΚΙΑΧΤΡΟ ΠΟΥ ΑΡΠΑΞΕ ΦΩΤΙΑ
«Η δύναμή μου είναι ότι σε τίποτα δεν βρήκα απάντηση»
Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Ε. Μ. ΣΙΟΡΑΝ
Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά
με κλοτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της
και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά
για να πετάει τους νόθους γιους της.
Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά
μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη
γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά
γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά
και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι.
Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά
κι ένας Θεός που με κοιτάει βαλσαμωμένος
κι εγώ ανάμεσά τους μια έρημη σκιά
να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος.
Είναι μια αγάπη σαν το θάνατο γλυκιά
είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο
διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά
είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά.
Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά
μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος
και κάνω κύκλους μες σ’ αυτή την ερημιά
σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά,
από ανθρώπους και θεούς καταραμένος.
Μουσική: ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ
Στίχοι: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΡΟΔΟΣΤΟΓΛΟΥ
14 Νοε 2008
Χριστουγεννιάτικη κάρτα
Μεγαλύτερη δόση αγάπης μπορείς μόνο να δείξεις εάν...
φαντάσου χριστουγεννιάτικο μήνα να ‘χει μπει
κι εσύ το γράμμα στον άγιο να παλεύεις πολύ,
ένα ποδήλατο να λες να σου φέρει
και ν’ ονειρεύεσαι εσένα από πίσω μονάχα να το σπρώχνεις
και το κορίτσι π’ αγαπάς απάνω του μονάχο να κυλάει,
ευτυχισμένο αυτό μες στη χαρά σου,
ευτυχισμένος κι εσύ μες στη χαρά του.
Αυτή ‘ναι η αγάπη που φανερώνεται μονάχα σε
χριστουγεννιάτικα παραμύθια σαν κι αυτό.
μεταμορφώνομαι... (wish)
Σε μία απέραντη και καπνισμένη έρημο ποτέ δε θα πάψω να περιπλανιέμαι. Παρείσακτος ταξιδιώτης σπρώχνω τις πέτρες ποτέ δε θα πάψω να προσπαθώ. Καραβάνια με οινόπνευμα και ασπρόρουχα πότε θα πάψω να σκοτώνομαι... Μεταμορφώνομαι και δεν είναι κανείς εδώ. Νιώθεις την πείνα και την ατελείωτη δίψα μου;
9 Νοε 2008
25 Οκτ 2008
Είναι βαρετοί, τελείωσε ρε… δεν πρόκειται να ασχοληθώ περισσότερο… Θέλω να πάω κάπου μακριά, εκεί που όλοι μου λένε (οι φίλοι… χα!) ότι «Δεν ξέρεις εσύ – Δεν έχεις παιδιά – Είναι μικρά τα παιδιά σου – Όταν γίνεις παππούς να δεις…» και ποτέ δεν θα τα καταφέρω… Σε ένα βουνό ρε παιδιά… Κάπου θα υπάρχει, μακριά σας, κι ας μην φαίνεται τίποτα από τα χρώματα του ‘πολιτισμού’… Είναι βαρετά εδώ κοντά σας…
έπιπλο
Πιάσαμε να κουβαλήσουμε τη ντουλάπα. Τα νύχια μου χωνόντουσαν στο μαλακό ξύλο της ράχης της, όλο το διάστημα που ως τελευταίος ζοριζόμουν στις σκάλες. Μετά τη γείραμε στα δεξιά για να την περάσουμε από την πόρτα. Μέσα στο διαμέρισμα έτσι πλαγιασμένη ήταν σαν μια νεκρή πεταλούδα με τα φτερά της, τα πορτόφυλλά της είχαν ξεφύγει από το μικρό κομμάτι χαρτοταινίας, ν’ αγκαλιάζουν νωχελικά τους αόρατους πυρήνες γόνιμων ανθών. Πόνεσε η μέση μου από το βάρος της. Χαρούμενος την ακούμπησα από το μέρος μου και την έσπρωξα προς τον απέναντι από το μπαλκόνι τοίχο. Κοίταξα πίσω μου στα νερά που λιμνάζανε έξω και μου φάνηκε όλο και να ζυγώνουν, μα δεν έδωσα εσκεμμένα σημασία. Στράφηκα στις κούτες που είχαμε άχαρα πετάξει στο ανατολικό μέρος του δωματίου προ ολίγων ωρών, αποδεσμεύοντας έτσι τον τρίτο της παρέας κουβαλήματος που άτυπα είχαμε θεσπίσει.
Έπειτα πήρα έναν σωρό ρούχα από μία τσάντα και μια εξάδα καινούργιες κρεμάστρες με σκοπό ν’ αρχίσω το σιγύρισμα. Στο πρώτο δευτερόλεπτο από το άνοιγμα των μισογερμένων φύλλων της δεν πρόσεξα τίποτα περίεργο. Ποιος μπορεί άλλωστε να με κατηγορήσει γι αυτό. Περιμένεις να δεις τίποτα άλλο από διάφορους χρωματισμούς του ξύλου μέσα σε μία ντουλάπα; Και καθώς το ελάχιστο κενό με το δεύτερο δευτερόλεπτο τελείωνε, παρατήρησα ότι έβλεπα τον τοίχο εμπρός μου. Μα αν και πριν από λίγο εγώ μαζί με τον αλλοδαπό της μεταφορικής εταιρίας ανέβασα το έπιπλο κι αν τα δάχτυλά μου ένιωθαν το βάρος συσσωρευμένο στο πίσω ξύλινο μέρος της, τώρα απουσίαζε η πλάτη της. Αυτό ήταν αδύνατον ή πέρα για πέρα φανταστικό, άρα κάτι πρόσμενα για να εκλογικεύσει την κατάσταση αυτή. Περίμενα καρτερικά ρίχνοντας ματιές μια στον τοίχο μέσα από τα πλάγια κλαδιά της και μια στη στοίβα που τα ρούχα κι οι κρεμάστρες μορφοποίησαν. Μία, δύο, τρεις στιγμές, τίποτα.
Σχημάτισα πάνω στην μαύρη εικόνα που έδειχνε η οθόνη του μυαλού μου ένα εξοχικό τοπίο. Δύο γυναίκες καθόντουσαν πολύ μακριά από εμένα κι έτσι έριξα την προσοχή μου σε ποιο κοντινές καταστάσεις. Όπως εκείνο το γαϊδουράκι προς τ’ αριστερά μου. Πιο πέρα κάτι γκρίζα πουλιά κάνανε κύκλους στον αέρα και με βάση μία υποθετική γεωμετρική πρόοδο, κατέβαιναν προς το έδαφος. Ο στόχος γύρω από τον οποίο κάποιος θα μπορούσε να κάνει μετρήσεις για να βρει με ακρίβεια δύο δεκαδικών αριθμών την παραπάνω πρόοδο, κρύφτηκε κάτω από τον όγκο ενός καταπράσινου υψώματος. Εκεί δύο φιγούρες περπατούσαν σκυμμένοι από το βάρος του πολιτικού τους βίου, σαν πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος δημοκρατίας μίας πολύπαθης χώρας. Γύρισα την προσοχή μου στην δεύτερη εικόνα του υπομονετικού λαϊκού ζώου, εάν θυμόμουν καλά από τα σχολικά μου εγχειρίδια εκλιπόντων εμψύχων. Είχε στην πλάτη του ένα πελώριο κυκλικό φορτίο και ένας κοντός και υπερβολικά καλοντυμένος για τον χώρο αυτό άνθρωπος το ενθάρρυνε να συνεχίσει βρίζοντας το.
Κάτι σκουρόχρωμες γραμμές σε έγχρωμο φόντο στην οθόνη, σαν αλλαγή καναλιού μόλις ξεκινήσουν οι διαφημίσεις, με έκανε να εστιάσω στην εικόνα της μεταφοράς. Ίσως να ήταν ο γνωστός Μήτσος των εκδρομών-μεταφορών. Αλλά πάλι έλειπε η κατάλληλη υπόκρουση. Αν και το ζωντανό βυθιζόταν στο μαλακό και χορταριασμένο έδαφος και ο περιπατητής από δίπλα πρέπει να έβριζε και να έφτυνε αδιάκοπα, μία πελώρια ησυχία στα πρόθυρα ενός κενού βουητού έφτανε σε μένα. Τι περισσότερο μπορεί να περίμενα με την εικόνα να μεταδίδεται με τα κύματα του υποσυνείδητού μου από τον τοίχο που βρισκόταν πάνω και πίσω από τα συρτάρια της φοιτητικής μου ντουλάπας. Τίποτα περισσότερο με βάση τα βιβλία που διάβαζα τις τελευταίες εβδομάδες και απειροελάχιστα ανακαλούσα. Κατά πως τα ήθελα εγώ πρέπει να ζύγωναν τα συμβάντα αυτά, αν και δεν ήμουν σίγουρος ότι έστω και ασυναίσθητα τα είχα καλέσει ή προκαλέσει εγώ.
Κατόπιν έκανα μια άλλη υπόθεση, αυτή του να ονειρεύομαι. Αυτόματα πιτσιρίκια πετάχτηκαν κι άρχισαν έναν πρόστυχο χορό γύρω από ένα κοντινό κυπαρίσσι. Αυτό σαν όλο και να ψήλωνε από την ντροπή του. Από την χαρούμενη παρέα οι επιθυμητές γυναίκες είχαν κάνει έναν πολύ μικρό κύκλο και με δαυλούς πάθους κι ανοιξιάτικες πασχαλιές στα χέρια τ’ αγόρια χόρευαν πηδώντας στον αέρα. Οι υπόλοιπες γυναίκες γύρισαν τα μούτρα τους προς εμένα. Σαν να με κατηγορούσαν ότι έφταιγα εγώ που δεν τις έπλασα ποθητές και πανέμορφες στη φαντασία μου. Το αειθαλές δέντρο μου θύμισε το σχολείο που πήγαινα, το πέμπτο δημοτικό της πόλης μου. Έτσι ξέφυγα από τα βλέμματά τους και θυμήθηκα τον ορθωμένο προς τον συνήθως ηλιόλουστο ουρανό ιστό της σημαίας όπου πολλοί φίλοι μου παίζοντας τον πότισαν με το παιδικό τους αίμα και τις διόλου παιδικές τους βρισιές.
Και η θεωρία του ονείρου συνεχίστηκε όταν συσχέτισα τις παιδικές μου θυμίσεις με δύο μωρά μπροστά μου. Βρισκόταν στα πλάγια της πορείας που ακολουθούσε το ζευγάρι του υπομονετικού ζώου και του απότομα γερασμένου ανθρωπάκου. Έβγαλα την μεγάλη ανάσα που είχα τόση ώρα κρατημένη μέσα μου και κόλλησα τα χέρια μου στα ισχία μου. Μουρμούρισα σιγανά μα γρήγορα στον εαυτό μου προτάσεις ποιητών, λέξεις θάρρους κι αυτοσυγκέντρωσης. Ενθουσιάστηκα όταν κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να αντιλαμβάνομαι κάποιο νόημα, αλλά απλά να αφήνομαι στους ήχους που σχημάτιζαν δίχτυ και με κουνούσαν σε ρυθμούς κρουστών. Ήθελα και κάτι να πιω. Ίσως ένα ζεστό τσάι με λίγο αγγλικό ρούμι να χαρίζει οσμή και γεύση. Εκείνη τη στιγμή ή λίγο πιο πριν ή και μετά, η ελιά πάνω από το κεφάλι μου άρχισε να πετάει τους καρπούς της. Μονάχη σε χωράφια που δεν θα ‘ρθουν αγρότες με τα δίχτυα και τα καλάμια τους να την αρμέξουν. Προτού ο χειμώνας της παγώσει τα παιδιά πάνω στα κλαδιά, αισθάνθηκε εμένα δίπλα της και μου ‘δωσε τα φρούτα της, το σπέρμα και το γέννημά της. Μάζεψα στις παλάμες μου όσες περισσότερες γίνονταν από τις μεγαλύτερες, κατάμαυρες και αρκετά λαδωμένες.
Κάτι κουνήθηκε και σχημάτισα σκούρες κηλίδες στο πανωφόρι μου. Τίναξα τα κουκούτσια στο πάτωμα κι ο ήχος του ξύλινου δαπέδου με έφερε πίσω. Έβλεπα πάλι τον τοίχο αλλά από την αντίθετη μεριά τώρα. Ήμουν μέσα. Πήρα να κινήσω το δεξί μου χέρι κι αυτό γδάρθηκε πάνω στα τούβλα και τα χαλίκια. Τ’ αριστερό μου ήταν τριγυρισμένο από καλώδια που κατευθυνόντουσαν στην πρίζα που θα τροφοδοτούσε μελλοντικά τον υπολογιστή μου. Εκείνη την ώρα καταλάβαινα ότι αποκλείεται να συνέβαινε αυτό. Αν εγώ προϋπήρχα του τοίχου δεν μπορούσα να βρίσκομαι και μέσα σ’ αυτόν. Τα μάτια μου κατάστεγνα, γεμάτα άμμο κι ασβέστη, δακρυσμένα, αλλά με τη δύναμη να κοιτάνε μισάνοιχτα ακόμη το υπόλοιπο του δωματίου. Και κει που έπεφτα συνειδητά σε λήθαργο για να ξυπνήσω στο κρεβάτι που απλωνόταν ζερβά στο οπτικό μου πεδίο, η όρασή μου κατευθύνθηκε λίγο παραπέρα. Εκεί πίσω από το σχέδιο της αδερφής μου για τα κουμάσια από το χωριό μας στον τόπο ασέλγειας δίπλα στο ποτάμι, το είδα. Τα κουτιά που περιείχαν το πανάκριβο στερεοφωνικό μου και τα παλιά βινύλια του πατέρα δεν με εμπόδιζαν καθόλου. Αντίθετα τα δάκρια στα μάτια ενώθηκαν με υλικά της ακροθαλασσιάς που χρησιμοποιούν για να δέσουν τα πανύψηλα σημερινά κτίρια. Λίγο μετά που κατάφερα και ξανακοίταξα διέκρινα ένα κύμα ομίχλης μέσα στο δωμάτιο, όμως δεν έκρυβε την κόκκινη κάσα από παλιό ξύλο που το έπιπλο είχε. Ήταν το δώρο που ήθελα να της κάνω, και νομίζω ότι ακόμη θέλω να της κάνω ένα οποιοδήποτε δώρο. Το σύννεφο ξεκίνησε προς το μπαλκόνι. Έβγαλε σιγά-σιγά το μπροστινό του μέρος και μετά το υπόλοιπο από το ανάλαφρο σώμα του. Κι έτσι καθάρισε το είδωλο επάνω στον καθρέφτη. Να νιώθω τα μάτια μου ορθάνοικτα κάθετα μπροστά μου και να βλέπω μονάχα μία κενή αναπαυτική πολυθρόνα και τον από παλιά ασβεστωμένο τοίχο.
Πιάσαμε να κουβαλήσουμε τη ντουλάπα. Τα νύχια μου χωνόντουσαν στο μαλακό ξύλο της ράχης της, όλο το διάστημα που ως τελευταίος ζοριζόμουν στις σκάλες. Μετά τη γείραμε στα δεξιά για να την περάσουμε από την πόρτα. Μέσα στο διαμέρισμα έτσι πλαγιασμένη ήταν σαν μια νεκρή πεταλούδα με τα φτερά της, τα πορτόφυλλά της είχαν ξεφύγει από το μικρό κομμάτι χαρτοταινίας, ν’ αγκαλιάζουν νωχελικά τους αόρατους πυρήνες γόνιμων ανθών. Πόνεσε η μέση μου από το βάρος της. Χαρούμενος την ακούμπησα από το μέρος μου και την έσπρωξα προς τον απέναντι από το μπαλκόνι τοίχο. Κοίταξα πίσω μου στα νερά που λιμνάζανε έξω και μου φάνηκε όλο και να ζυγώνουν, μα δεν έδωσα εσκεμμένα σημασία. Στράφηκα στις κούτες που είχαμε άχαρα πετάξει στο ανατολικό μέρος του δωματίου προ ολίγων ωρών, αποδεσμεύοντας έτσι τον τρίτο της παρέας κουβαλήματος που άτυπα είχαμε θεσπίσει.
Έπειτα πήρα έναν σωρό ρούχα από μία τσάντα και μια εξάδα καινούργιες κρεμάστρες με σκοπό ν’ αρχίσω το σιγύρισμα. Στο πρώτο δευτερόλεπτο από το άνοιγμα των μισογερμένων φύλλων της δεν πρόσεξα τίποτα περίεργο. Ποιος μπορεί άλλωστε να με κατηγορήσει γι αυτό. Περιμένεις να δεις τίποτα άλλο από διάφορους χρωματισμούς του ξύλου μέσα σε μία ντουλάπα; Και καθώς το ελάχιστο κενό με το δεύτερο δευτερόλεπτο τελείωνε, παρατήρησα ότι έβλεπα τον τοίχο εμπρός μου. Μα αν και πριν από λίγο εγώ μαζί με τον αλλοδαπό της μεταφορικής εταιρίας ανέβασα το έπιπλο κι αν τα δάχτυλά μου ένιωθαν το βάρος συσσωρευμένο στο πίσω ξύλινο μέρος της, τώρα απουσίαζε η πλάτη της. Αυτό ήταν αδύνατον ή πέρα για πέρα φανταστικό, άρα κάτι πρόσμενα για να εκλογικεύσει την κατάσταση αυτή. Περίμενα καρτερικά ρίχνοντας ματιές μια στον τοίχο μέσα από τα πλάγια κλαδιά της και μια στη στοίβα που τα ρούχα κι οι κρεμάστρες μορφοποίησαν. Μία, δύο, τρεις στιγμές, τίποτα.
Σχημάτισα πάνω στην μαύρη εικόνα που έδειχνε η οθόνη του μυαλού μου ένα εξοχικό τοπίο. Δύο γυναίκες καθόντουσαν πολύ μακριά από εμένα κι έτσι έριξα την προσοχή μου σε ποιο κοντινές καταστάσεις. Όπως εκείνο το γαϊδουράκι προς τ’ αριστερά μου. Πιο πέρα κάτι γκρίζα πουλιά κάνανε κύκλους στον αέρα και με βάση μία υποθετική γεωμετρική πρόοδο, κατέβαιναν προς το έδαφος. Ο στόχος γύρω από τον οποίο κάποιος θα μπορούσε να κάνει μετρήσεις για να βρει με ακρίβεια δύο δεκαδικών αριθμών την παραπάνω πρόοδο, κρύφτηκε κάτω από τον όγκο ενός καταπράσινου υψώματος. Εκεί δύο φιγούρες περπατούσαν σκυμμένοι από το βάρος του πολιτικού τους βίου, σαν πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος δημοκρατίας μίας πολύπαθης χώρας. Γύρισα την προσοχή μου στην δεύτερη εικόνα του υπομονετικού λαϊκού ζώου, εάν θυμόμουν καλά από τα σχολικά μου εγχειρίδια εκλιπόντων εμψύχων. Είχε στην πλάτη του ένα πελώριο κυκλικό φορτίο και ένας κοντός και υπερβολικά καλοντυμένος για τον χώρο αυτό άνθρωπος το ενθάρρυνε να συνεχίσει βρίζοντας το.
Κάτι σκουρόχρωμες γραμμές σε έγχρωμο φόντο στην οθόνη, σαν αλλαγή καναλιού μόλις ξεκινήσουν οι διαφημίσεις, με έκανε να εστιάσω στην εικόνα της μεταφοράς. Ίσως να ήταν ο γνωστός Μήτσος των εκδρομών-μεταφορών. Αλλά πάλι έλειπε η κατάλληλη υπόκρουση. Αν και το ζωντανό βυθιζόταν στο μαλακό και χορταριασμένο έδαφος και ο περιπατητής από δίπλα πρέπει να έβριζε και να έφτυνε αδιάκοπα, μία πελώρια ησυχία στα πρόθυρα ενός κενού βουητού έφτανε σε μένα. Τι περισσότερο μπορεί να περίμενα με την εικόνα να μεταδίδεται με τα κύματα του υποσυνείδητού μου από τον τοίχο που βρισκόταν πάνω και πίσω από τα συρτάρια της φοιτητικής μου ντουλάπας. Τίποτα περισσότερο με βάση τα βιβλία που διάβαζα τις τελευταίες εβδομάδες και απειροελάχιστα ανακαλούσα. Κατά πως τα ήθελα εγώ πρέπει να ζύγωναν τα συμβάντα αυτά, αν και δεν ήμουν σίγουρος ότι έστω και ασυναίσθητα τα είχα καλέσει ή προκαλέσει εγώ.
Κατόπιν έκανα μια άλλη υπόθεση, αυτή του να ονειρεύομαι. Αυτόματα πιτσιρίκια πετάχτηκαν κι άρχισαν έναν πρόστυχο χορό γύρω από ένα κοντινό κυπαρίσσι. Αυτό σαν όλο και να ψήλωνε από την ντροπή του. Από την χαρούμενη παρέα οι επιθυμητές γυναίκες είχαν κάνει έναν πολύ μικρό κύκλο και με δαυλούς πάθους κι ανοιξιάτικες πασχαλιές στα χέρια τ’ αγόρια χόρευαν πηδώντας στον αέρα. Οι υπόλοιπες γυναίκες γύρισαν τα μούτρα τους προς εμένα. Σαν να με κατηγορούσαν ότι έφταιγα εγώ που δεν τις έπλασα ποθητές και πανέμορφες στη φαντασία μου. Το αειθαλές δέντρο μου θύμισε το σχολείο που πήγαινα, το πέμπτο δημοτικό της πόλης μου. Έτσι ξέφυγα από τα βλέμματά τους και θυμήθηκα τον ορθωμένο προς τον συνήθως ηλιόλουστο ουρανό ιστό της σημαίας όπου πολλοί φίλοι μου παίζοντας τον πότισαν με το παιδικό τους αίμα και τις διόλου παιδικές τους βρισιές.
Και η θεωρία του ονείρου συνεχίστηκε όταν συσχέτισα τις παιδικές μου θυμίσεις με δύο μωρά μπροστά μου. Βρισκόταν στα πλάγια της πορείας που ακολουθούσε το ζευγάρι του υπομονετικού ζώου και του απότομα γερασμένου ανθρωπάκου. Έβγαλα την μεγάλη ανάσα που είχα τόση ώρα κρατημένη μέσα μου και κόλλησα τα χέρια μου στα ισχία μου. Μουρμούρισα σιγανά μα γρήγορα στον εαυτό μου προτάσεις ποιητών, λέξεις θάρρους κι αυτοσυγκέντρωσης. Ενθουσιάστηκα όταν κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να αντιλαμβάνομαι κάποιο νόημα, αλλά απλά να αφήνομαι στους ήχους που σχημάτιζαν δίχτυ και με κουνούσαν σε ρυθμούς κρουστών. Ήθελα και κάτι να πιω. Ίσως ένα ζεστό τσάι με λίγο αγγλικό ρούμι να χαρίζει οσμή και γεύση. Εκείνη τη στιγμή ή λίγο πιο πριν ή και μετά, η ελιά πάνω από το κεφάλι μου άρχισε να πετάει τους καρπούς της. Μονάχη σε χωράφια που δεν θα ‘ρθουν αγρότες με τα δίχτυα και τα καλάμια τους να την αρμέξουν. Προτού ο χειμώνας της παγώσει τα παιδιά πάνω στα κλαδιά, αισθάνθηκε εμένα δίπλα της και μου ‘δωσε τα φρούτα της, το σπέρμα και το γέννημά της. Μάζεψα στις παλάμες μου όσες περισσότερες γίνονταν από τις μεγαλύτερες, κατάμαυρες και αρκετά λαδωμένες.
Κάτι κουνήθηκε και σχημάτισα σκούρες κηλίδες στο πανωφόρι μου. Τίναξα τα κουκούτσια στο πάτωμα κι ο ήχος του ξύλινου δαπέδου με έφερε πίσω. Έβλεπα πάλι τον τοίχο αλλά από την αντίθετη μεριά τώρα. Ήμουν μέσα. Πήρα να κινήσω το δεξί μου χέρι κι αυτό γδάρθηκε πάνω στα τούβλα και τα χαλίκια. Τ’ αριστερό μου ήταν τριγυρισμένο από καλώδια που κατευθυνόντουσαν στην πρίζα που θα τροφοδοτούσε μελλοντικά τον υπολογιστή μου. Εκείνη την ώρα καταλάβαινα ότι αποκλείεται να συνέβαινε αυτό. Αν εγώ προϋπήρχα του τοίχου δεν μπορούσα να βρίσκομαι και μέσα σ’ αυτόν. Τα μάτια μου κατάστεγνα, γεμάτα άμμο κι ασβέστη, δακρυσμένα, αλλά με τη δύναμη να κοιτάνε μισάνοιχτα ακόμη το υπόλοιπο του δωματίου. Και κει που έπεφτα συνειδητά σε λήθαργο για να ξυπνήσω στο κρεβάτι που απλωνόταν ζερβά στο οπτικό μου πεδίο, η όρασή μου κατευθύνθηκε λίγο παραπέρα. Εκεί πίσω από το σχέδιο της αδερφής μου για τα κουμάσια από το χωριό μας στον τόπο ασέλγειας δίπλα στο ποτάμι, το είδα. Τα κουτιά που περιείχαν το πανάκριβο στερεοφωνικό μου και τα παλιά βινύλια του πατέρα δεν με εμπόδιζαν καθόλου. Αντίθετα τα δάκρια στα μάτια ενώθηκαν με υλικά της ακροθαλασσιάς που χρησιμοποιούν για να δέσουν τα πανύψηλα σημερινά κτίρια. Λίγο μετά που κατάφερα και ξανακοίταξα διέκρινα ένα κύμα ομίχλης μέσα στο δωμάτιο, όμως δεν έκρυβε την κόκκινη κάσα από παλιό ξύλο που το έπιπλο είχε. Ήταν το δώρο που ήθελα να της κάνω, και νομίζω ότι ακόμη θέλω να της κάνω ένα οποιοδήποτε δώρο. Το σύννεφο ξεκίνησε προς το μπαλκόνι. Έβγαλε σιγά-σιγά το μπροστινό του μέρος και μετά το υπόλοιπο από το ανάλαφρο σώμα του. Κι έτσι καθάρισε το είδωλο επάνω στον καθρέφτη. Να νιώθω τα μάτια μου ορθάνοικτα κάθετα μπροστά μου και να βλέπω μονάχα μία κενή αναπαυτική πολυθρόνα και τον από παλιά ασβεστωμένο τοίχο.
Αλεξανδρούπολη, 10 Δεκέμβρη ’99
15 Οκτ 2008
Ευλογία θανάτου
οι άνθρωποι που αιώνια σκυφτοί κοιτάζουν τη ζωή τους
και των υπολοίπων τα πεπραγμένα και μελλούμενα,
για πρώτη φορά ολόρθοι στέκονται και ψηλά κρατούν το κεφάλι,
όταν κρεμασμένοι αιωρούνται από πρόχειρες θηλιές στο ταβάνι.
Ξύλινοι σιδηρόδρομοι και μεταλλικά δέντρα
Κυνήγησα τ’ άστρα και τις άμαξές τους,
σιδερένια οχήματα ντυμένα με χρυσαφένια άμμο
για να σε δω να κάθεσαι,
στ’ άσπρα ντυμένη πεταλούδα μαυρισμένη
να κοιτάς κάτω σου, να με κοιτάς.
Έψαξα από τη σελήνη αριστερά,
όπως θωρείς από χαμηλά και φαίνεται εκείνη η λακκούβα
για να σε δω να πλαγιάζεις,
στην πλάτη ενός κρατήρα
να αιωρείσαι στο κενό ψηλά από μια σκονισμένη κούνια.
Κι ήθελα να ήμουν εκεί όταν θα ξυπνούσες,
μικρό δισκάκι με διάφορα πιατάκια, πιρούνι και μαχαίρι
για να δω την άκρη απ’ τα χείλη σου
υγρή να ξεκουμπώνεται για να χαμογελάσει,
κι ο ουρανός ν’ ανοίξει λευκός
να μιλάς μαζί μου μέσα απ’ τα πέλαγα του ήχου.
Οι πάνινες κούκλες βρωμίσανε από τα χρόνια που έφαγες,
πήρανε στα πλαστικά χεράκια τους ύφασμα και μύρο
και σε κάθε γωνιά βρεθήκανε να σκαλίζουν κομμάτια αιθέριας λάσπης,
δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, γεμίσανε τις σελίδες των ημερολογίων σου
κι έμεινες ανέμελη να ταλαντεύεσαι κάπου στο παντοτινό πουθενά.
σιδερένια οχήματα ντυμένα με χρυσαφένια άμμο
για να σε δω να κάθεσαι,
στ’ άσπρα ντυμένη πεταλούδα μαυρισμένη
να κοιτάς κάτω σου, να με κοιτάς.
Έψαξα από τη σελήνη αριστερά,
όπως θωρείς από χαμηλά και φαίνεται εκείνη η λακκούβα
για να σε δω να πλαγιάζεις,
στην πλάτη ενός κρατήρα
να αιωρείσαι στο κενό ψηλά από μια σκονισμένη κούνια.
Κι ήθελα να ήμουν εκεί όταν θα ξυπνούσες,
μικρό δισκάκι με διάφορα πιατάκια, πιρούνι και μαχαίρι
για να δω την άκρη απ’ τα χείλη σου
υγρή να ξεκουμπώνεται για να χαμογελάσει,
κι ο ουρανός ν’ ανοίξει λευκός
να μιλάς μαζί μου μέσα απ’ τα πέλαγα του ήχου.
Οι πάνινες κούκλες βρωμίσανε από τα χρόνια που έφαγες,
πήρανε στα πλαστικά χεράκια τους ύφασμα και μύρο
και σε κάθε γωνιά βρεθήκανε να σκαλίζουν κομμάτια αιθέριας λάσπης,
δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, γεμίσανε τις σελίδες των ημερολογίων σου
κι έμεινες ανέμελη να ταλαντεύεσαι κάπου στο παντοτινό πουθενά.
29 Σεπ 2008
10 Σεπ 2008
Αναιδέστατοι καταναλωτές πολυτελών αμαξιών, χλευάζουν στην καταστραμμένη άσφαλτο τους αργούς συνοδοιπόρους τους. Προσπερνάνε τις περασμένες ζωές συγκατοίκων τους στον κόσμο αυτό... Προπορεύονται, τρέχουν στη ζωή, στη σκέψη, στα χρέη...
Παράλληλοι κόσμοι που ποτέ δεν αγγίζονται, εταίροι που ποτέ δεν πληρώνονται... Όσο κι αν τους βαριέσαι, τους αποφεύγεις, τους αντιμιλάς, αυτοί είναι πάντα μπροστά σου, σαν την κούκλα - καραγκιόζης που πετάγεται από το όμορφα διακοσμημένο κουτί. Να σε τρομάξει, να σου θυμίσει ότι η παιδική ηλικία έφυγε ανεπιστρεπτί και δεν την χάρηκες... Σαν το ενοχλητικό δώρο που υπάρχει από πάντα πάνω στο ράφι δίπλα στα σχολικά βοηθήματα, να το βλέπει η θεία όταν έρχεται αιφνίδια να ελέγξει την έφηβη ανιψιά της... Να την ΄βοηθήσει΄ μην καταντήσει κάτοικος ραφιού αφού πια αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικιστικά, οικονομικά, σεξιστικά και αποκτήσει τις κατάλληλες ΄επαφές΄ στη ζωή της...
Τους βαρέθηκα όλους, ξιπασμένοι νεοέλληνες, με φθηνά γούστα που τα ικανοποιούν με τον ακριβότερο τρόπο... Πάντα με δανεικά λεφτά, αισθήματα και λόγια. Ανθρωπάκια μικρότερα από τα playmobil που ακόμα αγοράζω (δεν συλλέγω, εγώ χαίρομαι που δηλώνω ότι ακόμα παίζω μαζί τους!), χωρίς αισθήματα, χωρίς χρόνο, χωρίς ελεύθερες αναπνοές, δεν έχουν ανέβει στα βουνά, δεν κολύμπησαν ανοιχτά στην θάλασσα, ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι μπορούν να βοηθήσουν χωρίς να κερδίσουν...
Παράλληλοι κόσμοι που ποτέ δεν αγγίζονται, εταίροι που ποτέ δεν πληρώνονται... Όσο κι αν τους βαριέσαι, τους αποφεύγεις, τους αντιμιλάς, αυτοί είναι πάντα μπροστά σου, σαν την κούκλα - καραγκιόζης που πετάγεται από το όμορφα διακοσμημένο κουτί. Να σε τρομάξει, να σου θυμίσει ότι η παιδική ηλικία έφυγε ανεπιστρεπτί και δεν την χάρηκες... Σαν το ενοχλητικό δώρο που υπάρχει από πάντα πάνω στο ράφι δίπλα στα σχολικά βοηθήματα, να το βλέπει η θεία όταν έρχεται αιφνίδια να ελέγξει την έφηβη ανιψιά της... Να την ΄βοηθήσει΄ μην καταντήσει κάτοικος ραφιού αφού πια αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικιστικά, οικονομικά, σεξιστικά και αποκτήσει τις κατάλληλες ΄επαφές΄ στη ζωή της...
Τους βαρέθηκα όλους, ξιπασμένοι νεοέλληνες, με φθηνά γούστα που τα ικανοποιούν με τον ακριβότερο τρόπο... Πάντα με δανεικά λεφτά, αισθήματα και λόγια. Ανθρωπάκια μικρότερα από τα playmobil που ακόμα αγοράζω (δεν συλλέγω, εγώ χαίρομαι που δηλώνω ότι ακόμα παίζω μαζί τους!), χωρίς αισθήματα, χωρίς χρόνο, χωρίς ελεύθερες αναπνοές, δεν έχουν ανέβει στα βουνά, δεν κολύμπησαν ανοιχτά στην θάλασσα, ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι μπορούν να βοηθήσουν χωρίς να κερδίσουν...
30 Αυγ 2008
22 Αυγ 2008
Oι 10 πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο
Πέμπτη, 21 Αυγούστου 2008 (http://www.capital.gr/businessweek/articles.asp?id=559966)
Oι 10 πιο ευτυχισμένες χώρες στον κόσμο
Η έρευνα «Παγκόσμιες Αξίες» για το 2008 έδειξε πως η ελευθερία επιλογής, η κοινωνική αποδοχή και όχι μόνο ο πλούτος σχετίζονται άμεσα με την ευτυχία των λαών. Δείτε τις 10 χώρες με τους περισσότερο ευτυχισμένους κατοίκους στον πλανήτη.
Του Matt Mabe
Του Matt Mabe
Οι «κυνηγοί» της ευτυχίας τα κατάφεραν και πάλι. Χρησιμοποιώντας ένα «στρατό» από στατιστικολόγους και αναρίθμητα στοιχεία, ανακάλυψαν το ποιες χώρες έχουν τους περισσότερο ευτυχισμένους λαούς. Ωστόσο, φέτος, στην πρώτη δεκάδα υπήρξαν απρόβλεπτοι νικητές, για απρόβλεπτους λόγους.
Η έρευνα «Παγκόσμιες Αξίες», που απαρτίζεται με δεδομένα που συγκεντρώνονται από δείγμα 350.000 ανθρώπων σε 97 χώρες και πραγματοποιείται από το 1981, έδειξε πως η Δανία είναι η χώρα με τους περισσότερο ευτυχισμένους κατοίκους, γεγονός που έχει συμβεί και στο παρελθόν, ενώ τους περισσότερο δυστυχισμένους τους έχει η Ζιμπάμπουε. Έκπληξη αποτέλεσε το γεγονός πως το Πουέρτο Ρίκο και η Κολομβία κατάφεραν να «εξοστρακίσουν» από την πρώτη δεκάδα τα "φαβορί" όπως η Σουηδία και η Φιλανδία. Αίσθηση προκάλεσε η αναρρίχηση του Ελ Σαλβαδόρ στην 11η θέση, ξεπερνώντας στην τελική κατάταξη τη Μάλτα και το Λουξεμβούργο. Οι ΗΠΑ κατέλαβαν την 16η θέση.
Με συντονιστή τον καθηγητή πολιτικών επιστημών του πανεπιστημίου του Michigan, Ronald Inglehart, η έρευνα έδειξε πως η ελευθερία επιλογής, οι ίσες ευκαιρίες των δύο φύλων και η αυξημένη ανεκτικότητα στις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων είναι οι βασικές αιτίες πίσω από την αύξηση της ευτυχίας σε παγκόσμια κλίμακα. Τα αποτελέσματα καταρρίπτουν την απλοϊκή και παραδοσιακά αποδεκτή νοοτροπία πως ο πλούτος αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για την ευτυχία, τονίζει ο Inglehart.
Μέθοδοι μέτρησης της ευτυχίας
Το 2006, μία αρκετά διαφορετική έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το βρετανικό πανεπιστήμιο του Leicester κατάρτισε top 10 με αρκετές κοινές χώρες (BusinessWeek.com, 11/10/06) με την παρούσα έρευνα. Η βρετανική έρευνα πραγματοποιήθηκε με στοιχεία που συγκέντρωσε από την UNESCO, την CIA, την New Economics Foundation και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, και κατέληγε στο συμπέρασμα πως ο πλούτος, η πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και η βασική εκπαίδευση ήταν οι πλέον κρίσιμοι παράγοντες για τον καθορισμό της ευτυχίας. Ήταν επομένως λογικό οι κορυφαίες θέσεις στην κατάταξης να καλύπτονται σχεδόν εξ ολοκλήρου από δυτικές ευρωπαϊκές χώρες (BusinessWeek.com, 11/10/06) (Για πλήρη λίστα που συνδέει την έρευνα του 2006 με κατάταξη οικονομικής ανταγωνιστικότητας και τεχνολογικής γνώσης, δείτε τη λίστα με τις πλέον ανταγωνιστικές χώρες του κόσμου.)
Από την άλλη, η έρευνα «Παγκόσμιες Αξίες» συγκεντρώνει στοιχεία επί 27 διαδοχικά έτη και αποσκοπεί στο να μετρήσει "την υποκειμενική καλοπέραση" του κόσμου μέσω ποιοτικής μέτρησης της ευτυχίας και της ικανοποίησης της ζωής. Χρησιμοποιεί δύο βασικά ερωτήματα, που δεν αλλάζουν ποτέ: "Πως θα αξιολογούσατε την ευτυχία σας;» και «πόσο ικανοποιημένοι είστε με τη ζωή σας αυτές τις μέρες;».
Δραματική μεταστροφή διάθεσης
Φέτος, οι αναλυτές σοκαρίστηκαν από τα ευρήματα τους. Η ευτυχία –σύμφωνα με το τυχαίο δείγμα- είχε αυξηθεί σε 40 χώρες και είχε μειωθεί σε 12. Ο Inglehart, που ασχολείται ενεργά με την εν λόγω έρευνα τα τελευταία 20 χρόνια, υπογραμμίζει πως τα αποτελέσματα αψηφούν τη συμβατική γνώση σε θέματα ευτυχίας, που τα τελευταία χρόνια ήταν στάσιμη. «Γνωρίζαμε πως τα συμπεράσματα δεν μπορούν να συμβαίνουν και μέχρι και εγώ διερωτήθηκαν αν μπορώ να τα δημοσιεύσω;» δήλωσε ο ίδιος.
Η ερευνητική ομάδα Inglehart έκρινε πως χρειαζόταν καλύτερες εξηγήσεις για τη φύση των μεγεθών. «Οι περισσότερες πρόσφατες μελέτες, συμπεριλαμβανομένης της δικής μου, στηρίζονται σε οικονομικά μεγέθη, δηλαδή σε μετρήσιμες μονάδες. Βέβαια, ψάχνεις μόνο για οικονομικά στοιχεία, τότε μόνο αυτά θα βρεις».
Φέτος η έρευνα έδειξε πως η ελευθερία επιλογής και η κοινωνική αποδοχή είναι οι πιο ισχυρές δυνάμεις πίσω από τη ευθυμία ή τη δυσθυμία ενός λαού. "Αδιαμφισβήτητα τα χρήματα είναι σημαντικός παράγοντας, αλλά δεν είναι το παν» σχολίασε ο Inglehart, αν και διευκρίνισε πως εξακολουθεί να υπάρχει μεγάλη συσχέτιση μεταξύ του υψηλού επιπέδου διαβίωσης και της μέτρησης της ευτυχίας.
Δεν είναι μόνο τα χρήματα
Σε γενικές γραμμές, η αύξηση στη διεθνή ανάγκη και αίσθηση ελευθερίας τα τελευταία 25 χρόνια έχει αρχίσει να περιορίζει την καθαρή επίδραση της οικονομικής ανάπτυξης ως μονοπωλιακή παράμετρο ευτυχίας. Το γεγονός αυτό αποτυπώνεται στο ότι αναπτυγμένες χώρες με σταθερό οικονομικό περιβάλλον εμφανίζονται περισσότερο ευτυχισμένες χάρη στην μεγαλύτερη στάθμιση επί της ελευθερίας επιλογής.
Επιπροσθέτως, «υπάρχει συρρίκνωση στις αποδόσεις της οικονομικής προόδου» ανέφερε ο Inglehart. Στις φτωχότερες χώρες, η ευτυχία συνδέεται με την αλληλεγγύη μέσα στις τοπικές κοινότητες, με τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και τον πατριωτισμό, και ίσως αυτά να εξηγούν και την ευτυχία σε ορισμένες φτωχές χώρες της Λατινικής Αμερικής, συνεχίζει ο ερευνητής.
Ακόμα ένας σημαντικός παράγοντας ευτυχίας είναι η κοινωνική ανοχή. Τα τελευταία 25 χρόνια, η αύξηση στην ισονομία των δύο φύλων και η αποδοχή μειονοτήτων και ομοφυλοφίλων έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στη βελτίωση της ευτυχίας των κατοίκων μίας χώρας. Παραδείγματος χάριν, η Ελβετία –που έρχεται έβδομη στην τελική δεκάδα- έχει αναδείξει δύο γυναίκες ως αρχηγούς κράτους τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ η Ισλανδία –Νο. 4 στη λίστα- έχει περάσει νόμους που δίνει τα ίδια δικαιώματα στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια με τα παντρεμένα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. «Όταν οι άνθρωποι νιώθουν πως δεν απειλούνται, τότε γίνονονται πιο ανεκτικοί» συμπληρώνει ο Inglehart. Η ανοχή έχει την ιδιότητα να κάνει τον κόσμο πιο χαρούμενο.
Η ευγνωμοσύνη βελτιώνει τη συμπεριφορά
Παρά το γεγονός πως ο Inglehart δίνει έμφαση στο ό,τι δεν κατέχει τα πραγματικά μυστικά της ευτυχίας, διευκρινίζει πως η νέα αυτή έρευνα δίνει μία σαφέστερη εικόνα. Κατά τη γνώμη του, η αγαθοεργία και η ευγνωμοσύνη είναι «ήσυχες δυνάμεις» πίσω από την ευτυχία. Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η θρησκευτική πίστη και η κοινωνική αλληλεγγύη, όπως άλλωστε και κάθε θετικό σύστημα πίστης. «Η Λατινική Αμερική φαίνεται να το γνωρίζει καλά αυτό», σχολιάζει ο ερευνητής.
«Πριν από κάποια χρόνια, θα σας έλεγα απλά πως ευτυχία είναι να δουλεύετε σκληρά και να αποταμιεύετε. Τα πράγματα έχουν αλλάξει όμως τώρα. Και αυτό είναι κάτι που ακόμα δεν έχω αποσαφηνίσει» εξήγησε ο Inglehart.
Δείτε το slide show του BusinessWeek.com με τις 10 πιο ευτυχισμένες χώρες του κόσμου.
Ο Matt Mabe είναι δημοσιογράφος για το παράρτημα του BusinessWeek στο Παρίσι.
17 Αυγ 2008
Τα σπαταλημένα "Εγώ" μας... αφημένα εδώ τριγύρω, στη στροφή του λάθους δρόμου, στα περιττά λεπτά του χρόνου, ψηλά από τη θάλλασσα, κάτω από το χώμα του ουρανού... Μία επίσκεψη μέσα μας... αρκεί...
Ευλογία θανάτου
οι άνθρωποι που αιώνια σκυφτοί κοιτάζουν τη ζωή τους
και των υπολοίπων τα πεπραγμένα και μελλούμενα,
για πρώτη φορά ολόρθοι στέκονται και ψηλά κρατούν το κεφάλι,
όταν κρεμασμένοι αιωρούνται από πρόχειρες θηλιές στο ταβάνι.
Κιλκίς, 19 Αυγούστου ‘00
Ξύλινοι σιδηρόδρομοι και μεταλλικά δέντρα
Ξύλινοι σιδηρόδρομοι και μεταλλικά δέντρα
Κυνήγησα τ’ άστρα και τις άμαξές τους,
σιδερένια οχήματα ντυμένα με χρυσαφένια άμμο
για να σε δω να κάθεσαι,
στ’ άσπρα ντυμένη πεταλούδα μαυρισμένη
να κοιτάς κάτω σου, να με κοιτάς.
Έψαξα από τη σελήνη αριστερά,
όπως θωρείς από χαμηλά και φαίνεται εκείνη η λακκούβα
για να σε δω να πλαγιάζεις,
στην πλάτη ενός κρατήρα
να αιωρείσαι στο κενό ψηλά από μια σκονισμένη κούνια.
Κι ήθελα να ήμουν εκεί όταν θα ξυπνούσες,
μικρό δισκάκι με διάφορα πιατάκια, πιρούνι και μαχαίρι
για να δω την άκρη απ’ τα χείλη σου
υγρή να ξεκουμπώνεται για να χαμογελάσει,
κι ο ουρανός ν’ ανοίξει λευκός
να μιλάς μαζί μου μέσα απ’ τα πέλαγα του ήχου.
Οι πάνινες κούκλες βρωμίσανε από τα χρόνια που έφαγες,
πήρανε στα πλαστικά χεράκια τους ύφασμα και μύρο
και σε κάθε γωνιά βρεθήκανε να σκαλίζουν κομμάτια αιθέριας λάσπης,
δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, γεμίσανε τις σελίδες των ημερολογίων σου
κι έμεινες ανέμελη να ταλαντεύεσαι κάπου στο παντοτινό πουθενά.
Θεσσαλονίκη, 2 Αυγούστου ‘00
7 Αυγ 2008
Ανταποδοτική ζωή...
Ήρθε το πρωί ένα παιδί, θα 'τανε δεκαπέντε χρονών. Ζήτησε χρήματα από τον πατέρα του που έπινε τον καφέ του απέναντί μου. Εκείνος χωρίς να πάρει τα μάτια του από την αντρική του παρέα, του τα 'δωσε κι έκανε ένα νόημα. Αυτό το απαξιωτικό, ξέρετε εσείς, αυτό του οδηγού που έχει πάντα δίκιο, της μάνας που είναι πάντα κουρασμένη, του αφεντικού που παραλίγο δεν πιάνει τους στόχους, του εραστή που τα έκανε όλα καλύτερα, του γείτονα που αυτός δεν ξέρει τίποτα, της μάνας που αυτή τη φορά δεν είναι κουρασμένη και πάντα ξέρει, του μεγάλου παιδιού προς το μικρό, του μεγάλου ψαριού που τρώει το μικρότερο.
Σημασία δεν έδωσε, δεν τον κοίταξε καν στα μάτια. Αναρωτιέμαι εάν το παιδί ήξερε ότι ο μεσήλικας άντρας ήταν ο πατέρας του, φαντάζομαι ότι ανάλογο ερώτημα δεν πέρασε από τον καρβουνιασμένο εγκέφαλο του 'μπαμπά'. Τόσα χρόνια με μισθούς, δώρα, επιδόματα, μπόνους πωλήσεων, μπόνους παραγωγικότητας, μπόνους μη γονιμότητας. Όλα αυτά τα χρόνια το ίδιο παραμύθι. Αρκεί να μην μάθουμε ποτέ το τέλος. Κι έτσι κάθε μέρα είναι μία νέα μέρα, μία ίδια μέρα, μία μέρα γεμάτη στόχους, άλλων! Ανταποδοτική ζωή... Την ζεις μέχρι να τελειώσεις, κι όσο η σύνταξη ξεμακραίνει τόσο αναλώνεσαι σε κάνα ταξιδάκι, κάνα φαγάκι, κάνα οργιάκι... μέχρι που βρίσκεσαι μακριά, φαγωμένος κι από κάτω!
Φώναξε... σσσ! κανείς να μην ακούσει!
Άκουσε... σσσ! κανείς να μην καταλάβει!
ότι μπορείς εσύ να φωνάξεις, να ακουστείς,
να καταλάβεις ότι ο κόσμος γυρνάει,
όχι γύρω από τον εαυτό σου...
αλλά γυρνάει, κι έτσι θα συνεχίσει,
με ή χωρίς εσένα...
Δεν σε χρειάζεσαι.
Σημασία δεν έδωσε, δεν τον κοίταξε καν στα μάτια. Αναρωτιέμαι εάν το παιδί ήξερε ότι ο μεσήλικας άντρας ήταν ο πατέρας του, φαντάζομαι ότι ανάλογο ερώτημα δεν πέρασε από τον καρβουνιασμένο εγκέφαλο του 'μπαμπά'. Τόσα χρόνια με μισθούς, δώρα, επιδόματα, μπόνους πωλήσεων, μπόνους παραγωγικότητας, μπόνους μη γονιμότητας. Όλα αυτά τα χρόνια το ίδιο παραμύθι. Αρκεί να μην μάθουμε ποτέ το τέλος. Κι έτσι κάθε μέρα είναι μία νέα μέρα, μία ίδια μέρα, μία μέρα γεμάτη στόχους, άλλων! Ανταποδοτική ζωή... Την ζεις μέχρι να τελειώσεις, κι όσο η σύνταξη ξεμακραίνει τόσο αναλώνεσαι σε κάνα ταξιδάκι, κάνα φαγάκι, κάνα οργιάκι... μέχρι που βρίσκεσαι μακριά, φαγωμένος κι από κάτω!
Φώναξε... σσσ! κανείς να μην ακούσει!
Άκουσε... σσσ! κανείς να μην καταλάβει!
ότι μπορείς εσύ να φωνάξεις, να ακουστείς,
να καταλάβεις ότι ο κόσμος γυρνάει,
όχι γύρω από τον εαυτό σου...
αλλά γυρνάει, κι έτσι θα συνεχίσει,
με ή χωρίς εσένα...
Δεν σε χρειάζεσαι.
Ήρθε το πρωί ένα παιδί, θα 'τανε δεκαπέντε χρονών. Ζήτησε χρήματα από τον πατέρα του που έπινε τον καφέ του απέναντί μου. Εκείνος χωρίς να πάρει τα μάτια του από την αντρική του παρέα, του τα 'δωσε κι έκανε ένα νόημα. Αυτό το απαξιωτικό, ξέρετε εσείς, αυτό του οδηγού που έχει πάντα δίκιο, της μάνας που είναι πάντα κουρασμένη, του αφεντικού που παραλίγο δεν πιάνει τους στόχους, του εραστή που τα έκανε όλα καλύτερα, του γείτονα που αυτός δεν ξέρει τίποτα, της μάνας που ατου μεγάλου παιδιού προς το μικρό, του μεγάλου ψαριού που τρώει το μικρότερο.
Σημασία δεν έδωσε, δεν τον κοίταξε καν στα μάτια. Αναρωτιέμαι εάν το παιδί ήξερε ότι ο μεσήλικας άντρας ήταν ο πατέρας του, φαντάζομαι ότι ανάλογο ερώτημα δεν πέρασε από τον καρβουνιασμένο εγκέφαλο του 'μπαμπά'. Τόσα χρόνια με μισθούς, δώρα, επιδόματα, μπόνους πωλήσεων, μπόνους παραγωγικότητας, μπόνους μη γονιμότητας. Όλα αυτά τα χρόνια το ίδιο παραμύθι. Αρκεί να μην μάθουμε ποτέ το τέλος. Κι έτσι κάθε μέρα είναι μία νέα μέρα, μία ίδια μέρα, μία μέρα γεμάτη στόχους, άλλων! Ανταποδοτική ζωή... Την ζεις μέχρι να τελειώσεις, κι όσο η σύνταξη ξεμακραίνει τόσο αναλώνεσαι σε κάνα ταξιδάκι, κάνα φαγάκι, κάνα οργιάκι... μέχρι που βρίσκεσαι μακριά, φαγωμένος κι από κάτω!
Φώναξε... σσσ! κανείς να μην ακούσει! Άκουσε... σσσ! κανείς να μην καταλάβει! ότι μπορείς εσύ να φωνάξεις, να ακουστείς, να καταλάβεις ότι ο κόσμος γυρνάει, όχι γύρω από τον εαυτό σου... αλλά γυρνάει, κι έτσι θα συνεχίσει, με ή χωρίς εσένα...
Σημασία δεν έδωσε, δεν τον κοίταξε καν στα μάτια. Αναρωτιέμαι εάν το παιδί ήξερε ότι ο μεσήλικας άντρας ήταν ο πατέρας του, φαντάζομαι ότι ανάλογο ερώτημα δεν πέρασε από τον καρβουνιασμένο εγκέφαλο του 'μπαμπά'. Τόσα χρόνια με μισθούς, δώρα, επιδόματα, μπόνους πωλήσεων, μπόνους παραγωγικότητας, μπόνους μη γονιμότητας. Όλα αυτά τα χρόνια το ίδιο παραμύθι. Αρκεί να μην μάθουμε ποτέ το τέλος. Κι έτσι κάθε μέρα είναι μία νέα μέρα, μία ίδια μέρα, μία μέρα γεμάτη στόχους, άλλων! Ανταποδοτική ζωή... Την ζεις μέχρι να τελειώσεις, κι όσο η σύνταξη ξεμακραίνει τόσο αναλώνεσαι σε κάνα ταξιδάκι, κάνα φαγάκι, κάνα οργιάκι... μέχρι που βρίσκεσαι μακριά, φαγωμένος κι από κάτω!
6 Αυγ 2008
4 Αυγ 2008
Καλοκαίρι 2008 - Come to Greece! or wherever...
«Επισκέφθηκα τις δύο γιατρίνες μας, τα ξεχωριστά αυτά νέα παιδιά, που αριστεύουν στο χώρο της υγείας, πρώτες στο πεδίο του εθελοντισμού αλλά κακότυχες, γιατί έπεσαν μέσα σε ένα περιστατικό τραγικό και δραματικό» (δήλωση Υπουργού Υγείας 4 Αυγ. 2008). 
Κακιά τύχη που μας βρίσκει πάντα, εμάς, μόνο εμάς... Και οι μεγάλοι να μπορούν να κηρύττουν... Αδυνατώ να εκφραστώ... Θέλω να σταματήσω να γράφω, να σκέφτομαι, να θυμάμαι... Δύο κοσμοπολίτικα νησιά, στον αφρό της παγκόσμιας ειδησεογραφίας, αυτά που πάντα γινόντουσαν μακριά ήρθαν, μας πρόλαβαν, μας προσπερνάνε... Μία καταστροφή, ίσως αυτό χρειαζόμαστε...
Απλά αντιγράφω >>>
Η ιστορία έχει κάπως έτσι...
Όπως είπε ο γενικός επιθεωρητής νοτίου Ελλάδος της ΕΛΑΣ, αντιστράτηγος Δημήτρης Μπουλούκος, χθες το απόγευμα το αστυνομικό τμήμα Θήρας δέχθηκε τηλεφώνημα σύμφωνα με το οποίο στο χωριό Βουρβούλο, 3,5 χιλιόμετρα έξω από τα Φηρά, κάποιος είχε σκοτώσει ένα σκυλί.
Αμέσως έφυγε ένα περιπολικό, με οδηγό αρχιφύλακα και συνοδό έναν ανθυπαστυνόμο, ο οποίος όμως -όπως διευκρινίστηκε- δεν πήρε μαζί του το όπλο του. Τους ακολούθησε και δεύτερο περιπολικό, με τρεις δόκιμους αστυνομικούς, οι οποίοι δεν φέρουν οπλισμό.
Καθώς όμως έφταναν στο χωριό, έγινε και δεύτερο τηλεφώνημα, που ανέφερε ότι ένας άνδρας κυκλοφορούσε στο χωριό κρατώντας στο χέρι ένα μεγάλο μαχαίρι και το κομμένο κεφάλι μίας γυναίκας.
Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο άνδρας αυτός ήταν ο 31χρονος Αθανάσιος Αρβανίτης, από την Αλεξανδρούπολη, ο οποίος εργαζόταν ως μάγειρας σε ξενοδοχείο στο Ημεροβίγλι. Ο Αρβανίτης, για άγνωστο μέχρι στιγμής λόγο, είχε αρχίσει από νωρίς χθες να μαλώνει με την 25χρονη σύζυγό του, δασκάλα στο Ακρωτήρι, μέσα στο σπίτι τους, στο Βουρβούλο. Γείτονες που άκουσαν τις φωνές, πήγαν έξω από το σπίτι και είδαν ότι ο δράστης είχε σκοτώσει το σκυλάκι τους, το οποίο και αποκεφάλισε και το πέταξε στο δρόμο.
Στη συνέχεια, όπως ανακοινώθηκε από την αστυνομία, ο Αρβανίτης σκότωσε την 25χρονη σύζυγό του, με ένα μαχαίρι, την αποκεφάλισε, βγήκε στο δρόμο κρατώντας στο δεξί χέρι το μαχαίρι και στο αριστερό το κεφάλι και άρχισε να περιφέρεται στο χωριό.
Σε απόσταση περίπου 800 μέτρων από τον τόπο του εγκλήματος, οι αστυνομικοί τον εντόπισαν, τα περιπολικά σταμάτησαν κοντά του και οι αστυνομικοί τον κάλεσαν να παραδοθεί. Εκείνος αρχικά προσποιήθηκε ότι συμμορφώνεται, όταν όμως τον πλησίασαν ο αρχιφύλακας και ο άοπλος ανθυπαστυνόμος, ενώ ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος, πετάχτηκε επάνω και όρμησε εναντίον τους, βρίζοντας και απειλώντας τους με το μαχαίρι.
Ο αρχιφύλακας πυροβόλησε μία φορά στον αέρα για εκφοβισμό, καλώντας τον και πάλι να παραδοθεί, αλλά εκείνος δεν σταμάτησε και ο αστυνομικός τον πυροβόλησε δύο φορές ακόμα στο στήθος. Ο δράστης έπεσε τραυματισμένος ανάμεσα στα δύο περιπολικά, αλλά όταν τον πλησίασαν δεύτερη φορά, σηκώθηκε και πάλι και με μανία επιτέθηκε εναντίον τους, τραυματίζοντας τον αρχιφύλακα στο στόμα με το μαχαίρι.
Ο αστυνομικός τραβήχτηκε για να γλιτώσει και ο δράστης αστραπιαία πέταξε το κεφάλι της γυναίκας στο άλλο περιπολικό, μπήκε στο αυτοκίνητο του αρχιφύλακα, όπου τα κλειδιά ήταν στη μίζα και έφυγε με ταχύτητα προς τα Φηρά. Στην είσοδο της πόλης τον εντόπισαν δύο άλλα περιπολικά, το ένα από τα οποία ήταν της Ασφάλειας, όπου επέβαιναν ο διοικητής του τμήματος, ένας αστυνομικός της Ασφάλειας και δύο ακόμη δόκιμοι.
Σύμφωνα πάντα με την ΕΛ.ΑΣ., τα περιπολικά τον ακολούθησαν με σκοπό να απομακρυνθούν από την κατοικημένη και πολυσύχναστη περιοχή, ώστε να μπορέσουν να επέμβουν. Σε μικρή απόσταση όμως, ο δράστης με το περιπολικό μπήκε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας και συγκρούστηκε με μοτοποδήλατο στο οποίο επέβαιναν οι δύο γυναίκες ιατροί του Κέντρου Υγείας, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν σοβαρά. Τότε τα δύο περιπολικά που τον ακολουθούσαν, τον εμβόλισαν, βγάζοντας το όχημα έξω από το δρόμο και οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον βγάλουν έξω και να τον συλλάβουν.
Ο τραυματισμένος δράστης σε κατάσταση αμόκ, επιχείρησε να πάρει από τα χέρια του αστυφύλακα της Ασφάλειας το πιστόλι του, με το οποίο τον σημάδευε, αλλά αυτός πάλεψε μαζί του και τον πυροβόλησε συνολικά πέντε φορές με αποτέλεσμα δύο από τις σφαίρες να τον βρουν επίσης στο στήθος και στο συκώτι.
Μάλιστα μία σφαίρα εξοστρακίστηκε και τραυμάτισε στο πόδι Ελληνίδα σπουδάστρια που έκανε διακοπές στη Σαντορίνη και παρακολουθούσε τη σκηνή. Ο διοικητής και ο αστυφύλακας τελικά κατάφεραν μετά από πάλη να ακινητοποιήσουν το δράστη και του πέρασαν χειροπέδες, ενώ ασθενοφόρα παρέλαβαν τον δράστη και τους άλλους τραυματίες για το Κέντρο Υγείας, απ' όπου στη συνέχεια διακομίστηκαν στην Αθήνα με στρατιωτικό αεροσκάφος C-130.
Αμέσως μετά το συμβάν έφυγε για τη Σαντορίνη με ελικόπτερο ο γενικός επιθεωρητής νοτίου Ελλάδος της ΕΛ.ΑΣ., με κλιμάκιο αξιωματικών της Ασφάλειας Αττικής.
Δράστης και θύμα είχαν παντρευτεί με πολιτικό γάμο πριν από ένα χρόνο.
Πηγή ΑΠΕ
Μεσογειακό vs Σκανδιναβικό, μοντέλα ανάπτυξης και ισορροπίας
Μία τραγελαφική ανάλυση δύο οικονομικών και εργασιακών συστημάτων, δώδεκα μήνες μετά (*) την ένταση και τις πολιτικές αντιμαχίες που προξένησε η αναφορά του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου ότι το Μεσογειακό Μοντέλο είναι το πλέον αναποτελεσματικό όλων.
Ως σκανδιναβικό μοντέλο ορίζεται η κλασική περίπτωση της ψηλής και ανοιχτόχρωμης καλλονής, με πλούσιο μπούστο, υπερυψωμένα οπίσθια και λίαν προσφάτως επιμελημένα πόδια, η οποία και μας επισκέπτεται κατόπιν προσευχών και λοιπών πνευματικών ικεσιών των αυτοχθόνων αρσενικών της χώρα μας για ανέμελες διακοπές. Σε αυτή την περίπτωση σύσσωμο το αρρενωπό εκλογικό σώμα συμπεριφέρεται ωσάν εργάτης των βελγικών ορυχείων κάρβουνου που δούλευε υπερωριακά για περισσότερες από δύο ημέρες και αντίκρισε το φως του ήλιου κατά τη διάρκεια ολικής έκλειψης. Εδώ νοείται η νεοκλασική καρτ-ποστάλ όπου ο τριχωτός κύριος με το κρεμασμένο κινητό στο στήθος, το πακέτο με τα τσιγάρα και τον ξεχειλισμένο βενζίνη zippo αναπτήρα του τοποθετημένα στο λάστιχο του εφαρμοστού εσωρούχου του και το πλαστικό μισοσπασμένο ποτήρι του φραπέ στο χέρι, να προσεγγίζει και να απειλεί την εδαφική ακεραιότητα της πολυκαιρισμένης πετσέτας της πιο πάνω ροδοψημένης δεσποινίδος. Ο ίδιος επιχειρεί τη γνωστή κατά μέτωπο επίθεση. Δηλαδή χειρίζεται την εν λόγω περίπτωση αραδιάζοντας επιχειρήματα που έχουν ως κύριο άξονα, το τζιπ του (αγορασμένο με δάνειο 120 δόσεων), την ελεύθερη συζυγική του σχέση (η νόμιμη συμβία του προσπαθεί να ταΐσει τα παιδιά τρεις ομπρέλες πιο πάνω), τις γνώσεις του πάνω στις νέες τάσεις και στάσεις στον έρωτα (χάρη στις μεσημεριανές ‘ενημερωτικές’ εκπομπές) και λοιπές εγκυκλοπαιδικές απόψεις.
Το αποτέλεσμα γνωστό, αυτούσια επιτυχημένα συστήματα που προέρχονται από το εξωτερικό είναι αδύνατο να εφαρμοστούν έστω και με την ελάχιστη επιτυχία στη χώρα μας. Έτσι τέτοιες προσπάθειες όπως το Αγγλοσαξονικό, Σκανδιναβικό και Ηπειρωτικής Ευρώπης οικονομικό μοντέλο είναι καταδικασμένα να αποτύχουν στην χώρα ταύτη. Κάτι σαν τον κύριο λίγο πιο πάνω που προσεγγίζει με τα δικά του μέτρα και σταθμά το αντίπαλο στρατόπεδο, έχοντας κατά νου την απόλυτη εντύπωση που μόνο ο ίδιος έχει για τον εαυτό του.
Ως κλασικότερο παράδειγμα του μεσογειακού μοντέλου παρατηρείται η καθιερωμένη στάση υπαλλήλου διορισμένου καμιά δεκαετία τώρα, που διαμαρτύρεται για το ύψος του μισθού του και γνωρίζει όλους τους ανάλογους υψηλότερους μισθούς στις χώρες της ευρωπαϊκής ένωσης.
Αυτός ο υπαλληλάκος τηρεί ευλαβικά το ελληνικό δημοσιοϋπαλληλικό ωράριο δήθεν-εργασίας. Προσέρχεται τέσσερις φορές την εβδομάδα στη δουλειά του διαφορετική ώρα ανάλογα με την ώρα λήξης της χθεσινοβραδινής τηλεοπτικής σειράς και για να μην διεισδύσει η καθημερινή ρουτίνα στη ζωή του. Το πρώτο σαρανταπεντάλεπτο είναι αφιερωμένο στην μυσταγωγική διαδικασία παραγωγής του ημερήσιου φραπέ, καθώς και του αναγκαίου πρωινού τοστ ή τυρόπιτας από το κυλικείο της υπηρεσίας. Μέχρι η ώρα να πάει δέκα και να αρχίσει να ‘δέχεται’ μερικούς από τους πελάτες που θα τους κάνει την τιμή να τους ‘εξυπηρετήσει’, θα κάνει μία βόλτα (κοινωνική διαδικασία σύσφιξης συναδελφικών σχέσεων ονομάζεται σύμφωνα με τις νεότερες human resource έρευνες) από τα υπόλοιπα γειτονικά τμήματα. Με την έναρξη προσέλευσης των ‘πελατών’ που μέχρι τότε στοιβάζονταν σε σκάλες, τουαλέτες και φυσικά όχι σε κατάλληλα αεριζόμενες αίθουσες αναμονών, θα αρχίσει να φωνάζει ότι όλοι είναι αγροίκοι και ότι δεν τους αξίζει τίποτα καλύτερο και ότι όταν αυτός είχε πάει στη Γερμανία εκεί οι πολίτες ξέρανε να συμπεριφέρονται και οι δημόσιοι υπάλληλοι αμείβονταν με τα υπέρ-διπλάσια χρήματα και ότι αυτός πρέπει να δουλέψει μέχρι και τα σαράντα πέντε του για να κατοχυρώσει μία σύνταξη κ.ο.κ.
Η μέρα θα κυλήσει με τη γνωστή εξυπηρέτηση των ιθαγενών της χώρας πρότυπο του μεσογειακού μοντέλου για περίπου μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά. Τότε ο υπάλληλος πρέπει να διακόψει για τις καθημερινές του υπεραστικές κλήσεις καθώς η επικοινωνία με τους συγγενείς είναι αυτό που δένει την οικογένεια και τον αντίστοιχο θεσμό στην κοινωνία μας. Θα ακολουθήσει το κλασικό και θεσμοθετημένο διάλειμμα των 12.30 για μία βόλτα και τα ψώνια της ημέρας. Κουρασμένος από τις προηγούμενες τρεις ώρες ‘εργασίας’ ο υπάλληλος κατά τη μία θα πάρει την καθημερινή ‘έκτακτη’ απόφασή του να αποχωρήσει λόγω ανειλημμένων υποθέσεών του. Φυσικά οι υπόλοιποι συνάδελφοί του θα τακτοποιήσουν καταλλήλως το κενό του υψώνοντας τη χειρόγραφη επιγραφή ‘Ελάτε Αύριο’ ή και ποτέ!
Αυτή η ημερήσια κίνηση ενός μόνιμα μισθοδοτούμενου από το δημόσιο ‘εργαζομένου’ παρατηρείται στις περισσότερες από τις υπηρεσίες με τις οποίες συναλλάσσεται το ελληνικό έθνος. Είναι άνθρωποι σαν κι εσάς που διορίστηκαν με διάφορους ‘αδιάβλητους’ τρόπους (ξέρετε εσείς), ψηφίζουν τους εκάστοτε πολιτικούς άρχοντες, κάνουν δεύτερες δουλειές αφού η πρώτη τους δεν μπορεί καν να χαρακτηριστεί έτσι, είναι υπεύθυνοι για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών σας, για την ασφάλεια σας, για την υγεία σας, για εσάς τους ίδιους…
Διαβιώνεις σε μία χώρα όπου κανείς δεν μπορεί να σε ενημερώσει για τα δικαιώματά σου, αλλά όλοι αυτοί στους οποίους απευθύνεσαι γνωρίζουν καλά τα δικά τους. Συγχαρητήρια για τις επιλογές σου, για τη ψήφο σου, για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών σου, για τον τρόπο που οδηγείς, για τον τρόπο που σκέφτεσαι. Ποτέ μη διανοηθείς ότι όλα αυτά δεν σου αξίζουν. Αυτό το απίθανο μεσογειακό μοντέλο λειτουργίας ενός κράτους προνομιούχων και των υπολοίπων έχει εφαρμογή εξαιτίας σου και εξαιτίας μου. Να το χαιρόμαστε και να το ψηφίζουμε!
(*) Το κείμενο είναι γραμμένο στα τέλη του 2006.
1 Αυγ 2008
« Οι Γενναίοι της Λούφας και οι Γοργόνες της Παραλλαγής »
(Μια σπουδή στα χθεσινά, σημερινά κι αιώνια
περιστατικά διαφθοράς κι αδιαφορίας)
Είναι απανωτά τα κρούσματα διαπλοκής και διαφθοράς τα τελευταία χρόνια. Ή αυτό ή που άρχισα να διαβάζω περισσότερο εφημερίδες, λίγο τα δωράκια σε CD και DVD λίγο που όλο και πρέπει κάτι να λέω στη δουλειά, οπότε και ενημερώνομαι καλύτερα για τα ‘άλλα κόλπα’ των ημερών μας. Έτσι όλο και ανακαλύπτω ‘νέα φορέματα’ να ντύνουν την καθημερινή μας προχειρότητα. Κάτι ήξερε το ροκ συγκρότημα της εφηβείας μας όταν τραγουδούσε το δίστιχο «Φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις, κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς». ‘Τρύπ(ι)ες’ τσέπες κράτησαν τη φλόγα της επανάστασης, ΄τρύπ(ι)ες’ και οι χούφτες μας όταν μας πετούσαν ελπίδες κι όνειρα καθώς μεγαλώναμε. Κι όσο κι αν ψάξεις νέες ‘μάσκες’, νέα μασκαρέματα, νέα ήθη και έθιμα – δηλαδή τα ίδια Μανωλάκη μου τα ίδια και Γιαννάκη μου.
Ποιο αναλυτικά τώρα τα κρούσματα των (αιώνιων, ίδιων κι απαράλλακτων) ημερών μας και διάφοροι τρόποι αντιμετώπισης ή παρατήρησής τους, καθώς και ένας εν κατακλείδι κατακερματισμός και αφορισμός των πάντων…
Τα τηλέφωνα παρακολουθούνται (έτσι κι αλλιώς δεν είχα και τίποτα να κρύψω). Τα νοσοκομεία δεν δουλεύουν εάν δεν είσαι δικός τους δηλαδή ανιψιός του τωρινού δεξιού διοικητή ή παρατρεχάμενος του ‘πράσινου’ πρώην διευθυντή κλινικής (εδώ κάνω χρήση της ιδιωτικής μου ακριβοπληρωμένης ασφάλειας). Τα παιδιά στα σχολεία διδάσκονται την κρυφή χρήση του hands free και της κάμερας στο κινητό (τυχαίνει να μην έχω παιδί σε ηλικία σχολείου). Οι δημόσιες υπηρεσίες εξυπηρέτησης κάνουν τα πάντα για να μην βρεις σε ποιόν πρέπει να αποφανθείς εντός του τετράωρου πρωινού ωραρίου εργασίας τους (ο πατέρας μου είναι συνταξιούχος και έχει πολλά ελεύθερα πρωινά). Κάθε λογής φαγώσιμο είναι ποτισμένο με διάφορα ακατάλληλα φάρμακα ή έχει μεταλλαχθεί έτσι που παύει να είναι φυσικό (στο χωριό της μητέρας μου η υπερ-αιωνόβια γιαγιά μου καλλιεργεί ντομάτες κι έχει και τις κοτούλες της καλά κλεισμένες σύμφωνα με τα πρότυπα των -μετά γρίπης πτηνών- ημερών). Οι περισσότερες γυναίκες μεταξύ των 13 και 53 ετών είναι πρόθυμες να σε ‘ψυχαγωγήσουν’ με το κατάλληλο τίμημα κοινωνικής προβολής ή αντίστοιχης ηθικής και υλικής ανταμοιβής χωρίς αυτό να είναι το νόμιμο επάγγελμά τους (είμαι μονογαμικός τύπος). Τα συνεργεία επιδιορθώνουν χαλασμένα αυτοκίνητα χωρίς να χρησιμοποιούν καινούργια ανταλλακτικά αλλά χρεώνοντας τα ως μόλις αφιχθέντα από την αντιπροσωπεία στην Αθήνα (χρησιμοποιώ τα μέσα μαζικής μεταφοράς όποτε κι αυτά αν έρχονται, όπου κι αν βρίσκονται). Ο στρατός απαρτίζεται από συνειδητοποιημένους επαγγελματίες που τους ενδιαφέρει η μισθολογική προαγωγή τους και έχουν ευθύνες ζωών ή και ζώων πολλές φορές (έκανα κοινωνική θητεία στο εξωτερικό όπου γεννήθηκα). Οι ιδιώτες ιατροί φωτοτυπούν το δελτίο στο οποίο συνταγογραφούν για να ζητήσουν από την ανάλογη εταιρεία το ποσοστό τους (επιλέγω την ομοιοπαθητική και μερικές φορές τον ρώσικο βελονισμό μετά την προτροπή παλιννοστούντων συγγενών μου). Οι αλλοδαποί στην χώρα μας αισθάνονται σαν την ‘χώρα’ τους και πράττουν με τον ίδιο τρόπο, πράγμα που θα οδηγήσει τους γηγενείς να συμπεριφέρονται ως η πρώην βασιλική μειοψηφία και να μαζέψουν τα μπογαλάκια τους λίαν συντόμως (δεν κατάγομαι από εδώ, η μόνη εθνική στιγμή υπερηφάνειας που έχω νιώσει ήταν τότε με το ποδόσφαιρο και τώρα με την Γιουροβίζιον). Οι ιδιοκτήτες των παραθεριστικών χώρων είναι έτοιμοι να νοικιάσουν σε δεύτερους και τρίτους ενδιαφερόμενους το ίδιο δωμάτιο σε περίπτωση που παρατηρήσουν κάποιο μικρό πρόβλημα στην όρασή σου (η σύζυγός μου κατάγεται από νησί το οποίο συνδέεται ακτοπλοϊκά με τον τόπο διαμονής μου). Ο περιπτεράς πουλάει λαθραία τσιγάρα κι εγώ τα αγοράζω καταβάλλοντας τα τρία τέταρτα της κανονικής τους τιμής όταν ο ίδιος κερδίζει τα εννιά δέκατα του ποσού που εισπράττει (φοροδιαφεύγω επιμελώς από όταν ξεκίνησα να καταθέτω δήλωση και πληρώνω τον ίδιο υπερήλικα λογιστή τόσα χρόνια για να μου το καταφέρει αυτό). Το γάλα και το τυρί που τρώει όλη η οικογένειά μου είναι αμφιβόλου ποιότητος κι εγώ τα αγοράζω δίχως προβληματισμό καθημερινά (η γιαγιά στην οποία αναφέρθηκα πρωτύτερα έχει γνωστό κτηνοτρόφο από όπου και προμηθεύομαι τα αναγκαία σε υπέρογκο τίμημα).
Το σύνολο του κράτους σε καταληστεύει, κι εδώ ως κράτος περιλαμβάνουμε όλους τους παραπάνω εμπλεκόμενους και τους ίδιους μας τους εαυτούς. Άλλοι λίγο, μερικοί περισσότερο, λιγότεροι πάρα πολύ κι αυτοί που είναι υψηλότερα στην κοινωνική τάξη των ημερών μας κατακλέβουν ασύστολα. Αυτή η κλοπή όμως δεν είναι μόνο χρηματική, είναι και ιστορική και εθνική και εργατική και πολλές φορές απόλυτα φιλική! Συνεχίστε να υπάρχετε ως φορολογούμενες μονάδες, θα σας γρασάρουν καθημερινά και θα σας ταΐζουν το ίδιο εκείνο ελεγχόμενο και πιστοποιημένο άχυρο της ηλιθιότητας. Μη σταματάτε για να σκεφτείτε, το κάνουν αυτοί για εσάς, κι αν κάποιο βράδυ ξεχαστείτε και συλλογιστείτε θέματα αφύπνισης, τότε η τηλεόραση θα ανοίξει απότομα και όλα θα συνεχίσουν να είναι στάσιμα. Δεν σας χρειάζεται αυτός ο κόσμος, γυρνάει και χωρίς εσάς…
Κιλκίς, Απρίλιος 2006
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
